Η Joy Milne κληρονόμησε από τη γιαγιά της ένα παράξενο χαρακτηριστικό: την υπεροσμία, μια ιδιαίτερα οξυμένη όσφρηση, που της επιτρέπει, για παράδειγμα, από τη μυρωδιά ενός περαστικού να καταλάβει τι έφαγε για πρωινό ή αν μια γυναίκα είναι έγκυος.
Από τότε που εργαζόταν ως νοσηλεύτρια είχε αρχίσει να δημιουργεί ένα αρχείο οσμών και της σύνδεσής τους με συγκεκριμένες ασθένειες. Αλλά ήταν η ασθένεια του συζύγου της που θα την έκανε να συνειδητοποιήσει τις προοπτικές που έχει η υπερδύναμή της.
Ο αγαπημένος της ήταν γύρω στα τριάντα όταν η Milne διαπίστωσε κάτι παράξενο: ότι η προσωπική μυρωδιά του, που ανέκαθεν απέπνεε καθαριότητα, είχε αλλάξει. Του πρότεινε να κάνει ένα ντους αλλά η νέα, ανοίκεια μυρωδιά του δεν υποχώρησε. Σταδιακά άρχισε να αλλάζει και η συμπεριφορά του: να γίνεται πιο κακοδιάθετος, νευρικός, λιγότερο υπομονετικός. Ενώ στο παρελθόν τσακώνονταν σπάνια, οι καβγάδες έγιναν μέρος της καθημερινότητάς τους.
Ο αγαπημένος της ήταν γύρω στα τριάντα όταν η Milne διαπίστωσε κάτι παράξενο: ότι η προσωπική μυρωδιά του, που ανέκαθεν απέπνεε καθαριότητα, είχε αλλάξει. Του πρότεινε να κάνει ένα ντους αλλά η νέα, ανοίκεια μυρωδιά του δεν υποχώρησε.
Ένα βράδυ, ο Les της επιτέθηκε ξαφνικά: «Ούρλιαζε και με ταρακουνούσε, αλλά δεν είχε συνείδηση του τι έκανε». Ξεκάθαρα, έβλεπε εφιάλτη, αλλά εκείνο το ξέσπασμα τους προβλημάτισε αρκετά ώστε να αρχίσουν τις επισκέψεις στους γιατρούς και τις εξετάσεις. Τελικά, στα 45 του, διαγνώστηκε με Πάρκινσον.
Όταν, μερικά χρόνια αργότερα, άρχισαν να συμμετέχουν μαζί σε μια ομάδα υποστήριξης ατόμων με Πάρκινσον και των φροντιστών τους, ένας συνομιλητής τους έβγαλε το παλτό του και τότε τής ήρθε η μυρωδιά του. Τότε, η Milne συνειδητοποίησε ότι το Πάρκινσον είχε μια χαρακτηριστική μυρωδιά, κάτι ανάμεσα σε μούχλα και λίπος: αυτή που είχε πλέον και ο σύζυγός της.
Μετέφερε τη διαπίστωσή της στον Tilo Kunath, ερευνητή του Πάρκινσον στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, ο οποίος αρχικά την αντιμετώπισε με επιφύλαξη αλλά κατόπιν σκέφτηκε ότι υπάρχουν και σκυλιά που μυρίζουν τον καρκίνο – άρα, συγκεκριμένες ασθένειες πρέπει να μυρίζουν με συγκεκριμένο τρόπο.
Αφού έδωσε στη Milne να μυρίσει μια σειρά από μπλουζάκια, που είχαν φορέσει ασθενείς με Πάρκινσον και υγιείς, εκείνη κατάφερε να ξεχωρίσει με εκπληκτική ακρίβεια ποια είχαν φορεθεί από ποιους. Ένας από τους εθελοντές, μάλιστα, την περίοδο του πειράματος δεν γνώριζε ακόμα ότι είχε Πάρκινσον – η Milne είχε κάνει τη διάγνωση πριν από τους γιατρούς.
Αφού έδωσε στη Milne να μυρίσει μια σειρά από μπλουζάκια, που είχαν φορέσει ασθενείς με Πάρκινσον και υγιείς, εκείνη κατάφερε να ξεχωρίσει με εκπληκτική ακρίβεια ποια είχαν φορεθεί από ποιους.
Σήμερα η συνταξιούχος νοσηλεύτρια συνεργάζεται με τους ειδικούς – όπως την Perdita Barran, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, σε μια μεγάλη μελέτη, στο πλαίσιο της οποίας έχουν ήδη εντοπίσει δέκα χημικές ενώσεις που συνδέονται με τη νόσο του Πάρκινσον. Ελπίζουν έτσι να τις εντάξουν στις διαγνωστικές εξετάσεις ώστε να γίνεται πρώιμη διάγνωσή του μόνο από βιοδείκτες που θα εντοπίζονται στην επιδερμίδα του ασθενή.
Αυτή τη στιγμή η νόσος διαγιγνώσκεται μόνο μετά την εμφάνιση των συμπτωμάτων -όπως το χαρακτηριστικό τρέμουλο- αλλά αν καταφέρουμε να την εντοπίζουμε ενώ είναι ακόμα ασυμπτωματική, όπως εξηγεί ο Kunath, μπορεί να είμαστε σε θέση να προλαμβάνουμε τα συμπτώματα. Θα έχουμε κάνει, δηλαδή, μια ιατρική επανάσταση.
