Συνειδητοποίησα ότι δεν βλέπω καλά τα γράμματα στον πίνακα όταν πήγαινα στην Τετάρτη Δημοτικού. Πήγα στον οφθαλμίατρο, με εξέτασε και διέγνωσε ότι έχω κάποιους λίγους βαθμούς μυωπίας και αστιγματισμού. Έτσι αρχικά έπρεπε να φοράω τα γυαλιά μου όταν δεν έβλεπα καλά μακρυά, δηλαδή στον πίνακα και στην τηλεόραση. Η αλήθεια είναι ότι δεν διέκρινα ούτε τι γράφουν οι πινακίδες στο δρόμο από απόσταση, έπρεπε να φτάσω πιο κοντά ή να κλείσω τα μάτια μου κάνοντας αυτή τη χαρακτηριστική κίνηση που κάνουν όσοι έχουν μυωπία, ώστε να τις κοιτάξω μέσα από τη χαραμάδα που απέμενε και να μπορέσω να τις ψιλοδιαβάσω. Γενικά η ζωή μου άλλαζε, γινόταν η ζωή ενός ατόμου που δεν έβλεπε καλά με ότι αυτό συνεπάγεται.
Στη συνέχεια όσο μεγάλωνα, μαζί μου μεγάλωνε και η μυωπία μου και αναγκαζόμουν να φοράω τα γυαλιά μου περισσότερες ώρες μέσα στην ημέρα κι ας δεχόμουν bullying από τους συμμαθητές μου. Καμια φορά προτιμούσα να μην βλέπω καλά παρά να τσακώνομαι επειδή κάποιος με κορόιδευε επειδή φοράω γυαλιά. Τώρα σκέφτομαι πόσα πράγματα θα μπορούσα να είχα δει πιο καθαρά εάν φορούσα περισσότερο τα γυαλιά μου και δεν ντρεπόμουν γι αυτά, αλλά όταν είσαι έντεκα χρονών προτιμάς καμια φορά να μη βλέπεις ένα αξιοθέατο σε μια εκδρομή παρά να σε κοροϊδεύουν.
Άλλαξα σκελετό μυωπίας μήπως καλυτερέψουν τα πράγματα αλλά τελικά, δεν έφταιγε το σχέδιο, οπότε περίμενα λίγο ακόμα κυκλοφορώντας στο δρόμο με 5 βαθμούς μυωπίας και χωρίς γυαλιά με αποτέλεσμα να μην αναγνωρίζω κανέναν με τον οποίο διασταυρωνόμουν άρα να μην τον χαιρετάω, επομένως μέσα σε τρεις μήνες όλοι νόμιζαν πως τους μισώ, ενώ εγώ απλώς δεν τους έβλεπα, αν και τώρα που το σκέφτομαι θα έπρεπε να τους μισώ γιατί αυτοί με είχαν οδηγήσει στο να μην θέλω να φοράω τα γυαλιά μου με συνέπεια να μην τους βλέπω, ούτε αυτούς αλλά ούτε και πολλά άλλα πράγματα γύρω μου.
Στα 14 μου χρόνια ο οφθαλμίατρος συμφώνησε πως μπορούσα να φορέσω φακούς επαφής και η αλήθεια είναι ότι αναπτερώθηκε το ηθικό μου. Φόρεσα φακούς και περιόρισα τη χρήση των γυαλιών μου για μέσα στο σπίτι. Ωστόσο και οι φακοί είχαν την ταλαιπωρία τους όπως μολύνσεις και αλλεργίες ενώ διαπίστωσα ότι και πάλι δεν μπορούσα να κάνω τα πάντα φορώντας τους, όπως να ανοίξω τα μάτια μου στο βυθό της θάλασσας. Επίσης με ενοχλούσε ο δυνατός άνεμος και το μακιγιάζ των ματιών. Υπήρχαν περιορισμοί και πολλά αναλώσιμα.
Στα 19 μου έπαψα να κομπλεξαρίζομαι με τα γυαλιά μου και τα φορούσα πολύ, ίσως και περισσότερο από τους φακούς οι οποίοι με είχαν κουράσει, όμως πλέον είχα καταλάβει ότι δεν θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου έχοντας μυωπία, ήθελα να απαλλαγώ από αυτή και να μη φοράω ούτε γυαλιά ούτε φακούς επαφής. Μόλις το 2002 είχα ακούσει ότι υπάρχει μια επαναστατική -τότε- μέθοδος διόρθωσης ή μάλλον εξάλειψης της μυωπίας με laser και μπήκα στη διαδικασία να μάθω τα πάντα καθώς ήθελα να υποβληθώ σε αυτή πάσει θυσία. Επισκέφθηκα λοιπόν έναν χειρουργό οφθαλμίατρο που την εφάρμοζε, πέρασα κάποιες ειδικές εξετάσεις και μερικές ημέρες μετά μπήκα στο “χειρουργείο” για να αλλάξω για πάντα τη ζωή μου όπως αποδείχθηκε.
Η επέμβαση κράτησε μόλις μερικά λεπτά και έγινε χωρίς ολική αναισθησία, παρά μόνον με κάποιο τοπικό αναισθητικό αν κατάλαβα καλά από το κολλύριο που μου έριξαν στο κάθε μάτι. Μου είχαν δώσει και ένα ηρεμιστικό πριν για να χαλαρώσω αλλά το πήρε η μητέρα μου η οποία μάλλον είχε περισσότερο άγχος από εμένα. Τώρα βέβαια την καταλαβαίνω. Τότε πράγματι εγώ δεν είχα καθόλου άγχος σε σχέση με εκείνη που κόντευε να τρελαθεί από την αγωνία της μήπως κάτι πάει στραβά. Όταν τελείωσε η ολιγόλεπτη επέμβαση έπρεπε να έχω τα μάτια μου κλειστά και φόρεσα μια ειδική μάσκα η οποία θύμιζε αυτή του snowboard για να επιστρέψω σπίτι μου όπου πράγματι πήρα ηρεμιστικά για να κοιμάμαι κανα δυο ημέρες μέχρι και να μπορώ επιτέλους να ανοίξω τα μάτια μου και να δω τι είχε γίνει.
Δεν ξέρω αν σήμερα, 17 χρόνια μετά από τότε που έκανα εγώ αυτή την επέμβαση έχει βελτιωθεί ακόμη περισσότερο η τεχνική και έχει γίνει ευκολότερη η διαδικασία για τον ασθενή, υποθέτω πως όσο προοδεύει η επιστήμη είναι πιθανότατο, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι 17 χρόνια μετά από την πρώτη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου μετά από αυτή την επέμβαση η όρασή μου άγγιξε το τέλειο: έβλεπα και βλέπω πλέον 10/10. Θυμάμαι ακόμη πως κοιτούσα τους ανθρώπους και τα αντικείμενα γύρω μου με τόσο θαυμασμό σαν να τα έβλεπα για πρώτη φορά, ενώ στο δρόμο μπορούσα και διάβαζα μέχρι και τα τηλέφωνα στα ενοικιαστήρια από τα τρία μέτρα. Είχε αλλάξει η ζωή μου.
Πρόκειται για μια διαδικασία η οποία βελτιώνει την ποιότητα της ζωής. Δεν έχει κάτι απαραίτητα κακό το να μην βλέπεις καλά, έχει όμως πάρα πολλά καλά το να βλέπεις τέλεια. Επομένως αν πραγματικά δεν είσαι ο τύπος του ανθρώπου που δεν έχει πρόβλημα με την αναγκαία χρήση των γυαλιών μυωπίας ή με την χρήση των φακών επαφής, αυτή είναι η τέλεια εναλλακτική. Πριν χειρουργηθώ, για πάρα πολλά χρόνια ξυπνούσα και δεν έβλεπα που είναι τα γυαλιά μου αν δεν ήξερα που τα είχα αφήσει, γι αυτό και έπρεπε να τα αφήνω σε συγκεκριμένο μέρος. Υπάρχουν πάρα πολλά τέτοια μικρά αλλά τόσο σημαντικά πράγματα που δεν συμβαίνουν πλέον στην καθημερινότητά μου από τότε που έπαψα να έχω μυωπία.
Δεν αντιμετώπισα ποτέ έκτοτε κανένα απολύτως πρόβλημα με την όρασή μου και τουλάχιστον μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει τίποτα στην άριστη όραση που απέκτησα μετά από το laser διόρθωσης της μυωπίας μου. Δεν προέκυψε καμια παρενέργεια από την επέμβαση. Ο λόγος που ήθελα να μοιραστώ αυτή την εμπειρία μου είναι ότι κάθε φορά που σε μια παρέα συναντώ κάποιον με μυωπία και του λέω ότι κάποτε είχα κι εγώ θέλει να μάθει τα πάντα για αυτή τη διαδικασία, άρα θεωρώ πως υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον εκεί έξω για μια βιωματική εμπειρία. Και μου είναι πολύ ευχάριστο να μοιράζομαι τη δική μου καθώς ήταν από τις πιο σωστές αποφάσεις που πήρα στη ζωή μου. Με βοήθησε να δω πραγματικά τη ζωή με άλλο μάτι.
