Βαριέστε την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου; Δεν είστε μόνες. Βάλτε να δείτε μία ταινία:
Ρωμαίος και Ιουλιέτα, 1996.
Ο Μπαζ Λούρμαν τοποθετεί το σαιξπηρικό αριστούργημα στη Verona Beach (και το γυρίζει στο Μεξικό), οι αντίπαλες συμμορίες των Μοντέγων και των Καπουλέτων δεν έχουν σπαθιά, αλλά όπλα, οι Radiohead τραγουδούν Talk Show Host, τι παραπάνω να ζητήσει κανείς; Στο τέλος πεθαίνουν όλοι, φυσικά.
Αγάπα με αν τολμάς, 2003.
Η αγάπη είναι παιχνίδι καταστροφής, όλοι το ξέρουν αυτό. Φανταστικό soundtrack από τον Φιλίπ Ρομπί, πολλές εκδοχές του La vie en rose, αλλά στο μυαλό σκαλώνει η τρομπέτα του Louis Armstrong.
Twilight, 2008.
Για πολλούς η ντροπή των βρικολάκων, αλλά το εφηβικό ρομάντζο χορταστικό και η μουσική τα σπάει, άλλοτε δυνατή σαν χτύπημα με μπαστούνι του μπέιζμπολ και τους Muse να τραγουδάνε Supermassive Black Hole κι άλλοτε επικά λυρική όπως όταν ο Robert Pattinson τραγουδάει το Let Me Sign.
Άσε το κακό να μπει, 2008.
Μιλάμε για την πρώτη, σουηδική ταινία (Låt den rätte komma in) και όχι την αμερικανική εκδοχή της. Εδώ οι βρικόλακες είναι περισσότερο τρομακτικοί, το χιόνι τα κάνει όλα πιο εφιαλτικά και η μουσική του Johan Söderqvist σε οδηγεί κατευθείαν στην αγκαλιά του διπλανού σου. Για να κρυφτείς. Παραμένει μία μεγάλη ιστορία αγάπης.
Το βιβλίο της ζωής, 2015.
Αξιολάτρευτο love story μετά μουσικής που αποθεώνει τη μεξικάνικη κουλτούρα με αφορμή τη Μέρα των Νεκρών, με αντιπολεμικό πνεύμα, μηνύματα για τα δικαιώματα των ζώων, φεμινίστρια κεντρική ηρωίδα και φανταστικές διασκευές όπως αυτή του Creep (να ‘τοι πάλι οι Rαdiohead) από τον Diego Luna ή του Do Ya think I’m sexy από τον Gabriel Iglesias.
