Τι συμβαίνει όταν τα κοινά ενδιαφέροντα ενός ζευγαριού μοιάζουν να εξαντλούνται στις υποχρεώσεις του σπιτιού και την ανατροφή των παιδιών; Πώς μοιάζει μια τέτοια σχέση; Την προσωπική εμπειρία της, με την οποία μάλλον θα ταυτιστούν και άλλες γυναίκες, αφηγείται η Mary Sauer στο yourtango.com:
«Είχαν περάσει δύο μήνες από τη γέννα του δεύτερου παιδιού μου και με το σύζυγό μου καθόμασταν στη γωνία ενός εστιατορίου. Μοιραζόμασταν ένα ορεκτικό, αλλά δεν ήταν όπως παλιά.
»Για την ακρίβεια, αυτό ήταν το πρώτο ραντεβού που βγαίναμε από τότε που είχαμε αποκτήσει δεύτερο μωρό και μας φαινόταν καινούριο και παράξενο το να είμαστε οι δυο μας. Καθόμασταν σιωπηλοί, ο ένας απέναντι από τον άλλο, βουτώντας τηγανιτές πατάτες σε σάλτσα τυριού και χαζεύοντας τον κόσμο που περνούσε μπροστά από τις τζαμαρίες.
»Περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς βυθισμένοι στη σιωπή, με εκείνον να χαζεύει έναν αγώνα μπέιζμπολ στο μπαρ και εμένα τον κόσμο που περνούσε.
»Περιστασιακά, μου ερχόταν κάποια ιστορία στο μυαλό. Περιέγραψα το παιχνίδι του νηπίου μας νωρίτερα εκείνη την ημέρα. Αφού γελάσαμε, επιστρέψαμε στη σιωπή μας. Μέχρι το τέλος του ραντεβού, αναρωτιόμουν: μετά από πέντε χρόνια και δύο παιδιά, τα παιδιά μας είναι το μόνο κοινό που έχουμε πια;
»Παντρευτήκαμε μικροί. Είχα μόλις κλείσει τα 20 κι εκείνος ήταν μεγαλύτερος κατά δύο μόνο χρόνια. Ήμασταν μωρά, που σύντομα θα αποκτούσαμε τα δικά μας μωρά. Στο σύντομο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από το γάμο μας, πολλά άλλαξαν στις ζωές μας.
«Παντρευτήκαμε μικροί. Είχα μόλις κλείσει τα 20 κι εκείνος ήταν μεγαλύτερος κατά δύο μόνο χρόνια. Ήμασταν μωρά, που σύντομα θα αποκτούσαμε τα δικά μας μωρά. Στο σύντομο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από το γάμο μας, πολλά άλλαξαν στις ζωές μας».
»Κάποιοι ειδικοί πιστεύουν ότι στην τρίτη δεκαετία της ζωής μας η προσωπικότητά μας αλλάζει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Στα 26 μου, το πιστεύω.
»Όταν γεννήθηκε το δεύτερο παιδί μας, πριν από έναν χρόνο, με το σύζυγό μου ήμασταν παντρεμένοι πέντε χρόνια. Ήμασταν και οι δύο στη μέση μιας αλλαγής καριέρας και όχι οι ίδιοι άνθρωποι που είχαμε πει “Δέχομαι” στην εκκλησία των παιδικών του χρόνων.
»Έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από το πρώτο ραντεβού που βγήκαμε ως γονείς πια, και δεν έχουν αλλάξει πολλά. Το περασμένο Σαββατοκύριακο γιορτάσαμε έξι χρόνια γάμου και ακόμα αναζητώ θέματα να συζητήσουμε στο δείπνο ή σε μια μεγάλη διαδρομή με το αυτοκίνητο.
»Κάποιες φορές ανησυχώ ότι το πέρασμα του χρόνου και η μητρότητα με έχουν κάνει βαρετή. Αυτή η αλλαγή της προσωπικότητάς μου ήταν για καλό ή με έκανε μονότονη παρέα σε μια νυχτερινή έξοδο;
»Τι άλλο μπορώ να συζητήσω πέρα από το χειρότερο άλλαγμα πάνας ή εκείνο το χαριτωμένο πράγμα που έκανε το μωρό μας ενώ ο άντρας μου ήταν στη δουλειά;
«Κάποιες φορές ανησυχώ ότι το πέρασμα του χρόνου και η μητρότητα με έχουν κάνει βαρετή. Αυτή η αλλαγή της προσωπικότητάς μου ήταν για καλό ή με έκανε μονότονη παρέα σε μια νυχτερινή έξοδο;»
»Δεν φταίει κανένας απ’ τους δυο μας που κάποιες φορές νιώθω ότι ο γάμος μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από συζητήσεις για τη φροντίδα των παιδιών, τα οικονομικά μας και τις δουλειές του σπιτιού. Τα τελευταία χρόνια ήταν εκπληκτικά γεμάτα από όμορφα πράγματα – γέννες, νέες δουλειές που θέλαμε εδώ και καιρό, ένα καινούριο σπίτι. Όμως αυτά τα πράγματα μονοπωλούν το χρόνο, την ενέργεια και την προσοχή μας και συνήθως το μόνο που κάνουμε είναι να χαλαρώνουμε στον καναπέ και να πηγαίνουμε για ύπνο νωρίς.
»Βασικά, δεν είναι τόσο άσχημο όσο ακούγεται. Δεν είναι κακό να έχεις ως κοινό τα παιδιά. Μαζί δημιουργήσαμε αυτή την οικογένεια και ήταν φυσικό να εξελιχθεί η σχέση μας από τότε που γίναμε γονείς.
»Είναι απολύτως αποδεκτό να μην είναι ο γάμος μου τόσο συναρπαστικός σε αυτή την περίοδο. Δεν νιώθω ανασφάλεια. Το ξέρω ότι ο σύζυγός μου είναι αφοσιωμένος σε εμένα. Το ξέρω ότι είναι σταθερός σύμμαχός μου (ακόμα και όταν νιώθω υπερβολικά κουρασμένη για να συντάξω μια κατανοητή πρόταση).
»Και ελπίζω να το ξέρει ότι νιώθω κι εγώ το ίδιο. Δεν έχω ανάγκη πάντα να με ψυχαγωγεί ή να έχουμε κάτι ενδιαφέρον να πούμε.
»Από την άλλη, θα ήμουν αφελής να πιστεύω ότι δεν πειράζει να συνεχιστεί έτσι ο γάμος μας. Μπορεί να είναι φυσιολογικό για ένα διάστημα η ζωή μας να περιστρέφεται γύρω από τα παιδιά, αλλά αν πρόκειται να κρατήσει η σχέση μας, αυτό το διάστημα πρέπει να είναι σύντομο.
«Θα ήμουν αφελής να πιστεύω ότι δεν πειράζει να συνεχιστεί έτσι ο γάμος μας. Μπορεί να είναι φυσιολογικό για ένα διάστημα η ζωή μας να περιστρέφεται γύρω από τα παιδιά, αλλά αν πρόκειται να κρατήσει η σχέση μας, αυτό το διάστημα πρέπει να είναι σύντομο».
»Όσο υπέροχη κι αν είναι η μητρότητα, δεν μπορούμε να χτίσουμε το γάμο μας γύρω από τα παιδιά. Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά.
»Χρειαζόμαστε και κάτι άλλο, ένα αποκούμπι όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά. Άλλωστε τα παιδιά μεγαλώνουν: Αργά ή γρήγορα, θα μείνουμε ξανά οι δυο μας και δεν θέλω να βρεθώ να ζω με έναν ξένο, όταν έρθει εκείνη η στιγμή.
»Έτσι, παρόλο που είναι φυσιολογικό να νιώθουμε έτσι και δεν φταίει κανένας από τους δύο μας και αγωνιζόμαστε με το σύζυγό μου να προσαρμοστούμε στη νέα ζωή με τα παιδιά, δεν πρέπει να αφήσω τα πράγματα να συνεχιστούν έτσι.
»Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορούμε να προχωρήσουμε, αλλά ήρθε η στιγμή να το κάνουμε. Ίσως είναι κάτι τόσο απλό όσο το να βρούμε το χρόνο ως ζευγάρι να κάνουμε έναν περίπατο, μία με δυο φορές την εβδομάδα.
»Ίσως χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια. Ίσως πρέπει για πρώτη φορά να απευθυνθούμε σε σύμβουλο γάμου.
»Σε κάθε περίπτωση, καθώς βγαίνω από την επιλόχειο περίοδο, ήρθε η στιγμή να αναλάβω την ευθύνη του ρόλου μου σε αυτή τη σχέση».
