Πέρυσι τέτοιο καιρό ζούσα τις επιπτώσεις μιας αποτυχημένης εμβρυομεταφοράς έχοντας ανοίξει την πόρτα στο φόβο. Δέκα μήνες χρειάστηκαν για να ξεπεράσω τους δισταγμούς για να προχωρήσω στη δεύτερη προσπάθεια, που μέχρι στιγμής είναι επιτυχημένη, σε βαθμό που να μπορώ να τη συγκρίνω μόνο με ιστορίες επιστημονικής φαντασίας. Το ήθελα, αλλά δεν το περίμενα. Και τώρα που ήρθε, συνειδητοποιώ ότι υπάρχει μία πολύ καλά κρυμμένη αλήθεια στις απαρχές μιας εγκυμοσύνης που κοστίζει ακριβά σε διάφορα επίπεδα. Κανείς δεν θα σου πει γι’ αυτήν όμως, και όπως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, θα κληθείς να την ανακαλύψεις μόνη σου.
Τα νέα από την πρώτη εξέταση ήταν καλά, ωστόσο υπήρχε μια μικρή αποκόλληση του εμβρυακού σάκου, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να παραμείνω ξαπλωμένη για μία βδομάδα μέχρι τον επανέλεγχο. Ακούγεται σαν μια χρυσή ευκαιρία ξεκούρασης, στην πραγματικότητα όμως ώρα με την ώρα αισθάνεσαι πως δημιουργείς μία τρύπα στον καναπέ που σε καταπίνει λίγα χιλιοστά κάθε μέρα. Αν θέλεις η καθημερινότητά σου να είναι κάπως πιο έντονη, δηλαδή να μπορείς να κάθεσαι σταυροπόδι για παράδειγμα, τότε η εβδομάδα σου φαίνεται αιωνιότητα. Κάνεις πολύ μεγάλο λάθος βέβαια, διότι αν χρειαστεί να συνεχίσεις την απόλυτη ξεκούραση, η επόμενη εβδομάδα θα σου φανεί κάτι που δεν θα μπορείς να προσδιορίσεις λεκτικά, πνευματικά και συναισθηματικά. Ίσως η λέξη μαρτύριο να ακούγεται υπερβολική.
Ναι, έτσι ακούγεται, γιατί το μαρτύριο ξεκινάει μετά.
Περίπου στη δέκατη ημέρα ξεκούρασης άρχισα να αισθάνομαι περίεργα. Στο ένα χέρι είχα το πιεσόμετρο και στο άλλο πατατάκια με πιπέρι, μπας και αποκτήσει λίγο νόημα η ξάπλα. Σκοτοδίνη, στομαχική διαταραχή, ευαισθησία στο φως, δυσφορία στην ελάχιστη ζέστη, όλα τα συμπτώματα του περιβόητου πρώτου τριμήνου της εγκυμοσύνης άρχισαν να παρελαύνουν πάνω στο σώμα μου. Ο συνδυασμός με το αλλεργικό άσθμα ήταν υπέροχος. Περίμενα να υποχωρήσει ο βήχας και το φτάρνισμα για να μπορώ να κάνω τις καθημερινές ενέσεις χωρίς να κινδυνεύω από κάποια ασυναίσθητη απότομη κίνηση. Η κοιλιά μου ήταν σε καλή κατάσταση το πρώτο χρονικό διάστημα, μετά ωστόσο χτύπησα ένα σημείο που δεν έπρεπε και έγινε σκληρή και μοβ. Μετά δυστυχώς το επανέλαβα χωρίς να το θέλω.
Για μερικές ημέρες έτρωγα μόνο πατάτες λιωμένες με πολύ αλάτι. Μικρές μπουκιές, πολύ διστακτικές, γιατί φοβόμουν μην ανακατευτώ και καταστρέψω το τελευταίο διατροφικό μου καταφύγιο. Δεν μπορούσα ούτε να διαβάσω, ούτε να παρακολουθήσω κάτι στην τηλεόραση με συγκέντρωση. Στριφογύριζα στην τρύπα του καναπέ, χωρίς να μπορώ να βολευτώ, μονίμως με κλειστή την μπαλκονόπορτα για να μη με χτυπάει ο ήλιος και μου επιβαρύνει τη δυσφορία. Κάποιες στιγμές που μιλούσα δεν έβγαζα καν νόημα – και όχι από την έλλειψη καφεΐνης.
Γεννήθηκα όπως οι περισσότερες γυναίκες έχοντας κληρονομήσει υπερβολικά πολλές και παράλογες τύψεις. Αν όλα πάνε καλά, δεν θέλω να συμβεί το ίδιο στο δικό μου το παιδί.
Μερικές γυναίκες έχουν δηλώσει χωρίς περιστροφές πως η περίοδος της εγκυμοσύνης δεν ήταν η ομορφότερη της ζωής τους. Με κάποιον τρόπο είσαι υποχρεωμένη, ειδικά αν έχεις ταλαιπωρηθεί αρκετά μέχρι να μείνεις έγκυος, να πεις ότι από τη στιγμή που το κατάφερες όλα πηγαίνουν τέλεια. Ίσως να αισθάνεσαι πως, εφόσον πέτυχε, δεν δικαιούσαι να παραπονιέσαι, ίσως να διακρίνεις με αφορμή την κατάστασή σου μία ακόμα περίσταση όπου η γυναίκα καταπιέζεται από τις κοινωνικές συμβάσεις, ίσως να «παραείσαι φεμινίστρια» και να αναζητάς παντού προβλήματα και εχθρούς του φύλου σου. Ίσως, βέβαια, την ώρα που πέφτεις ξερή στον καναπέ για 15η φορά μέσα στην ημέρα εξαιτίας της ναυτίας, λες και ταξίδευες στο Αιγαίο με 10 μποφόρ νοτιά, να συνειδητοποιείς πως πράγματι όλα αυτά τα παράπονα, όλη αυτή η δυσφορία, να μην είναι αποκύημα του μυαλού σου, ειδικά αν η γκρίνια δεν είναι το αγαπημένο σου σπορ.
Έχω αντιμετωπίσει διάφορα προβλήματα υγείας στη ζωή μου, ένα από τα οποία είναι και η κατάθλιψη. Αντέχω στις κακουχίες, δεν είμαι κακομαθημένη. Αυτή τη φορά, όμως, αισθάνομαι πως το τίμημα που πληρώνω για την επιθυμία μου να γίνω μητέρα συνεχίζει να είναι πολύ μεγάλο. Δεν μπορώ να δουλέψω, δεν μπορώ να βγω έξω χωρίς να φοβάμαι ότι ίσως λιποθυμήσω, δεν μπορώ να φάω, να πιω, να δω τους φίλους μου, να συνειδητοποιήσω τι είναι αυτό που μου συμβαίνει, να χαρώ αυτοτελώς για την όμορφη εξέλιξη της περιπέτειάς μου.
Είναι τόσο έντονα τα συμπτώματα, οι παρενέργειες της εγκυμοσύνης, που αισθάνομαι άρρωστη – και το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχει κάποια πρόγνωση για τις επόμενες μέρες. Συνήθως όλα αυτά σταματούν στο τέλος του πρώτου τριμήνου, δεν αποκλείεται ωστόσο να συνεχιστούν και μετά από αυτό. Επίσης, κανείς δεν ξέρει πότε θα προστεθεί το επόμενο σύμπτωμα στη λίστα των ενοχλητικών καταστάσεων που με κάνουν να αμφισβητώ τον εαυτό μου μετά από τόσα χρόνια προσπαθειών.
Την ώρα που προσπαθώ να καταπιώ τα φάρμακά μου με μια γουλιά χλιαρό τσάι θα σκεφτώ όλες τις γυναίκες που δεν έχουν καταφέρει να φτάσουν στο σημείο όπου βρίσκομαι τώρα, που δεν έχουν τη βοήθεια που διαθέτω εγώ, δεν περιτριγυρίζονται από φίλους και συναδέλφους με κατανόηση, που είναι σχεδόν μόνες τους σε όλο αυτό. Εγώ δεν είμαι – και πάλι αισθάνομαι φρικτά. Το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκα όταν άρχισαν τα συμπτώματα ήταν το πόσο υποφέρουν οι γυναίκες που δεν επιθυμούν μια εγκυμοσύνη και για τον οποιονδήποτε λόγο δεν έχουν τη δυνατότητα να τη διακόψουν. Αν εγώ που προσπαθώ τόσα χρόνια φτάνω στο σημείο να μείνω έγκυος με 30% πιθανότητες επιτυχίας και πάλι δεν μπορώ να το διαχειριστώ, τι μπορεί να κάνει μια γυναίκα που δεν το θέλει;
Θα μπορούσαν να έχουν έρθει αλλιώς τα πράγματα και το μόνο ενοχλητικό σύμπτωμα στην κατάστασή μου να ήταν οι περίεργες εναλλαγές της όρεξης. Αυτό όμως δεν συνέβη και θεωρώ ότι πρέπει να πέσει φως σε αυτή την περίοδο της ζωής μιας εγκύου, που κάθε άλλο παρά ευχάριστη είναι. Γιατί δεν το παραδεχόμαστε; Αφού έτσι κι αλλιώς η ενημέρωση που έχουμε για το τι μπορεί να βιώσουμε σε κάθε στάδιο είναι περιορισμένη, πρέπει μόνες μας να αναζητήσουμε αξιόπιστες πηγές. Όποιος λόγος κι αν κρύβεται πίσω από αυτό, καλό είναι να εξαφανιστεί – πρώτα από τη σκέψη μας και ύστερα από τη σκέψη των άλλων. Δεν είναι ωραίο πράγμα το να υποφέρεις, ακόμα κι αν το αποτέλεσμα θα σε ανταμείψει. Μάλλον δηλαδή, γιατί αυτό δεν μπορεί κανείς να το γνωρίζει εξαρχής. Ευτυχώς μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία έχω αποτινάξει από πάνω μου το άγχος της επόμενης ημέρας. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Θα κάνω όση υπομονή χρειαστεί, αλλά δεν θα ωραιοποιήσω την κατάσταση για κανένα λόγο. Επίσης, ήδη κλείνω τα αυτιά μου σε όσους λένε καλοπροαίρετα «για τους επόμενους μήνες ζήτα μας ό,τι θέλεις, μετά άλλος θα έχει προτεραιότητα». Αν δεν έχουμε και οι δύο προτεραιότητα, μάλλον θα υπάρχει πρόβλημα. Αλλά δυστυχώς έτσι είναι, η ιδιότητα της μητέρας, έστω και υπό αίρεση, μπορεί να υπερκαλύψει την ιδιότητα του ανθρώπου.
Υπερβολική, αχάριστη, δεν με ενδιαφέρει πώς φαίνομαι σε όσους είναι έξω από το χορό. Γεννήθηκα όπως οι περισσότερες γυναίκες έχοντας κληρονομήσει υπερβολικά πολλές και παράλογες τύψεις. Αν όλα πάνε καλά, δεν θέλω να συμβεί το ίδιο στο δικό μου το παιδί. Κι αυτό πρέπει να το φροντίσω παραμένοντας πιστή στις αρχές και τις απόψεις μου. Ας μιλάμε, δεν κάνει κακό. Εδώ τρώμε πάστα αμυγδάλου και μετά αναζητάμε στο ψυγείο ρέγγα καπνιστή. Πόσο μεγαλύτερο κακό από αυτό μπορεί να μας κάνει η ειλικρίνεια;
