Μερικές φορές η συνειδητοποίηση ότι ο γάμος έχει τελειώσει έρχεται σε στιγμές που φαινομενικά δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα, όχι μετά από ένα ακραίο γεγονός αλλά όταν μένεις για λίγο μόνος με τον εαυτό σου. Αυτή την εμπειρία περιγράφει μια γυναίκα στην προσωπική μαρτυρία της στο YourTango.
«Ήμουν ξαπλωμένη μόνη στο κρεβάτι μας, παρατηρώντας τα σεντόνια, τις κουρτίνες και τις ντουλάπες. Ήταν ένα ευρύχωρο δωμάτιο, διακοσμημένο με φωτεινά χρώματα, που πάντα μύριζε λεβάντα. Τα λευκά, ταλαιπωρημένα έπιπλα έδιναν την εντύπωση ότι η ευτυχία παράπαιε εδώ και έναν αιώνα. Πριν από λίγα χρόνια, θα γελούσα στην ιδέα των ροζ σεντονιών: πού θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω οτιδήποτε σε ροζ χρώμα; Αλλά αυτό το ροζ ήταν τόσο γλυκό, τόσο απαλό.
»Δεν ξέρω πότε ακριβώς οι σκέψεις μου με οδήγησαν στο να πάρω το κινητό μου. Άνοιξα τη μηχανή αναζήτησης και πληκτρολόγησα: “Πώς παίρνεις διαζύγιο”. Ήθελα να μάθω πώς θα ήταν αν αποφάσιζα να χώριζα από τον άντρα που αγαπούσα εδώ και επτά χρόνια.
»Ήταν η πρώτη φορά που σκεφτόμουν το διαζύγιο. Αφού διάβασα κάποια αποτελέσματα αναζήτησης, με έπιασε πανικός. Ένιωθα σαν να έκανα κάτι απαγορευμένο. Σαν να επρόκειτο κάποιος να με δει, να με ελέγξει, διέγραψα αμέσως το ιστορικό αναζήτησης από το κινητό μου. Θυμάμαι να σηκώνομαι βιαστικά από το κρεβάτι και να αρχίζω να συμμαζεύω. Δεν θα άφηνα ούτε ίχνος αυτής της παράξενης στιγμής.
«Ήταν η πρώτη φορά που σκεφτόμουν το διαζύγιο. Αφού διάβασα κάποια αποτελέσματα αναζήτησης, με έπιασε πανικός. Ένιωθα σαν να έκανα κάτι απαγορευμένο. Σαν να επρόκειτο κάποιος να με δει, να με ελέγξει, διέγραψα αμέσως το ιστορικό αναζήτησης από το κινητό μου».
»Μόλις άρχισα να καθαρίζω δεν μπορούσα να σταματήσω, σαν τις νοικοκυρές που νιώθουν υποχρεωμένες να το κάνουν συνέχεια. Πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα ξεσκονίσει το πάνω μέρος του ψυγείου; Σήκωσα ψηλά τα μανίκια και άρχισα να καθαρίζω τα πάντα. Μαγείρεψα ένα νόστιμο γεύμα στο φούρνο. Όταν ο αγαπημένος μου κόντευε να επιστρέψει, άνοιξα ένα μπουκάλι κρασί. Θυμάμαι να μην μπορώ να τον κοιτάξω στα μάτια ενώ έτρωγα, να προσπαθώ να χαμογελάσω.
»Λες και είχα διαπράξει ένα έγκλημα και προσπαθούσα να το κρύψω.
»Λίγους μήνες μετά, οι καβγάδες μας έγιναν πιο δυνατοί και πιο σκληροί.
»Νιώθαμε και οι δύο να μας πνίγει το σπίτι. Εκμεταλλευόμασταν κάθε ευκαιρία να είμαστε χώρια. Και μερικούς μήνες αργότερα, οι καβγάδες μας άρχισαν να μας αρρωσταίνουν. Περνούσαμε ένα σημαντικό μέρος της καθημερινότητάς μας στεναχωρημένοι και μουτρωμένοι, κλαίγοντας, θυμώνοντας, πίνοντας και μεθώντας.
«Νιώθαμε και οι δύο να μας πνίγει το σπίτι. Εκμεταλλευόμασταν κάθε ευκαιρία να είμαστε χώρια. Και μερικούς μήνες αργότερα, οι καβγάδες μας άρχισαν να μας αρρωσταίνουν. Περνούσαμε ένα σημαντικό μέρος της καθημερινότητάς μας στεναχωρημένοι και μουτρωμένοι, κλαίγοντας, θυμώνοντας, πίνοντας και μεθώντας».
»Η κατάσταση έφτασε σε ένα σημείο που δεν είχα φανταστεί ποτέ. Σχεδόν έναν χρόνο μετά από αυτή την κρίση, μια μέρα, συνειδητοποίησα ότι δεν τον ένοιαζε καθόλου ο πόνος και η θλίψη που βίωνα. Ούτε εμένα με ένοιαζε το πώς αισθανόταν εκείνος. Δεν υπήρχε χώρος στον ένα για τον άλλον. “Θα μείνω δύο ακόμα μέρες και μετά θα φύγω. Παίρνουμε διαζύγιο” του είπα.
»”Φυσικά και παίρνουμε διαζύγιο!” απάντησε.
»Δεν πήραμε διαζύγιο την επόμενη μέρα.
»Αλλά κάποια στιγμή αργότερα, στο ίδιο κρεβάτι, με τα ίδια σεντόνια, παρατηρούσα το δωμάτιο. Αυτή τη φορά όλες οι ντουλάπες ήταν ανοιχτές, τα πάντα ήταν σκορπισμένα παντού και έφτιαχνα βαλίτσες. Οι όμορφες κουρτίνες είχαν κατεβεί και αντικατασταθεί από απλά στόρια.
«Κάποια στιγμή αργότερα, στο ίδιο κρεβάτι, με τα ίδια σεντόνια, παρατηρούσα το δωμάτιο. Αυτή τη φορά όλες οι ντουλάπες ήταν ανοιχτές, τα πάντα ήταν σκορπισμένα παντού και έφτιαχνα βαλίτσες. Οι όμορφες κουρτίνες είχαν κατεβεί και αντικατασταθεί από απλά στόρια».
»”Τελείωσε” είπα. Θυμήθηκα την παράξενη αναζήτηση που είχα κάνει μερικούς μήνες πριν. Τότε που ένιωσα ντροπή και μόνο στη σκέψη του διαζυγίου.
»Η ομορφιά αυτού του δωματίου, η βαθιά αγάπη μου για εκείνον τον άντρα, το όνειρο να εγκατασταθώ σε αυτό το σπίτι πολύ νέα και η σκέψη ότι γινόμουν μια “διαζευγμένη γυναίκα” συναντήθηκαν και μου θύμισαν εκείνη τη στιγμή. Ήταν η σωστή; Είχα προαίσθημα; Μήπως η σχέση μας είχε τελειώσει από τότε; Μήπως την είχαμε παρατείνει υπερβολικά, πληγώνοντας ο ένας τον άλλο; Ή μήπως τα πράγματα είχαν εξελιχθεί έτσι επειδή είχα αρχίσει να σκέφτομαι το διαζύγιο;
«Είχα προαίσθημα; Μήπως η σχέση μας είχε τελειώσει από τότε; Μήπως την είχαμε παρατείνει υπερβολικά, πληγώνοντας ο ένας τον άλλο; Ή μήπως τα πράγματα είχαν εξελιχθεί έτσι επειδή είχα αρχίσει να σκέφτομαι το διαζύγιο;»
»Τίποτα από το παραπάνω. Απλά, αυτός ο γάμος δεν τραβούσε. Και εγώ είχα αποφασίσει να φύγω.
»Πρέπει εκείνη η στιγμή να ήταν η σωστή. Δεν θα μπορούσε να είχε γίνει με άλλον τρόπο. Δεν είχε νόημα να δίνω διαφορετικές ερμηνείες στον γάμο και στο διαζύγιό μας. Και οι δυο μας προσπαθούσαμε να κάνουμε ό,τι ήταν πιο λογικό και υγιές για εμάς. Ναι, το διαζύγιο ήταν πιο δύσκολο από την απόφαση να παντρευτούμε. Αλλά τίποτα δεν θα μου έκανε περισσότερο κακό από το να περάσω τη ζωή μου σε έναν γάμο που είχε τελειώσει.
»Πρόσφατα πρόσεξα μια μικρή γρατζουνιά σε εκείνα τα ροζ σεντόνια, που χρησιμοποιώ ακόμα. Πρέπει να την έκανε η γάτα. “Το χρώμα τους ξεθώριασε, έχουν παλιώσει” είπα. Γέλασα.
»Το γεγονός ότι είναι όμορφα δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα χρησιμοποιώ για χρόνια. Όταν κάτι τελειώνει, τελειώνει. Αυτή η φράση συνόψισε την ιδέα μου για το διαζύγιο.
»Σήμερα όταν σκέφτομαι, περιστασιακά, εκείνη την ημέρα στο κρεβάτι με το κινητό μου, νιώθω καλά».
