Όσοι έχουν στην ζωή τους ένα κατοικίδιο, σκύλο, γάτα ή οποιοδήποτε άλλο ζωάκι, συμφωνούν σε ένα πράγμα πάντα. Δεν ξέρουν πώς θα αντέξουν την ημέρα που θα πρέπει να αποχαιρετήσουν για πάντα αυτόν τον φίλο και συνοδοιπόρο σε καλές αλλά και δύσκολες στιγμές της ζωής τους. Αυτή η ημέρα έφτασε για τον Τσάρλι, και έχοντας μπροστά του μια ζωή να ξεπερνάει τον αφόρητο πόνο της απώλειας της σκυλίτσας και καλύτερης φίλης του, της Πέγκυ, βρήκε έναν απροσδόκητο τρόπο που, όπως διαβάζουμε στο Τhe Atlantic, της έδωσε μια δεύτερη ζωή.
Η Πέγκυ βρήκε τον Τσάρλι στην πρώτη μέρα συγκατοίκησης με την σύντροφό του και τον συνόδευσε σε μια πληθώρα γεγονότων που καθόρισαν την ζωή του. Νέες φιλίες, νέες δουλειές, νέα βήματα καριέρας και φυσικά μια εντελώς νέα πραγματικότητα (ετερο)καθορισμένη από μια ξαφνική πανδημία που άλλαξε τα παγκόσμια δεδομένα για πάντα. Σε όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα κύματα της καθημερινότητας, η Πέγκυ ήταν για τον Τσάρλι κάτι σταθερό που ήταν πάντα εκεί. Μέχρι τη στιγμή που δεν ήταν. Ο Τσάρλι εξομολογείται ότι το να χάνεις ένα κατοικίδιο είναι ένας πόνος που ενώ ξέρεις ότι έρχεται, πάντα καταφέρνει να σε βρίσκει απροετοίμαστο και ότι ένιωθε λες και βρισκόταν «σε ένα αεροπλάνο που όσο πετούσε έχασε την μία πόρτα και έπεσε η πίεση της καμπίνας επικίνδυνα».
Στην αρχή η αντιμετώπιση ήταν η αναμενόμενη. Δάκρυα θλίψης και νοσταλγίας, θυμός και πολλά ακόμη αρνητικά συναισθήματα. Από την πρώτη μέρα όρισε ως ταπετσαρία του κινητού την αγαπημένη του φωτογραφία της Πέγκυ και την κοιτούσε τακτικά για να την έχει με κάποιον μικρό τρόπο στη ζωή του ακόμα. Πολύ σύντομα όμως αποφάσισε να κάνει κάτι ώστε αυτή η καθημερινή ενθύμηση της αγαπημένης του σκυλίτσας να γίνει πιο ενεργή. Το iPhone έχει μια λειτουργία που ονομάζεται Dynamic Photo Shuffle, και ο Τσάρλι ήθελε να την αξιοποιήσει. Η λειτουργία αυτή στην ουσία, ορίζει μία διαφορετική φωτογραφία ως ταπετσαρία κινητού κάθε μέρα. Μάλιστα υπάρχει η δυνατότητα ηλεκτρονικής αναγνώρισης των κατοικιδίων στις φωτογραφίες και να προβάλλονται μόνο αυτές εάν το επιλέξει ο χρήστης.
Έτσι, από εκεί που δεν το περίμενε, οι μέρες του γέμισαν με το παιχνίδι της αναγνώρισης των στιγμών και των αναμνήσεων. Προσπαθούσε να τοποθετήσει τις εικόνες στο χάρτη της ζωής τής Πέγκυ.«Εκείνη ήταν από την εκδρομή που πήγαμε πέρυσι» θα έλεγε στη σύντροφο του, ή «για να δούμε ποια Πέγκυ μας έβγαλε σήμερα». Προφανώς, κάποιες φορές αυτές οι αναμνήσεις θα έφερναν συγκίνηση, αλλά παράλληλα κρατούσαν τη φίλη του ζωντανή. Αναφέρει όμως ότι με τα νέα κατοικίδια και προσθήκες στη ζωή του οι φωτογραφίες της θα λιγοστεύουν σταδιακά, και αυτή η διαδικασία θα είναι μια τεχνολογική απεικόνιση του ταξιδιού του θρήνου: Η ζωή συνεχίζεται και εάν θυμόμαστε αυτούς που χάνουμε, θα ζήσουν για πάντα.
