Αν δεν έχετε άλλη επιλογή παρά να πάτε στην παιδική χαρά ή σε εξωσχολικές δραστηριότητες για να έχουν παρέα τα παιδιά σας, ίσως έχετε σκεφτεί πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα αν ζούσατε σε μια πολυκατοικία, σε μια ήσυχη γειτονιά ή σε ένα χωριό όπου, απλά, θα έκαναν παρέα με τα γειτονάκια τους. Όμως ακόμα και αυτή η φαινομενικά ειδυλλιακή κατάσταση κρύβει και παγίδες.
Η μία παγίδα, ίσως η πιο προφανής, είναι να βρεθούν τα παιδιά σας σε ένα γειτονικό σπίτι όπου επικρατούν συνθήκες που δεν εγκρίνετε – από το να παίζει όλη μέρα non stop η τηλεόραση μέχρι να υπάρχουν ξεσπάσματα βίας στην οικογένεια. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο, μεγάλο θέμα.
Η δεύτερη παγίδα, η λιγότερο προφανής, είναι να μαζεύονται τα παιδιά ξανά και ξανά στο ίδιο σπίτι, χωρίς τους γονείς τους, με αποτέλεσμα μία μαμά, ή ένα ζευγάρι γονιών, να καταλήγει να τα προσέχει όλα μαζί. Αυτή την περίπτωση περιέγραψε μια μαμά στο διαδίκτυο, η οποία παραπονέθηκε ότι όποτε βγαίνει στην αυλή με τις κόρες της εμφανίζονται στο σπίτι δύο ακόμα παιδιά από τη γειτονιά, απρόσκλητα και ασυνόδευτα, που μάλιστα είναι μόλις 4 και 5 ετών.
Μια μαμά στο διαδίκτυο παραπονέθηκε ότι όποτε βγαίνει στην αυλή με τις κόρες της εμφανίζονται στο σπίτι δύο ακόμα παιδιά από τη γειτονιά, απρόσκλητα και ασυνόδευτα, που μάλιστα είναι μόλις 4 και 5 ετών.
«Έχω φτάσει σε σημείο να τα στέλνω πίσω στο σπίτι τους γιατί δεν θέλω να προσέχω τα παιδιά των άλλων κάθε φορά που βγαίνω στην αυλή» γράφει, προσθέτοντας πως παρόλο που έχει πει στους γονείς τους «ότι φοβάμαι μήπως χτυπήσουν ή μήπως έρθουν και δεν είμαστε σπίτι», συνεχίζουν να σκαρφαλώνουν στο φράχτη για να μπουν στην αυλή τους και να κάνουν τραμπολίνο.
«Φυσικά, όποτε τους λέω ότι δεν μπορούν σήμερα να μείνουν να παίξουν, δεν με ακούν γιατί είναι μικρά. Κανένας δεν με προετοίμασε για να προσέχω τα παιδιά όλων των άλλων» προσθέτει.
Άλλες μαμάδες σχολίασαν την ανάρτησή της αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες αυτής της κατάστασης. Κάποιες μάλιστα της έγραψαν ότι έχουν αντιμετωπίσει παρόμοια προβλήματα στη γειτονιά τους, συμβουλεύοντάς τη να θέσει συγκεκριμένους κανόνες για τις επισκέψεις των άλλων παιδιών. «Αν αρχίσετε να τσακώνεστε, πηγαίνετε σπίτι σας. Αυτός είναι ο κανόνας. Διαφορετικά, κόβουμε καρπούζι και κερνάμε όλα τα παιδιά στην αυλή μας, ή μοιραζόμαστε μαζί τους γρανίτες. Δεν θα είναι για πάντα παιδιά» λέει μια άλλη μαμά.
«Αν αρχίσετε να τσακώνεστε, πηγαίνετε σπίτι σας. Αυτός είναι ο κανόνας. Διαφορετικά, κόβουμε καρπούζι και κερνάμε όλα τα παιδιά στην αυλή μας, ή μοιραζόμαστε μαζί τους γρανίτες. Δεν θα είναι για πάντα παιδιά».
Όπως πρόσθεσε εκείνη που έδωσε τη συμβουλή: «Είναι κάπως εξαντλητικό, αλλά δεν προσπάθησα ποτέ να πάρω τη θέση των γονιών των άλλων παιδιών. Αυτό βοηθάει με το στρες της κατάστασης».
Η πρόταση μιας άλλης μαμάς ήταν να ετοιμάσει δύο επιγραφές για την αυλή της, που θα εναλλάσσει ανάλογα με την περίσταση: «Ώρα παιχνιδιού, οι φίλοι είναι ευπρόσδεκτοι» και «Χρόνος μόνο για την οικογένεια, ελάτε αργότερα».
Μια ακόμα μαμά παρουσίασε μια ακόμα πιθανή πλευρά της ιστορίας: ότι ίσως οι μικροί, αναπάντεχοι επισκέπτες τους «να νιώθουν κάπως παραμελημένοι και μοναχικοί». Με την άποψή της συμφώνησε και μια άλλη χρήστρια, λέγοντας ότι «τα παιδιά που έρχονται τρέχοντας όταν ακούνε φωνές είναι συνήθως αυτά που νιώθουν μοναξιά».
Υπήρξε και η φωτεινή πλευρά αυτής της κατάστασης, την οποία επισήμανε μια άλλη μητέρα: «Όταν τα δικά σου παιδιά μεγαλώσουν κάπως, θα είναι φανταστικό να περιπλανιούνται ελεύθερα στη γειτονιά με τα άλλα. Οι άνθρωποι είναι γεννημένοι να ζουν σε χωριά, όχι απομονωμένοι σε πυρηνικές οικογένειες. Είναι άσχημο που οι άλλοι γονείς δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, από την άλλη όμως δεν θα ήθελα να ζω σε μια περιοχή όπου κανένα παιδί δεν ζητάει από τα άλλα να παίξουν έξω».
