Μια αρθρογράφος και μητέρα, η Kerala Taylor, περιέγραψε ένα περιστατικό που θα έκανε πραγματικά κάθε γονιό να χάσει χρόνια από τη ζωή του από το άγχος: όταν νόμιζε ότι είχε χάσει τον επτάχρονο γιο της σε αεροπορικό ατύχημα.
«Ήταν το πρώτο αεροπορικό ταξίδι που θα έκανε μόνος, και ένιωθε μεγάλο παιδί» θυμάται σήμερα. «Ανυπομονούσε να του δώσουν το δικό του κουτάκι αναψυκτικού. Θα έπαιρνε και σνακ; Ήθελε να τα ξέρει όλα αυτά.
»Η γιαγιά του, η πεθερά μου, τον άφησε στο αεροδρόμιο στο Σολτ Λέικ. Από το Σαν Φρανσίσκο θα τον παραλάμβανε ο παππούς του, ο πατέρας μου. Εγώ, στο μεταξύ, ήμουν σε ένα καφέ στο πατρικό μας, όπου εκμεταλλευόμουν τον ελεύθερο χρόνο μου για να γράψω. Η πεθερά μου μού είχε γράψει 30 λεπτά νωρίτερα ότι είχε δει το αεροπλάνο να απογειώνεται».
«Η γιαγιά του, η πεθερά μου, τον άφησε στο αεροδρόμιο στο Σολτ Λέικ. Από το Σαν Φρανσίσκο θα τον παραλάμβανε ο παππούς του, ο πατέρας μου. Η πεθερά μου μού είχε γράψει 30 λεπτά νωρίτερα ότι είχε δει το αεροπλάνο να απογειώνεται».
Ήταν το πρώτο Σαββατοκύριακο που είχε περάσει με τον σύντροφό της χωρίς τα παιδιά (και η 10χρονη κόρη της βρισκόταν με τα πεθερικά της) και είχαν απολαύσει τον ελεύθερο χρόνο και την ηρεμία στο σπίτι χωρίς τουβλάκια διάσπαρτα παντού και κομματάκια φρούτα διασκορπισμένα στον πάγκο της κουζίνας. Χωρίς κομματάκια παζλ αραδιασμένα στο τραπεζάκι του σαλονιού και λεκέδες στον καθρέφτη της τουαλέτας.
Απολάμβανε τις τελευταίες ελεύθερες ώρες της χωρίς παιδιά, όταν ήρθε ένα μήνυμα από την αεροπορική εταιρεία της: «Λυπούμαστε για την καθυστέρηση. Ελέγξτε εδώ την κατάσταση της πτήσης σας».
«Στην αρχή ένιωσα μπερδεμένη. Αν το αεροπλάνο ήταν ήδη στον αέρα, πώς γινόταν να είχε καθυστερήσει; Κλίκαρα να δω την κατάσταση και πέρασαν αρκετά λεπτά μέχρι να αποκρυπτογραφήσω τις πληροφορίες στη σελίδα που άνοιξε. Το αεροδρόμιο άφιξης είχε σβηστεί και αντικατασταθεί με εκείνο της αναχώρησης.
»Δηλαδή το αεροπλάνο επέστρεφε στο Σολτ Λέικ;
»Τηλεφώνησα αμέσως στον σύντροφό μου αλλά δεν απάντησε. Τηλεφώνησα στον πατέρα μου να δω μήπως είχε επιπλέον πληροφορίες. Τότε άκουσα τη φράση “μηχανική βλάβη” και ένιωσα να χάνεται η γη κάτω απ’ τα πόδια μου.
»Από ό,τι μπορούσα να καταλάβω, κάπου κοντά στο Σολτ Λέικ υπήρχε ένα αεροπλάνο που βρισκόταν σε κάθοδο από τα 35.000 πόδια με μια μηχανή με βλάβη. Αυτό ήταν που μετέφερε τον επτάχρονο γιο μου. Και κανένας δεν ήταν εκεί να του κρατάει το χέρι.
«Από ό,τι μπορούσα να καταλάβω, κάπου κοντά στο Σολτ Λέικ υπήρχε ένα αεροπλάνο που βρισκόταν σε κάθοδο από τα 35.000 πόδια με μια μηχανή με βλάβη. Αυτό ήταν που μετέφερε τον επτάχρονο γιο μου. Και κανένας δεν ήταν εκεί να του κρατάει το χέρι».
»Λένε ότι το πρώτο στάδιο πένθους είναι η άρνηση, αλλά το πρώτο στάδιο αβεβαιότητας είναι η ανελέητη αποδοχή.
»Στο μυαλό μου το αεροπλάνο είχε ήδη πέσει και συντριβεί στο έδαφος. Καθώς έχωνα το λάπτοπ στη θήκη του με τρεμάμενα χέρια, ήδη φανταζόμουν την άδεια θέση του γιου μου στο τραπέζι του δείπνου, τις στημένες συζητήσεις, τον ήχο των πιρουνιών στα πιάτα.
»Και είχα το θράσος να απολαύσω μέχρι τότε την απουσία του. Ο παγωμένος καφές στο τραπέζι μπροστά μου έμοιαζε ήδη με ενθύμιο από άλλη εποχή. Την απολαυστική ηρεμία του σπιτιού μας θα διαδεχόταν μια ασφυκτική σιωπή. Απόψε δεν θα πηγαίναμε βόλτα με τον σύντροφό μου, δεν θα δοκιμάσαμε καλαμάρια στο εστιατόριο των θαλασσινών που θέλαμε να επισκεφτούμε.
»Έμοιαζε αλλόκοτο, σχεδόν ψεύτικο.
«Στο μυαλό μου το αεροπλάνο είχε ήδη πέσει και συντριβεί στο έδαφος. Καθώς έχωνα το λάπτοπ στη θήκη του με τρεμάμενα χέρια, ήδη φανταζόμουν την άδεια θέση του γιου μου στο τραπέζι του δείπνου, τις στημένες συζητήσεις, τον ήχο των πιρουνιών στα πιάτα».
»Παράχωσα το ποτήρι με τον κρύο καφέ, γεμάτο κατά τα τρία τέταρτα, στον κάδο σκουπιδιών. Η ανέμελη ζωή μου ήταν ήδη παρελθόν. Συγκέντρωσα όλη την ψυχραιμία μου για να μην αρχίσω να τρέχω σαν τρελή μέσα στον δρόμο.
»Απεναντίας, στάθηκα και έλεγξα και από τα δύο ρεύματα, όπως του είχα μάθει να κάνει, θυμωμένη με τα αυτοκίνητα που με προσπερνούσαν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, σαν να μην είχαν έρθει τα πάνω, κάτω στον κόσμο μου. Μόλις έκοψε η κίνηση, πέρασα τρέχοντας. Το σπίτι απείχε λίγα τετράγωνα, και συνέχισα να τρέχω. Οι αναπνοές μου ήταν κοφτές. Η τσάντα μου κοπανιόταν στους γοφούς μου.
»Αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει, αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει, αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει. Δεν θυμάμαι αν αυτή την ατάκα την επαναλάμβανα από μέσα μου ή δυνατά. Όταν ήμουν παιδί πάντα φοβόμουν τα αεροπορικά ατυχήματα. Κρατούσα τα δάχτυλά μου σταυρωμένα στις απογειώσεις και τις προσγειώσεις. Ακόμα και τώρα, στις αναταράξεις, νιώθω την ανάγκη να προσευχηθώ.
»Έφτασα σπίτι με κόκκινο πρόσωπο και ναυτία. Ο σύντροφός μου μιλούσε στο τηλέφωνο. Δεν εντόπισα ίχνη πανικού στη φωνή του.
»Όπως έμαθα σύντομα, όλα ήταν καλά. Το αεροπλάνο είχε προσγειωθεί και μια αεροσυνοδός είχε αναλάβει τον γιο μου. Δευτερόλεπτα μετά, ακούσαμε και τη φωνή του – ακόμα μια φωνή αγοριού, λεπτή, αλλά με όλο και μεγαλύτερη σιγουριά. “Μαμά, είμαι καλά” είπε. “Ξέρεις κάτι; Θα μου δώσουν ένα μπέργκερ!”.
«Όπως έμαθα σύντομα, όλα ήταν καλά. Το αεροπλάνο είχε προσγειωθεί και μια αεροσυνοδός είχε αναλάβει τον γιο μου. Δευτερόλεπτα μετά, ακούσαμε και τη φωνή του – ακόμα μια φωνή αγοριού, λεπτή, αλλά με όλο και μεγαλύτερη σιγουριά. “Μαμά, είμαι καλά” είπε. “Ξέρεις κάτι; Θα μου δώσουν ένα μπέργκερ!”».
»Λίγα μόλις λεπτά πριν, νόμιζα ότι δεν θα την ξανακούσω. Δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάτια μου και να τρέχουν στα μάγουλά μου. Ακόμα δυσκολευόμουν να αναπνεύσω.
»Όπως μάθαμε, μέρες αργότερα, το αεροπλάνο του δεν είχε απογειωθεί ποτέ. Η μηχανική βλάβη είχε εντοπιστεί όσο ακόμα ήταν στο έδαφος και οι επιβάτες οδηγήθηκαν ξανά στην πύλη. Το αεροπλάνο που είχε δει η πεθερά μου να απογειώνεται δεν ήταν εκείνο που μετέφερε τον γιο μου.
»Μία εβδομάδα αργότερα, όταν επέστρεψαν τα παιδιά με ασφάλεια στο σπίτι, την ώρα που τα έπαιρνα αγκαλιά ένιωσα το βάρος του σώματός τους πάνω στο δικό μου, τα απαλά χέρια τους να πιέζουν την πλάτη μου. Η κόρη μου μύριζε λοσιόν και λάδι μαλλιών. Ο γιος μου, ακόμα αυτή τη φρεσκάδα του μικρού αγοριού.
»Μέσα σε λίγες ώρες, το σπίτι είχε παραδοθεί ξανά στο χάος. Σταγόνες ούρων πιτσίλιζαν την τουαλέτα, τούφες μαλλιών έφραζαν τους νιπτήρες, βρεγμένες πετσέτες κουλουριάζονταν στο πάτωμα του μπάνιου. Οι σκέψεις μου είχαν θαφτεί κάτω από στριγκλιές και καβγάδες και ουρλιαχτά.
»Με λίγα λόγια, η ζωή μας είχε επιστρέψει στο φυσιολογικό».
«Οι πιθανότητες ο γιος μου να σκοτωθεί σε αεροπορικό δυστύχημα είναι μία στο εκατομμύριο. Οι πιθανότητες ένα από τα παιδιά μου να πέσει θύμα απαγωγής στο δρόμο για το σχολείο είναι μία στις 300.000. Οι πιθανότητες να σκοτωθούν σε τροχαίο, στις διαδρομές μας από και προς τις εξωσχολικές δραστηριότητες είναι μία στις 102».
Όπως καταλήγει η αρθρογράφος: «Οι πιθανότητες ο γιος μου να σκοτωθεί σε αεροπορικό δυστύχημα είναι μία στο εκατομμύριο. Οι πιθανότητες ένα από τα παιδιά μου να πέσει θύμα απαγωγής στο δρόμο για το σχολείο είναι μία στις 300.000. Οι πιθανότητες να σκοτωθούν σε τροχαίο, στις διαδρομές μας από και προς τις εξωσχολικές δραστηριότητες είναι μία στις 102.
«Είναι ευκολότερο, βέβαια, να τα λέω όλα αυτά αφού έχουν περάσει εκείνα τα επτά λεπτά πανικού. Αλλά θα συνεχίσω να αφήνω τα παιδιά μου να ταξιδεύουν μόνα, να πηγαίνουν μόνα στο σχολείο και να παίζουν ποδόσφαιρο στο δρόμο.
»Ελπίζω μόνο να μην ακούσω ποτέ ξανά τη φράση “μηχανική βλάβη” για κάποιο αεροπλάνο με το οποίο θα ταξιδεύουν. Ευτυχώς, ο νόμος των πιθανοτήτων είναι με το μέρος μου».
