Ένα νέο νομοσχέδιο που ψηφίστηκε πέρυσι, το 2021, στη Βρετανία, με τίτλο Domestic Abuse Act, υπαγορεύει την προστασία των θυμάτων της ενδοοικογενειακής βίας, που έχει χαρακτηριστεί «αόρατη επιδημία», ανεξαρτήτως φύλου ή ηλικίας τους. Στο πλαίσιό του, έχει ζητηθεί από τις τοπικές αρχές να δίνουν προτεραιότητα στην παροχή στέγης στα θύματα ενδοικογενειακής βίας, τα οποία υπό την απειλή της αστεγίας διατρέχουν πλήθος κινδύνων για τη σωματική και ψυχική υγεία τους και, βέβαια, είναι πιθανότερο να επιστρέψουν στον κακοποιητικό συγγενή.
Στην πράξη, δυστυχώς, αυτός ο νόμος δεν εφαρμόζεται αρκετά, καθώς μια νέα έρευνα έδειξε ότι η πλειονότητα των επιζήσαντων ενδοοικογενειακής βίας στη Βρετανία αναγκάζονται να περιμένουν μήνες, έως και χρόνια, για να εξασφαλίσουν στέγη, με κάποιους από αυτούς να επιστρέφουν τελικά στο σπίτι-κολαστήριο ή να κοιμούνται στο δρόμο.
Νέα έρευνα έδειξε ότι η πλειονότητα των επιζήσαντων ενδοοικογενειακής βίας στη Βρετανία αναγκάζονται να περιμένουν μήνες, έως και χρόνια, για να εξασφαλίσουν στέγη, με κάποιους από αυτούς να επιστρέφουν, τελικά, στο σπίτι-κολαστήριο ή να κοιμούνται στο δρόμο.
Μια από αυτούς τους επιζήσαντες, 40χρονη γυναίκα από το Λονδίνο που δραπέτευσε από το βίαιο σύζυγό της μαζί με την πεντάχρονη κόρη της, είπε ανώνυμα στον «Guardian» ότι περίμεναν δέκα μήνες σε ένα μικροσκοπικό δωμάτιο μέχρι το δημοτικό συμβούλιο της πόλης να τους εξασφαλίσει μια κάπως πιο λειτουργική στέγη, αν και ακόμα κι εκείνη ήταν «γεμάτη με περιττώματα ποντικών παντού, στο τραπέζι, στον πάγκο της κουζίνας. Άρχισα να κλαίω, όταν η κόρη μου είπε, “Θέλω να γυρίσω σπίτι”».
Μια 40χρονη γυναίκα που δραπέτευσε από το βίαιο σύζυγό της μαζί με την πεντάχρονη κόρη της είπε ότι περίμεναν δέκα μήνες σε ένα μικροσκοπικό δωμάτιο μέχρι το δημοτικό συμβούλιο της πόλης να τους εξασφαλίσει μια κάπως πιο λειτουργική στέγη, αν και ακόμα κι εκείνη ήταν «γεμάτη με περιττώματα ποντικών»
Πρόσφατη βρετανική έρευνα έδειξε, μάλιστα, ότι η ενδοοικογενειακή βία είναι ο πρωταρχικός παράγοντας που μπορεί να οδηγήσει μια οικογένεια με παιδιά στην αστεγία. «Είναι σκανδαλώδες το γεγονός ότι τόσο πολλές γυναίκες και παιδιά που έχουν βιώσει το τραύμα της ενδοοικογενειακής βίας όταν φεύγουν από τους κακοποιητές τους αντιμετωπίζουν την απειλή της αστεγίας. Μια ασφαλής στέγη είναι ζωτικής σημασίας για να αποδράσουν από τη βία, να νιώσουν ασφάλεια και να ξαναχτίσουν τη ζωή τους», σχολιάζει η Niki Scordi, επικεφαλής της φιλανθρωπικής οργάνωσης Advance, που υποστηρίζει επιζήσαντες ενδοοικογενειακής βίας.
Παρόλο που ο νέος νόμος στη Βρετανία δεν εφαρμόζεται ακόμα όπως θα έπρεπε, είναι σημαντικό και μόνο το γεγονός ότι υπάρχει πλέον το νομικό πλαίσιο. Ας ελπίσουμε και άλλες χώρες, που περιορίζονται στην παροχή στέγης για συγκεκριμένο αριθμό επιζήσαντων ενδοοικογενειακής βίας και συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, να αναζητήσουν πιο μόνιμες και αποτελεσματικές λύσεις για την προστασία τους.
Ένας ελληνικός Γολγοθάς
Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή ανάμεσα στις υποστηρικτικές δομές είναι 18 Ξενώνες Φιλοξενίας της Γενικής Γραμματείας Ισότητας για γυναίκες και παιδιά-θύματα βίας, καθώς και οργανώσεις όπως το Ανοιχτό Kέντρο Διαμονής A Step Forward, για μετανάστριες και πρόσφυγες. Μια από αυτές είναι η 36χρονη Iman από το Ιράκ, που ταξίδεψε από το Ιράκ στην Ελλάδα με τα επτά της παιδιά πριν από πέντε χρόνια, κατάφερε να πάρει διαζύγιο από τον κακοποιητικό της σύζυγο, και τώρα φιλοξενείται προσωρινά εκεί.
Η Iman, περιγράφοντας την εμπειρία της στο Marie Claire, είπε ότι έκανε υπομονή πολλά χρόνια μέσα σε ένα γάμο όπου ο σύζυγος χτυπούσε και την ίδια και τα παιδιά τους. «Ώσπου δεν άντεξα άλλο, δεν μπορούσα να βλέπω να χτυπάει ούτε τα παιδιά, ούτε εμένα ενώ ήμουν έγκυος. Έτσι πήρα την απόφαση να κινητοποιηθώ, μιλώντας τότε με μία οργάνωση που με βοήθησε με τη νομική διαδικασία του διαζυγίου, ώσπου μετά από πολλές δυσκολίες έφτασα στο Ανοιχτό Κέντρο Διαμονής, όπου αισθάνομαι επιτέλους ασφαλής».
«Παλαιότερα έμενα σε camp και για μικρό χρονικό διάστημα μέναμε με τα παιδιά μου σε διαμέρισμα, αλλά δεν αισθανόμουν ασφαλής εκεί, εξαιτίας του πρώην άντρα μου. Βρήκε πού μέναμε και μας παρενοχλούσε ακόμα και τα βράδια».
Μέχρι να βρεθεί στο A Step Forward, ωστόσο, έζησε το δικό της Γολγοθά, καθώς «η διαχείριση και οι κρατικές διαδικασίες με κάνουν να αισθάνομαι ότι δεν έχω κανέναν έλεγχο για τη ζωή μου και το μέλλον της οικογένειας μου. Δεν αισθάνομαι και δε βλέπω κάποια υποστήριξη». Η ίδια πρόσθεσε:
«Δεν έχω μείνει σε άλλη δομή όπως αυτή του A Step Forward. Παλαιότερα έμενα σε camp και για μικρό χρονικό διάστημα μέναμε με τα παιδιά μου σε διαμέρισμα, αλλά δεν αισθανόμουν ασφαλής εκεί, εξαιτίας του πρώην άντρα μου. Βρήκε πού μέναμε και μας παρενοχλούσε ακόμα και τα βράδια. Αναγκάστηκα να καλέσω την αστυνομία και με τη βοήθεια μιας οργάνωσης μάθαμε για το Ανοικτό Κέντρο Διαμονής A Step Forward, όπου έχουμε βρει την ησυχία μας».
