Ηρθε, μάγεψε, έφυγε. Αντιμετώπισε με χιούμορ, χαμόγελο και υπομονή τις ερωτήσεις μας, ακόμη και τις ανόητες και δεν ξέχασε ούτε στιγμή το λόγο της επίσκεψής του στην Αθήνα: την προβολή του έργου της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών, με την οποία τον συνδέει πολυετής φιλία.
Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις ήταν στη συνέντευξη Τύπου το πρωί της 1ης Φεβρουαρίου στο ξενοδοχείο King George στο Σύνταγμα ένα χάρμα οφθαλμών με τα κολιέ, τα δαχτυλίδια και τα τατουάζ του, πανύψηλος και πανέμορφος αν και με ξυρισμένο κεφάλι. Κι ενώ εμείς ταξιδεύαμε νοερά στην εφηβεία μας όταν τον είδαμε για πρώτη φορά στις ταινίες Ωραίο μου Πλυντήριο και Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι, εκείνος, απέναντί μας, θυμόταν την πρώτη του «δουλειά» ως ηθοποιός.
«Ήμουν περίπου 5 χρονών και έκανα έναν από τους Τρεις Μάγους σε έχα θεατρικό του σχολείου. Έλεγα μόνο μια ατάκα, «έφερα σμύρνα» ή κάτι τέτοιο και η μητέρα μου έκλαιγε στην πρώτη σειρά. Το σκέφτομαι μέχρι και τώρα, γιατί ίσως δεν είναι ακριβώς δουλειά αυτό που κάνουμε, αλλά ένα παιχνίδι, κάτι που κάνουν όλα τα παιδιά, απλά οι περισσότεροι άνθρωποι μεγαλώνοντας σταματάνε. Εμείς οι ηθοποιοί δεν σταματάμε ποτέ και πραγματικά νιώθουμε τυχεροί όλοι όσοι μπορούμε να ζούμε από αυτό το παιχνίδι. Νομίζω ότι η πρώτη φορά που το σκέφτηκα διαφορετικά ήταν στα 12, όταν αντιλήφθηκα καλύτερα το θέατρο και είδα την υποκριτική ως έναν μικρό φως, ένα φως που με έσωσε στη συνέχεια της ζωής μου».
Ο Ντέι-Λιούις μίλησε φυσικά και για τη μέθοδο Στανισλάφσκι, αυτόν τον τρομακτικό καμιά φορά τρόπο που έχουν οι ηθοποιοί για να «γίνονται» ο ήρωας που υποδύονται. «Η Μέθοδος είναι ο τρόπος δουλειάς που μου ταιριάζει, άλλοι ηθοποιοί τα έχουν καταφέρει εξαιρετικά δουλεύοντας με τελείως διαφορετικό τρόπο». Μια από τις ερωτήσεις που ενθουσίασαν τον Ντέι-Λιούις ήρθε από τον Άκη Καπράνο που ρώτησε τι συμβαίνει στους ήρωες που δημιουργεί μετά το πέρας τον γυρισμάτων. Που πάνε όλοι αυτοί οι χαρακτήρες; «Επιστρέφουν μέσα μου», είπε εκείνος και συμπλήρωσε γελώντας. «Ξέρετε, αρκετοί άνθρωποι νομίζουν πως είμαι τρελλός. Δεν με πειράζει πια αυτό, η γνώμη των άλλων, γιατί εγώ συνεχίζω κανονικά τη ζωή μου. Πάντως παραμένει πολύ δύσκολο να αφήνεις πίσω σου κάποιον που έχεις παλέψει μήνες ή χρόνια για να τον δημιουργήσεις. Για παράδειγμα, ξόδεψα δυόμισι χρόνια για να πλάσω τον Ρέινολντς Γούντκοκ, τον πρωταγωνιστή της Αόρατης Κλωστής κι έρχεται μία μέρα το τέλος των γυρισμάτων και κάποιος σου βάζει ένα εισιτήριο στο χέρι και σου λέει τελειώσαμε».
Ένα από τα πιο ωραία πράγματα που ακούσαμε από τον Ντάνιελ, χαρακτηριστικό της σεμνότητας που τον διακρίνει, ήταν όταν του ζητήθηκε να δώσει κοινωνική διάσταση στη δουλειά του: «Δεν ξεκίνησα να κάνω ποτέ έναν ρόλο έχοντας στο μυαλό μου το κοινό καλό. Βρίσκω επικίνδυνο να προσπαθεί κανείς να ταυτίσει μια τόσο εγωιστική διαδικασία όπως η ερμηνεία ενός χαρακτήρα με ένα γεγονός μεγάλης κοινωνικής σημασίας. Το μόνο που μπορώ να ελπίζω μέσα από αυτό που κάνω είναι να βρει ο θεατής στους χαρακτήρες μου ένα στήριγμα, μια παρηγοριά».
«Μαντέψτε!», ήταν η απάντησή του για το αν αγωνιά, αυτός, ο τρεις φορές βραβευμένος με Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου (Το αριστερό μου πόδι, Θα χυθεί αίμα, Λίνκολν) ηθοποιός, για το αν θα προσθέσει ακόμη ένα αγαλματίδιος τη συλλογή του για την ερμηνεία του στην «Αόρατη Κλωστή».
«Χαίρομαι πολύ που αυτές τις μέρες πηγαίνω σε τελετές βραβείων για να χειροκροτώ τον Γκάρι (Όλντμαν). Είναι μεγάλος ηθοποιός και χαίρομαι που αναγνωρίζεται. Μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά και, αν και δεν γνωριζόμαστε προσωπικά, έχουμε κοινούς φίλους».
«Ο Ντάνιελ είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός, αλλά το μεγαλύτερο «ταλέντο» του είναι ότι είναι ένας υπέροχος άνθρωπος και φίλος. Αγαπά τα παιδιά που φροντίζει η Εταιρεία Σπαστικών και έρχεται πάντα στην Αθήνα γι’ αυτά», είπε κλείνοντας η (υπέροχη) πρόεδρος της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών/Πόρτα Ανοιχτή Δάφνη Οικονόμου, υπενθυμίζοντας το λόγο για τον οποίο ο Ντέι-Λιούις βρέθηκε στην Αθήνα και ζητώντας από όλους μας να μη γυρίζουμε αλλού το βλέμμα, αλλά να κρατάμε κι εμείς την πόρτα ανοιχτή για τους ανθρώπους που πάσχουν από εγκεφαλική παράλυση.
Δεν ξέρουμε αν η Ακαδημία θα απονείμει ένα ακόμη Όσκαρ στον Ντάνιελ Ντέι-Λιούις όμως πάντα ελπίζουμε σε ένα ακόμη βραβείο γι’ αυτόν τον σπουδαίο ηθοποιό, που μερικά χρόνια πριν ευχαρίστησε από σκηνής τη σύζυγό του Ρεμπέκα Μίλλερ, για τη Χρυσή Σφαίρα στο Λίνκολν κάπως έτσι:
«Κάθε φορά που πιάνω δουλειά η Ρεμπέκα ανοίγει ένα παράθυρο για μένα και σαν γάτος πηδάω μέσα στη νύχτα και κυνηγώ και ψάχνω και στο τέλος γυρίζω με ό,τι κι αν είναι αυτό που βρήκα και το εναποθέτω σαν ποντίκι στα πόδια της, ελπίζοντας ότι εκείνη θα σκεφτεί ότι τα πήγα καλά».
