Λένε πως το τρέξιμο είναι υγεία και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει αυτήν την άποψη, αν σκεφτεί πως η δραστηριότητα αυτή χαρίζει πολλαπλά οφέλη στον οργανισμό του ανθρώπου. Βοηθάει στη διατήρηση ενός καλού σωματικού βάρους, δυναμώνει τους μύες, αυξάνει την αυτοπεποίθηση, προκαλεί χαρά, προλαμβάνει καρδιαγγειακές παθήσεις και τον σακχαρώδη διαβήτη, κρατά χαμηλά τα επίπεδα χοληστερίνης, βελτιώνει την άμυνα του οργανισμού απέναντι σε λοιμώξεις και κρυολογήματα, βελτιώνει επίσης την ποιότητα του ύπνου, είναι μια μορφή διαλογισμού και πολλά πολλά άλλα.
Το καλό της υπόθεσης είναι πως ως σωματική άσκηση μπορεί να εφαρμοστεί καθημερινά είτε στο γυμναστήριο είτε καλύτερα σε εξωτερικό χώρο, όπως σε κάποιο πάρκο ή σε γήπεδο. Το κακό είναι ότι συχνά οι περισσότεροι άνθρωποι που θέλουν να επωφεληθούν από τις ευεργετικές του ιδιότητες τραυματίζονται μετά από την προπόνηση γιατί έχουν κάνει ένα βασικό λάθος: ακολουθούν πιστά το μύθο πως οι στατικές διατάσεις μπορούν να αυξήσουν την αποδοτικότητα στο τρέξιμο και να μειώσουν την πιθανότητα τραυματισμού. Στην πραγματικότητα όμως, σύμφωνα με ειδικούς, αυτές φέρνουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα κυρίως ως προς το δεύτερο κομμάτι, δηλαδή των τραυματισμών.
Ο James Alexander, φυσιοθεραπευτής και ερευνητής του Πανεπιστημίου La Trobe της Μελβούρνης, ο οποίος πηγαίνει σε καθημερινή βάση για τρέξιμο μαζί με άλλους ερευνητές αλλά και αθλούμενους που έχουν διαφορετικές ικανότητες και δύναμη, υποστηρίζει ότι οι διατάσεις ενδείκνυνται για έναν δρομέα μετά την προπόνησή του, για να τον βοηθήσουν να χαλαρώσει και να βελτιώσουν τις κινήσεις των αρθρώσεων.
Για να προσαρμοστεί το σώμα και να δυναμώσει, ένας δρομέας θα πρέπει να “χτίσει” σταδιακά τη δυναμική του στο τρέξιμο, μέσα από προπονήσεις που έχουν ως στόχο την εξέλιξή του, αλλά περιλαμβάνουν στην αρχή μια προθέρμανση των 10 περίπου λεπτών που θα γίνεται είτε με περπάτημα είτε με ελαφρύ jogging.
