Ας φανταστούμε ότι μια γυναίκα και ένας άντρας φτάνουν ταυτόχρονα στα εξωτερικά ιατρεία ενός εφημερεύοντος νοσοκομείου, αναφέροντας ότι πονούν. Μαντέψτε ποιος θα εξυπηρετηθεί καλύτερα: Σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη, που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση PNAS, το προσωπικό του νοσοκομείου θα ανταποκριθεί ταχύτερα και πιο αποτελεσματικά στο αίτημα ενός άντρα, όταν το σύμπτωμα που αναφέρεται είναι ο έντονος πόνος.
Για την ακρίβεια οι ερευνητές, αφού μελέτησαν τα στοιχεία 22.000 ασθενών που προσήλθαν σε νοσοκομεία με κύριο σύμπτωμα τον πόνο, κατέληξαν στα παρακάτω συμπεράσματα:
-Είναι λιγότερο πιθανό να χορηγηθούν σε γυναίκες απαραίτητα παυσίπονα.
-Οι νοσηλευτές είναι κατά 10% λιγότερο πιθανό να καταγράψουν τα επίπεδα πόνου για να αιτιολογήσουν την εξέταση μιας γυναίκας στα εφημερεύοντα ιατρεία.
-Οι νοσηλευτές αξιολογούν τον πόνο μιας γυναίκας ως λιγότερο έντονο από εκείνον ενός άντρα.
-Γυναίκες που πονούν περιμένουν κατά μέσο όρο 30 λεπτά παραπάνω από τους άντρες στα εφημερεύοντα ιατρεία.
Μάλιστα τα παραπάνω συμπεράσματα καταγράφηκαν ανεξάρτητα από το φύλο του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού.
Τα νέα αυτά ευρήματα συνάδουν με την προσωπική εμπειρία της Emily Wells, την οποία κατέγραψε στο βιβλίο της «Αθέατος Πόνος» (εκδ. Ίκαρος). Όπως είπε η συγγραφέας, που υποφέρει από χρόνιο πόνο και έχει διαγνωστεί με αυτοάνοσο νόσημα, στο Marie Claire:
«Αν συστηνόμουν στους γιατρούς σαν άντρας, θα λάμβαναν πιο σοβαρά υπόψη τους τα συμπτώματα που τους ανέφερα. Οι γυναίκες είναι πιθανότερο να απορριφθούν σαν κατά φαντασίαν ασθενείς. Αντιμετωπίζουν επίσης την προσδοκία ότι θα αντέξουν περισσότερο πόνο χωρίς νάρκωση ή παυσίπονα. Έχω μια φίλη που υποφέρει από την ενδομητρίωση – μια ακόμα ασθένεια που συνοδεύεται από ανεπαρκή κατανόηση και θεραπεία. Είναι μονογονέας. Ενώ προσπαθούσε απελπισμένα να πείσει τον γιατρό της ότι πονούσε ανυπόφορα και πως χρειαζόταν να υποβληθεί σε επέμβαση, εκείνος τη ρώτησε αν συνέχιζε να πηγαίνει το παιδί της στο σχολείο – θεωρώντας ότι αν ο πόνος ήταν πράγματι ανυπόφορος, δεν θα μπορούσε να εξακολουθεί να το πηγαίνει! Περιμένουμε από τις γυναίκες να αντέχουν τον πόνο και όταν δεν το κάνουν το χρησιμοποιούμε εναντίον τους.
»Εναντίον των γυναικών μπορεί να στραφεί και μια ψύχραιμη και ήρεμη στάση. Πριν από τη διάγνωσή μου ένας γιατρός σχολίασε ότι δεν ήταν δυνατόν να υποφέρω τόσο όσο ισχυριζόμουν γιατί έδειχνα ιδιαίτερα συγκροτημένη. Το παιχνίδι είναι χαμένο. Όταν κάποια φίλη μου αντιμετωπίζει ένα ιατρικό πρόβλημα, προσφέρομαι πάντα να τη συνοδεύσω σε ιατρικά ραντεβού και επεμβάσεις γιατί είναι ιδιαίτερα τρομακτικό το να πρέπει, ενώ υποφέρεις, να υπερασπιστείς τον εαυτό σου και να σκέφτεσαι ποια εντύπωση θα δώσεις στον γιατρό, ο οποίος έχει τις δικές του προκαταλήψεις. Κάποιες φορές μπορεί να σε βοηθήσει το να έχεις κάποιον ακόμα μαζί σου, να κρατά σημειώσεις και να κάνει ερωτήσεις».
