Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βέλγιο απο γονείς ηθοποιούς. Το όνομα του πατέρα της έχει συνδεθεί με τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην Ελλάδα. Αντίστοιχα και της μητέρας της στο Βέλγιο. Η ίδια ακολουθεί τα βήματά τους στον χώρο της υποκριτικής διαγράφοντας το δικό της ξεχωριστό μονοπάτι. Η αγάπη της για τη χώρα του πατέρα της, την οδήγησε το 2012 να δοκιμάσει την τύχη της επαγγελματικά και εδώ. Ήδη στο εξωτερικό έχει μία πολύ αξιόλογη πορεία με συμμετοχές σε μεγάλες παραγωγές και βραβεία για τις ερμηνείες της.
Φέτος, την απολαμβάνουμε στη θεατρική παράσταση Good People, σε σκηνοθεσία της Άννας Μαρίας Παπαχαραλάμπους. Η κουβέντα μαζί της κύλησε πολύ ευχάριστα, ενώ θα καταλάβετε και εσείς -από όσα διαβάσετε- πως πρόκειται για έναν άνθρωπο πολύ προσγειωμένο και συγκρατημένα αισιόδοξο.
Ο λόγος για την Aurora Marion, κόρη του Κώστα Αρζόγλου και της Estelle Marion, η οποία μάς μίλησε τόσο για τη φετινή δουλειά της, τη σχέση με τους γονείς της και τους συναδέλφους της, όσο και για την κατάσταση την οποία βιώνουμε, τον ρατσισμό, το χιούμορ και ένα μεγάλο όνειρό της.
Για το “Good People” και τον ρόλο που υποδύεται σε αυτό
«Το έργο είναι πολύ ωραία γραμμένο. Έχει πολύ έξυπνη δομή και δημιουργεί προσδοκίες στο κοινό, αλλά συνεχώς αλλάζει τα δεδομένα. Είναι γεμάτο ανατροπές και έχει πολύ ιδιαίτερο χιούμορ. Ίσως για όλα αυτά να κέρδισε και τόσα βραβεία – ο συγγραφέας του έχει βραβευτεί και με Pulitzer (σσ. το έργο Good People, του David Lindsay-Abaire, κέρδισε το 2011 – χρονιά που κυκλοφόρησε- βραβείο για το καλύτερο θεατρικό έργο της χρονιάς στα βραβεία Κριτικών της Νέας Υόρκης, ήταν υποψήφιο για το βραβείο Tony και έχει κερδίσει θετικότατες κριτικές σε κάθε χώρα που ανέβηκε. Φέτος, ανεβαίνει και για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο θέατρο Αποθήκη σε σκηνοθεσία Άννας Μαρίας Παπαχαραλάμπους).
Στη σκηνή εμφανίζονται έξι χαρακτήρες. Εγώ υποδύομαι μία, θα την χαρακτηρίζαμε και σήμερα, επιτυχημένη γυναίκα, την Kate. Είναι παντρεμένη, έχει ένα παιδί, έχει δουλειά. Μια εύπορη γυναίκα που δεν φαίνεται να έχει κάποια ανάγκη. Της έχουν έρθει όλα λιγάκι εύκολα. Ωστόσο, της συμβαίνουν πολλά στη διάρκεια του έργου και εμένα αυτό με γοήτευσε. Η πορεία και η εξέλιξη του χαρακτήρα της. Ξεκινάει από ένα σημείο και καταλήγει σε ένα εντελώς διαφορετικό.
Προσωπικά, δεν έχω κοινά σημεία μαζί της. Θα μπορούσα να πω πως είμαι αρκετά δυναμική και με αυτοπεποίθηση σε ορισμένες στιγμές, όπως εκείνη, αλλά δεν με διακρίνουν πάντα αυτά τα χαρακτηριστικά. Μάλιστα, για να καταφέρω να προσεγγίσω τον ρόλο φορούσα αρκετές φορές αεράτα φορέματα και ψηλά παπούτσια. Παρ’ όλο που το στυλ μου δεν είναι τόσο κοντά σε αυτό. Στην προσωπική μου ζωή είμαι λίγο πιο “χύμα”.
Νομίζω τον δυναμισμό που βγάζει τον είχα σε μια στιγμή της ζωής μου που τα έβλεπα όλα ρόδινα. Ήμουν ερωτευμένη με όλα. Νόμιζα πως η ευτυχία ήταν εκεί και μπορούσες να την πιάσεις. Βέβαια, ήμουν και λίγο πιο μικρή σε ηλικία και ίσως να έπαιζε και αυτό τον ρόλο του. Ίσως και να φταίει το ότι φοβόμουν το να μεγαλώσω, να περάσω στα 30, επειδή τότε αρχίζεις σιγά σιγά και συνειδητοποιείς ότι η ζωή δεν είναι μόνο όμορφη. Λίγο μετά τα 30 άρχισα να βλέπω τη ζωή όπως ακριβώς είναι, γιατί κάποια στιγμή πρέπει να ζεις και στην πραγματικότητα. Δεν είμαι μίζερη, αλλά προβληματισμένη, κυρίως για όλα εκείνα που δεν μπορώ να ελέγξω. Για εκείνα για τα οποία δεν παίρνω εγώ τις αποφάσεις».
Για την αξιοκρατία, την οικονομική και κοινωνική ανισότητα και το χιούμορ, θέματα που προσεγγίζει το έργο
«Είχα διαβάσει κάποτε πως αν μοιραζόταν ο παγκόσμιος πλούτος θα ήμασταν όλοι εκατομμυριούχοι και τότε ο πλούτος δεν θα είχε αξία. Οπότε, νομίζω ότι, αν μπορούσε να υπάρξει μια τέτοια κοινωνία θα είχε υπάρξει. Μια κοινωνία απόλυτα ίση. Το έργο είναι ιδιαίτερα ρεαλιστικό. Προσωπικά, πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι και φως και σκοτάδι. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο υπάρχουν πολλές αποχρώσεις και αυτά τα δύο συνυπάρχουν.
Στην παράσταση παίζουν 4 γυναίκες και 2 άντρες. Όλες αυτές οι γυναίκες είναι διαφορετικές. Άλλη μεγάλωσε μόνη της ένα παιδί με αναπηρία, άλλη προσπαθεί να δουλέψει και παράλληλα να μεγαλώσει μόνη το παιδί της, η τρίτη δεν έχει παιδί, αλλά ούτε χρήματα, ενώ η τέταρτη φαίνεται να τα έχει όλα. Και τις τέσσερις τις ενώνει κάτι. Η προσπάθεια να τα καταφέρουν, η προσπάθεια να πετύχουν, να επιβιώσουν. Το έργο ενέχει και το στοιχείο του σεξισμού, αλλά περισσότερο το στοιχείο του ρατσισμού. Οι ήρωες έχουν μια περίεργη θέση απέναντι στο διαφορετικό. Θυμίζει πολύ τις αντιδράσεις που έχουμε ως κοινωνία σε αυτό που δεν γνωρίζουμε.
Το χιούμορ είναι, επίσης, έντονο στην παράσταση και νομίζω το ίδιο πρέπει να γίνεται και στην καθημερινότητα. Είναι στη φύση του ανθρώπου. Όπως λένε, “δεν υπάρχει γέννα χωρίς κλάμα και κηδεία χωρίς γέλιο”. Και τα δύο σού φέρνουν δάκρυα και οδηγούν σε κάθαρση. Δεν μπορείς χωρίς το χιούμορ. Και εγώ το επικαλούμαι συχνά. Ακόμα και όταν βρίσκεσαι σε αδιέξοδο, γελάς. Είναι ένας ανθρώπινος τρόπος αντίδρασης».
Ο σεξισμός στη δουλειά και την καθημερινότητά της
«Προσωπικά το να είμαι γυναίκα και διαφορετική μου άνοιξε πόρτες. Σίγουρα, δεν μπορώ να παίξω όλους τους ρόλους, αλλά δεν έχω βιώσει, στη δουλειά, ρατσισμό. Στην καθημερινότητά μου, ναι. Υπάρχει σαν αίσθηση στις παρέες, στις κουβέντες. Στην Ελλάδα το ζω πιο πολύ, το βιώνω πιο έντονα εδώ. Υπήρχαν στιγμές που σε μια παρέα δεν μου έδιναν σημασία ή δεν ήθελαν να μιλάω για ένα θέμα, επειδή είμαι γυναίκα.
Είμαι, όμως, τυχερή που δεν έχω βρεθεί σε δυσκολότερη από αυτή τη θέση. Δυστυχώς, γυναικοκτονίες, κακοποιήσεις και παρενοχλήσεις γίνονται παντού. Είναι απαράδεκτο και πολύ θλιβερο. Πλέον, όμως, αρχίζουν περισσότερο τα θύματα να μιλούν. Μακάρι, τα κορίτσια που δολοφονήθηκαν να ήταν τα τελευταία και όσα θύματα μπορούν από εδώ και πέρα να μιλούν».
Για τις διαφορές στην εργασία στο εξωτερικό και την Ελλάδα και την απόφασή της να μείνει εδώ
«Έχω δουλέψει αρκετά από τα 18 μου. Ξεκίνησα στην Αγγλία και έχω κάνει δουλειές στο Βέλγιο, στη Γαλλία, στην Ελλάδα. Είχα ευκαιρίες. Η πιο έντονη διαφορά που διακρίνω είναι πως στο Βέλγιο (εκεί που έζησα περισσότερο) οι καλλιτέχνες έχουν στήριξη από το κράτος.
Στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν τους ηθοποιούς σαν “χομπίστες”. Δεν είναι έτσι. Ήρθα στην Ελλάδα, επειδή είμαι κρυφά ερωτευμένη με την χώρα. Νιώθω παθιασμένη με αυτή την χώρα. Ήθελα να είμαι στη χώρα όπου γεννήθηκε το θέατρο. Και όντως υπάρχουν πολλοί χώροι, πολλά είδη θεάτρου, πολλοί καλλιτέχνες. Αυτό με γοήτευσε. Αλλά, δουλεύοντας, ανακάλυψα ότι οι συνθήκες είναι άθλιες. Θεωρώ αδιανόητο να δουλεύουμε χωρίς ασφάλεια, χωρίς πληρωμές, είτε μιλάμε για τις πρόβες είτε για τις παραστάσεις.
Οι περισσότεροι ηθοποιοί δουλεύουν τσάμπα. Δεν ξέρω πώς επιβιώνουν. Ξέρω ανθρώπους, ηθοποιούς, που κάνουν και πολλές άλλες δουλειές, για να τα βγάλουν πέρα. Φυσικά, παίζει ρόλο και η παραγωγή και οι άνθρωποι που την αναλαμβάνουν, αλλά είναι άθλος να δουλεύει κανείς στο θέατρο στην Ελλάδα».
Για τη σχέση με τους γονείς της και την απόφασή της να γίνει ηθοποιός
«Δεν μπορώ να σου απαντήσω στο αν από μικρή ονειρυόμουν να γίνω ηθοποιός. Δεν ξέρω αν το ονειρεύτηκα ή αν μου γεννήθηκε στην πορεία η λαχτάρα. Αλλά και από την πλευρά του μπαμπά και από την πλευρά της μαμάς μου έχω δει πολλές και διαφορετικές εκφάνσεις και πτυχές της δουλειάς. Έχω δει και το ύψος και το βάθος της δουλειάς. Τα έβλεπα όλα απ’ έξω και ήθελα να τα ζήσω από μέσα. Να δω την άλλη πλευρά. Οι γονείς μου, βέβαια, ήθελαν να έχω μια πιο σίγουρη και σταθερή δουλειά. Αλλά δεν μπορούσα να με σκεφτώ σε κάτι άλλο.
Γι’ αυτό και όταν έγινα 18 ετών πήγα στην Αγγλία, για να δοκιμάσω την τύχη μου, χωρίς τους γονείς μου. Εκείνοι αναγνωρίζουν και τον εαυτό τους στην απόφασή μου αυτή. Νομίζω ήταν κάτι αναμενόμενο γι’ αυτούς το ότι θα ασχοληθώ με την υποκριτική και με στήριξαν τόσο στα πρώτα μου βήματα, όσο και τώρα.
Τα ονόματα τους δεν ήταν εμπόδιο ούτε κλειδί για εμένα. Δεν διαφημίζω, αλλά δεν κρύβω και ποιοι είναι οι γονείς μου. Ό,τι έχω κάνει το έχω κάνει μόνη. Επέλεξα να κάνω σταθερά και μικρά βήματα. Δεν με νοιάζει να γίνω διάσημη ή να είμαι πρωτοσέλιδο. Η πρώτη μου ταινία είχε επιτυχία. Βρέθηκα στη Βενετία ανάμεσα σε διάσημους, με κόκκινα χαλιά και φοβήθηκα. Πάντα είχα την επιθυμία να κάνω πολύ σταθερά βήματα και θέλησα να ισορροπήσω ανάμεσα στο απότομο της πρώτης ταινίας και να ξαναπάω σε σεμινάρια, σε μαθήματα. Ακόμα και σήμερα κάνω μαθήματα. Ακόμα εξελίσσομαι και διαρκώς θα προσπαθώ να εξελίσσομαι».
Για την κατάσταση με τον κορωνοϊό και τα θέατρα
«Τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ δύσκολα για όλους. Για το θέατρο ήταν μια μεγάλη δοκιμασία. Παρ’ όλα αυτά και φέτος είχαμε θεατές. Και αυτό, επειδή δεν υπάρχει πιο ασφαλές μέρος από το θέατρο. Όλοι φορούν μάσκες, είναι εμβολιασμένοι, δεν μιλούν και κοιτούν σε ένα σημείο. Αυτή η προσέλευση, ακόμα και μικρή αν ήταν, ήταν παρηγοριά. Μας έδειξε ότι το κοινό είχε την ανάγκη να ξεφύγει. Και εμείς είχαμε την ανάγκη να πούμε μια ιστορία. Είμαι πολύ υπερήφανη που τα καταφέραμε και παίξαμε μέχρι τώρα. Καταφέραμε και είχαμε διάδραση με τον κόσμο. Δεν ήταν όπως το streaming. Αυτό κατά τη γνώμη μου δεν είναι θέατρο. Και μπορεί να μην βλέπαμε όλες τις αντιδράσεις του κόσμου, λόγω μάσκας, αλλά δημιουργείται ένα κλίμα στην αίθουσα. Πιστεύω πολύ στις ενέργειες και μέσα στο θέατρο όταν ξεκινά η παράσταση δημιουργείται μια νέα ατμόσφαιρα. Το κοινό αλλάζει την παράσταση. Ποτέ δεν είναι η ίδια. Ο θεατής κουβαλάει κάτι μαζί του, το φέρνει στο θέατρο. Και ο ηθοποιός το ίδιο».
Για τη συνεργασία και τη σχέση της με την Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους
«Ξεκινήσαμε τις πρόβες το 2020 και δεν μπορέσαμε να ανέβουμε, λόγω κορωνοϊού. Όλη αυτή η κατάσταση μάς έδεσε. Μπορεί να είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετεί η Άννα Μαρία, αλλά αυτό δεν φάνηκε. Το γεγονός ότι είναι ηθοποιός βοήθησε πολύ. Μας οδήγησε εκεί που ήθελε, αλλά ήταν και ανοιχτή σε όσα είχαμε να της πούμε. Είναι πολύ ρεαλίστρια και ήρεμη. Η Άννα Μαρία μοιάζει να ξέρει πάντα τι πρέπει να πει, να ξέρει ποιο είναι το σωστό. Ισορροπεί τα πάντα και θα φωτίσει τον σωστό δρόμο. Ακόμα και στα προσωπικά μας, θα μας ακούσει και θα μας ηρεμήσει. Νιώθεις σαν να μιλάς στην καλύτερή σου φίλη. Είναι ψύχραιμη και η κοινή μας εμπειρία ήταν πολύ όμορφη και ήρεμη. Χάρηκα που συνεργάστηκα μαζί της. Είμαι υπερήφανη για αυτή τη δουλειά».
Το όνειρό της για τους ηθοποιούς και ο φόβος για την επιτυχία
«Εκείνο που θα ήθελα για το μέλλον είναι να υπάρξει μια μέριμνα για τα δικαιώματα των καλλιτεχνών στην Ελλάδα. Θα ήθελα να είμαι κομμάτι μιας τέτοιας, πιο συγκροτημένης κίνησης. Όπως θα ήθελα να δίνονται περισσότερες ευκαιρίες στους καλλιτέχνες που η κοινωνία θεωρεί “διαφορετικούς”. Υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί και έρχονται και επόμενες γενιές. Θα ήθελα να ανοίξουν οι δρόμοι και για αυτούς. Νομίζω πως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τα δεδομένα στο θέατρο.
Προσωπικά, φοβάμαι την απότομη επιτυχία και αναγνώριση, γιατί όσο γρήγορα ανεβαίνεις τόσο πιο απότομα πέφτεις. Σίγουρα έχω όνειρα μεγάλα, αλλά τα κρατάω στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ώστε να καταφέρω με σταθερά και ήρεμα βήματα να τα πραγματοποιήσω».
Η παράσταση “Good People” ανεβαίνει στο θέατρο Αποθήκη (Σαρρή 40, Ψυρρή), Τετάρη έως Κυριακή. Τελευταίες παραστάσεις 28/1, 29/1 στις 9μ.μ. και 30/1 στις 8μ.μ..
