Η συγγραφέας Elizabeth Enochs είναι ανάμεσα στις όλο και περισσότερες γυναίκες που επιλέγουν να μην τεκνοποιήσουν, κόντρα στα κοινωνικά στερεότυπα που επικρατούν μέχρι τις μέρες μας. Ωστόσο σε νέο άρθρο της μοιράζεται έναν προβληματισμό που, θέλοντας και μη, έχει περάσει από το μυαλό πολλών: «Ποιος θα με φροντίζει στα γεράματα;». Παρόλο που τα παιδιά δεν έρχονται στον κόσμο με αυτόν το σκοπό.
Όπως γράφει σε ένα νέο άρθρο:
«Πριν από μερικούς μήνες, μια από τις ανιψιές μου με ρώτησε τι είχα αποθηκεύσει σε μια παλιά βαλίτσα. Όταν της είπα ότι ήταν γεμάτη με πράγματα του πρώην μου, με ξάφνιασε λέγοντας “αυτό είχα φανταστεί”. Είναι το πιο διορατικό παιδί που έχω γνωρίσει. Έχει έντονη περιέργεια, αυτή που με ώθησε να αναρωτηθώ: σε ποιον θα κληροδοτήσω τα “πράγματα του πρώην μου”;».
Η Enochs έχει πολλά παιδιά στο περιβάλλον της – συγγενών και φίλων της – αλλά όχι δικά της. Όμως παρακολουθώντας τη μαμά της, πριν από μερικά χρόνια, να φροντίζει τους άρρωστους γονείς της, και έχοντας αποφασίσει με την αδερφή της να φροντίσουν τους δικούς τους όταν δεν θα μπορούν να το κάνουν οι ίδιοι, άρχισε να αναρωτιέται ποιος θα αναλάβει αυτόν το ρόλο για την ίδια στα βαθιά γεράματα – αν δεν πεθάνει ξαφνικά και επιδεινωθεί σταδιακά η υγεία της.
«Απολαμβάνω τον ρόλο της θείας, αλλά δεν θέλω δικά μου παιδιά. Δεν έχω απολύτως καμία επιθυμία να ζήσω την εγκυμοσύνη ή τον τοκετό. Στο παρελθόν σκεφτόμουν να υιοθετήσω, αλλά πλέον ούτε αυτή η ιδέα με τραβάει. Αγαπάω τα παιδιά, αλλά δεν θέλω να μεγαλώσω εγώ ένα παιδί. Η απόρριψη της μητρότητας είναι μια επιλογή ζωής με την οποία έχω συμφιλιωθεί απόλυτα. Αλλά ακόμα κι έτσι, αν είμαι αρκετά τυχερή να ζήσω μια μεγάλη ζωή, αναρωτιέμαι πώς θα με επηρεάσει αυτή η επιλογή στα τελευταία μου χρόνια. Θα είμαι πάντα δίπλα στα ανίψια μου, αλλά δεν μπορώ να περιμένω το ίδιο κι από εκείνα – θα έχουν τους δικούς τους γονείς να φροντίσουν».
«Η απόρριψη της μητρότητας είναι μια επιλογή ζωής με την οποία έχω συμφιλιωθεί απόλυτα. Αλλά ακόμα κι έτσι, αν είμαι αρκετά τυχερή να ζήσω μια μεγάλη ζωή, αναρωτιέμαι πώς θα με επηρεάσει αυτή η επιλογή στα τελευταία μου χρόνια».
Έχει έρθει πολλές φορές κοντά στον θάνατο από νεαρή ηλικία – πρώτα σε μια κακοποιητική σχέση, όπου ο θύτης την απειλούσε ότι θα τη σκοτώσει, και μετά από μια ξαφνική ασθένεια, μόλις στα 29 της, που προκάλεσε βλάβες σε πολλά ζωτικά όργανα. Ελπίζει όμως όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή να μην είναι μόνη. Μια μέρα, που το συζητούσε με την αδερφή της, ήταν μαζί και η ανιψιά της. Όταν η Enochs γύρισε και της είπε: «”Ίσως έχω εσένα κοντά μου” η μοναδική αντίδρασή της ήταν ένα θλιμμένο χαμόγελο και μια αγκαλιά, και μετά η παράκληση να αλλάξει θέμα. Ίσως το “ίσως” να είναι το μόνο στο οποίο μπορώ να ελπίζω. Ίσως είναι το μόνο στο οποίο μπορούν να ελπίζουν όλοι, με ή χωρίς παιδιά.
»Είμαι αρκετά τυχερή να έχω στενές σχέσεις με την οικογένειά μου και νιώθω ευγνωμοσύνη για την οικογένεια που έχω επιλέξει. […] Όταν έπρεπε να εγκαταλείψω το διαμέρισμα που μοιραζόμουν με τον κακοποιητικό πρώην, οι γονείς μου παράτησαν τα πάντα για να με βοηθήσουν. Όταν έπρεπε να διακομιστώ στο νοσοκομείο, λίγο πριν καταρρεύσει ο οργανισμός μου, ήταν ο γείτονάς μου που με μετέφερε εσπευσμένα. Και όποτε έχω την ευκαιρία και την οικονομική δυνατότητα, κάνω μια γιορτή για να συγκεντρώνεται όλη η οικογένειά μου.
»Όπου κι αν έχω ζήσει ως single ενήλικας, έχω καταφέρει να δημιουργήσω ένα υποστηρικτικό σύστημα έξω από κανόνες συντροφικών σχέσεων, γάμων, μητρότητας ή συγγενείας. Αλλά έστω κι έτσι δεν ξέρω πώς θα είναι το τέλος της ζωής που θα έχω ζήσει ως άτεκνη, ανύπαντρη γυναίκα χαμηλού εισοδήματος, σε μια χώρα όπου η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη θεωρείται προνόμιο. Κάποιες φορές αυτό με φοβίζει περισσότερο από τον θάνατο.
«Όπου κι αν έχω ζήσει ως single ενήλικας, έχω καταφέρει να δημιουργήσω ένα υποστηρικτικό σύστημα έξω από κανόνες συντροφικών σχέσεων, γάμων, μητρότητας ή συγγενείας. Αλλά έστω κι έτσι δεν ξέρω πώς θα είναι το τέλος της ζωής που θα έχω ζήσει ως άτεκνη, ανύπαντρη γυναίκα χαμηλού εισοδήματος».
»Στα 33 μου, θέλω να πιστεύω ότι έχω ακόμα αρκετό χρόνο να συγκεντρώσω ένα κεφάλαιο για τον εαυτό μου. Ίσως επίσης ερωτευτώ κάποιον που θα με φροντίσει στα βαθιά γεράματα, σωματικά, οικονομικά ή και με τους δύο τρόπους, Τελικά, νιώθω ευγνωμοσύνη που το μόνο που με απασχολεί στη single ζωή μου χωρίς παιδιά είναι το ποιος θα με φροντίσει όταν δεν θα μπορώ να φροντίσω πλέον τον εαυτό μου και είναι θετικό που το σκέφτομαι από τώρα αντί να το αφήσω για αργότερα. Αλλά και πάλι, εύχομαι να μην έπρεπε να με απασχολεί καθόλου».
