Ο λόγος που η Suzanne Watkins αποφάσισε να γίνει αεροσυνοδός στα 60 χρόνια της ήταν γιατί «δεν ήθελα να περιμένω μέχρι τα 70 μου» όπως αφηγείται σήμερα με χιούμορ στον «Guardian». Η Αμερικανίδα ανέκαθεν ονειρευόταν να γυρίσει τον κόσμο αλλά δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να υλοποιήσει αυτό το όνειρο. Έτσι, τελικά, αποφάσισε να το κάνει επί πληρωμή.
Σήμερα κάνει πολύωρες βάρδιες, για τις οποίες μπορεί να ενημερωθεί τελευταία στιγμή. Αυτός ο απρόβλεπτος τρόπος ζωής τρομάζει κάποιους, αλλά η ίδια υποστηρίζει ότι «όταν βρίσκομαι ξένη σε μια ξένη γη και περιπλανιέμαι, νιώθω πιο ήρεμη από ποτέ».
«Όταν βρίσκομαι ξένη σε μια ξένη γη και περιπλανιέμαι, νιώθω πιο ήρεμη από ποτέ»
Η ζωή της άρχισε να αλλάζει ριζικά το 2008, όταν πήρε διαζύγιο και βρέθηκε να μεγαλώνει μόνη της στην Καλιφόρνια την κόρη της, 14 ετών τότε, και το γιο της, οκτώ. Για να τα βγάλει πέρα, αναγκάστηκε να κάνει ταυτόχρονα τρεις δουλειές, την καθεμία με την ελάχιστη αμοιβή. Η δουλειά έγινε ολόκληρη η ζωή της. Άντεξε να ζει έτσι για μία δεκαετία, μέχρι το 2018, που κατέληξε στην εντατική με μια σοβαρή λοίμωξη που είχε εξελιχθεί σε σηψαιμία. «Χρειάστηκε να αφαιρεθεί το μισό μου έντερο. Συνειδητοποίησα τη θνητότητά μου».
Μετά το εξιτήριο, αποφάσισε να κατεβάσει ρυθμούς στην καθημερινότητά της. «Παρατηρούσα πράγματα που δεν είχα ξαναδεί μέσα στο ίδιο μου το σπίτι – το φωτιστικό στην οροφή, τα πουλιά έξω. Ποτέ δεν τους είχα αφιερώσει χρόνο». Με αυτόν τον ολότελα νέο τρόπο σκέψης, έτυχε να ακούσει στο ραδιόφωνο για μια νέα σχολή που είχε ανοίξει στην πολιτεία της, η οποία απευθυνόταν σε μαθητές μέσης ηλικίας. Επέστρεψε λοιπόν στα θρανία, με τη σακούλα κολοστομίας με την οποία ανάρρωνε ακόμα από την επέμβαση.
Έτυχε να ακούσει στο ραδιόφωνο για μια νέα σχολή που είχε ανοίξει στην πολιτεία της, η οποία απευθυνόταν σε μαθητές μέσης ηλικίας. Επέστρεψε λοιπόν στα θρανία, με τη σακούλα κολοστομίας με την οποία ανάρρωνε ακόμα από την επέμβαση
Απολαμβάνοντας τους πιο χαλαρούς ρυθμούς της καινούριας της ζωής, θυμήθηκε πόσο λάτρευε τη γεωγραφία από παιδί ακόμα – σε σημείο να τη σπουδάσει στο πανεπιστήμιο. Τότε γεννήθηκε στο μυαλό της η ιδέα να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη βιομηχανία του τουρισμού. Αποφάσισε να γίνει αεροσυνοδός, και στα 60α της γενέθλια ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή της.
«Δεν θέλω να μετανιώσω για τίποτα στο τέλος της ζωής μου. Κάθε πρωί που ξυπνάω, αναρωτιέμαι: “Είμαι συμφιλιωμένη με την ιδέα ότι αυτή η μέρα θα μπορούσε να είναι η τελευταία μου;” και απαντώ θετικά», λέει σήμερα.
Όπως προσθέτει στη βρετανική εφημερίδα: «Είναι σημαντικό όσο μεγαλώνεις να συνεχίσεις να δοκιμάζεις τα όριά σου. Να μη σκέφτεσαι τη ζωή σου σαν μια ευθεία αλλά σαν μια γραμμή που εξακολουθεί να ξεδιπλώνει. Έτσι μπορείς να έχεις εκπλήξεις και χαρές».
