«Είμαι λίγο πρησμένη». «Γιατί έτσι;», με ρωτάει. «Περιμένω περίοδο», του απαντάω. «Ίου». Ένα ίου που μάλλον αυθόρμητα και χωρίς πολλή σκέψη ξέφυγε από τα χείλη του αγοριού μου με ένα φευγαλέο μειδίαμα και από εκείνη τη μέρα με προβληματίζει ακόμη. Πώς γίνεται τον 21ο αι το άκουσμα και μόνο της λέξης «περίοδος» να αξίζει ακόμα την ίδια αντίδραση με το τυχαίο άγγιγμα μιας κολλημένης τσίχλας σε τραπέζι;
Οι πρώτοι ύποπτοι στο δωμάτιο αναγνώρισης ενόχων είναι οι μανάδες, που δεν έμαθαν ποτέ τους γιους τους τι ακριβώς είναι η έμμηνη ρήση και –για να το πάω και ένα βήμα παρακάτω- πώς να συμπεριφέρονται σε μια γυναίκα τις συγκεκριμένες ημέρες του μήνα. Αποτελεί μια φυσιολογική λειτουργία του οργανισμού, που στην τελική σε ένα βαθμό επηρεάζει και τους ίδιους, από την άποψη ότι αποτελεί μέρος του κύκλου της ζωής, από τον οποίο προήλθαν οι ίδιοι και αργότερα θα προέλθουν τα παιδιά τους. Γιατί λοιπόν να μην ξέρουν ακριβώς τι συμβαίνει εκείνες τις μέρες στο σώμα μιας γυναίκας; Και όχι δεν εννοώ κλισέ του τύπου «Οι ορμόνες τους τρελαίνονται, γκρινιάζουν και θέλουν σοκολάτα». Όχι γλυκέ μου, αν θέλεις να χρησιμοποιείς τσιτάτα, να ξέρεις και τι κρύβεται πίσω από αυτές τις αντιδράσεις. «Ίσως βέβαια να είναι και θέμα γενιάς», σκέφτομαι, καθώς θυμάμαι τη μητέρα μου που καθώς μεγαλώναμε εγώ και η αδερφή μου ποτέ δεν μάς άφηνε να μιλάμε για το ζήτημα όταν ήταν ο πατέρας μας στο δωμάτιο. «Είναι ο πατέρας σου μπροστά», έλεγε με ένα μειδίαμα διαφορετικό όμως από εκείνο του αγοριού μου. Εκείνο έκρυβε πάντα μια δόση ντροπής πίσω από το χαμόγελο.
Για μισό λεπτό όμως, θυμάμαι και εγώ στο σχολείο, και πιστέψτε με δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια, σκαρφιζόμουν κάθε μήνα με τις φίλες μου νέους τρόπους για να κρύψουμε τη γυναικεία μας φύση. Οι σερβιέτες μου είχαν φτάσει αισίως στην τουαλέτα της Ελληνογαλλικής Σχολής στριμωγμένες στην κασετίνα μου, ζουληγμένες στο μανίκι μου, σφηνωμένες στη ζώνη του παντελονιού μου (Ευτυχώς δεν ήταν της μόδας οι χαμηλοκάβαλες γραμμές). Η χαρά μου λοιπόν ότι η δική μου γενιά είναι πιο απελευθερωμένη δεν κράτησε για πολύ και οι ελπίδες μου κατεδαφίστηκαν για τα καλά όταν συνειδητοποίησα πως τα πράγματα δεν είχαν αλλάξει και πολύ από τότε που ήμουν μαθήτρια, καθώς η συνάδελφος από το διπλανό γραφείο με σκουντάει και με σχεδόν συνωμοτική φωνή, που με το ζόρι ακούγεται μού ζητά σερβιέτα. Δεν περίμενα να το πω ποτέ αυτό στη ζωή μου, αλλά ειλικρινά σε κάτι τέτοιες στιγμές αισθάνομαι σαν διακινητής ναρκωτικών ή κάποιας παράνομης ουσίας τέλος πάντων. Με μια γρήγορη και –λιγότερο creepy, απ’ όσο ακούγεται- ματιά στο γραφείο μπορώ εύκολα να καταλάβω ποιες κοπέλες έχουν περίοδο. Όχι δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο πάνω τους, αλλά πηγαίνουν στην τουαλέτα με τον ίδιο ρυθμό: Με γρήγορο βήμα, φροντίζοντας να μην διασταυρωθεί το βλέμμα τους με κανενός άλλου και αποκαλυφθεί «το μυστικό τους».
Δεύτερος ύποπτος, η ημιμάθεια. Εκείνη που κάνει τις Γιαπωνέζες ακατάλληλες για τη θέση του σούσι σεφ, καθώς η περίοδός τις καθιστά «ανισόρροπες» και το 48% των γυναικών στο Ιράν να θεωρεί ότι η έμμηνη ρύση είναι αρρώστια (σύμφωνα με στοιχεία της Unicef). Μόλις έναν περίπου χρόνο πριν, ένα κορίτσι στο Νεπάλ πέθανε από το κρύο καθώς οι γονείς της την ανάγκασαν να κοιμηθεί έξω από το σπίτι, ακολουθώντας μια παλαιά ινδουιστική πρακτική, γνωστή ως «chhaupadi», η οποία καλεί τις γυναίκες να απομονώνονται κατά τη διάρκεια της περιόδου τους, όπως αναφέρει η Huffington Post. Μπορώ να καταλάβω να γράφει στην Παλαιά Διαθήκη ότι το αίμα της γυναίκας μπορεί να κάνει τα χωράφια να στερέψουν ή να δικαιολογήσω το Εκκλησιαστικό Δίκαιο του 1917, που προέβλεπε πως οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να κοινωνήσουν κατά τη διάρκεια της περιόδου. Το 2018 όμως γιατί η περίοδος να αντιμετωπίζεται ακόμη σαν ακαθαρσία και μίασμα, σε αντίθεση με άλλες σωματικές εκκρίσεις του αντίθετου φύλλου (ναι στο «ένδοξο» σπέρμα αναφέρομαι) που μεταφράζονται σε ανδρισμό, δύναμη και γονιμότητα;
Η λύση είναι σίγουρα πολύ πιο μακριά από ένα κείμενο στο internet. Εγώ το μόνο που έχω να προτείνω είναι να προσπαθήσουμε όλες λίγο παραπάνω να αισθανθούμε άνετα με τη γυναικεία μας φύση και -γιατί όχι- να δείξουμε ΑΥΤΟ το βίντεο -που κι όμως η Disney έφτιαξε το μακρινό 1946- στους συντρόφους μας ή σε όσους δεν έχουν παραμικρή ιδέα γιατί αιμορραγούμε μία φορά το μήνα.
