Στην καρδιά της σύγχρονης θεατρικής σκηνής, η Άρτεμις Γρύμπλα καταφέρνει να συνδυάσει την τέχνη με την κοινωνική ευαισθησία, δημιουργώντας έργα που προκαλούν σκέψη και συναισθηματική ανταπόκριση. Στην παράσταση «Δάφνη», την οποία έχει σκηνοθετήσει, μεταφράσει και ταυτόχρονα πρωταγωνιστεί μαζί με τη Λίλα Μπακλέση, χαρίζει ζωή σε μια ηρωίδα που διεκδικεί την αποδοχή και τον έρωτα σε έναν κόσμο γεμάτο προκαταλήψεις.
Ένα τολμηρό κουίρ παραμύθι, που μιλά για την εξουσία, την αυτογνωσία και την επανάσταση μέσα από τη δύναμη της φύσης. Το έργο, το οποίο εντυπωσίασε το κοινό και απέσπασε βραβεία στο Fringe festival του Εδιμβούργου και στο Soho Theatre του Λονδίνου, έχει αγαπηθεί ήδη από το κοινό στην Ελλάδα, οδηγώντας τους θεατές να αναθεωρήσουν όσα γνωρίζουν για τον έρωτα, την ταυτότητα και τις κοινωνικές προσδοκίες.
Στην κουβέντα που είχαμε μαζί της, η Άρτεμις μάς μιλά για τη διαδικασία δημιουργίας της παράστασης, τις προκλήσεις που αντιμετώπισε και το βαθύτερο νόημα που κρύβεται πίσω από την ιστορία της Δάφνης.
Μίλησέ μας για τη Δάφνη – ένα έργο βραβευμένο για την αγάπη, τη διαφορετικότητα και την αποδοχή.
«Η “Δάφνη” είναι ένα έργο που συνδυάζει στοιχεία δράματος και θρίλερ, με χιούμορ, τάχιστες εναλλαγές ρόλων και χώρων, αναδεικνύοντας τη σημασία της αγάπης και της αποδοχής. Εμπνευσμένο από τον μύθο της Δάφνης και του Απόλλωνα, το έργο παρουσιάζει την ιστορία μιας σύγχρονης Δάφνης, μιας νέας μπαισεξουαλ γυναίκας, η οποία στην προσπάθεια της να γίνει αποδεκτή, μπλέκεται μέσα σε ένα ψέμα που της αλλάζει όλη της την ζωή, και εντέλει την μορφή της.
Μέσα από την ιστορία της Δάφνης, ο θεατής καλείται να αναλογιστεί τη δύναμη της διαφορετικότητας, την ουσία της αποδοχής και τις διαφορετικές μορφές της απόρριψης. Η βράβευση του έργου όχι μόνο επιβεβαίωσε την καλλιτεχνική του αξία αλλά και την αναγκαιότητα της συζήτησης γύρω απ’ αυτά τα θέματα».
Η παράσταση γνώρισε μεγάλη επιτυχία και συνεχίζει δυναμικά την πορεία της. Γιατί πιστεύεις συμβαίνει αυτό; Είναι η ελληνική κοινωνία τόσο ανοιχτή στην αποδοχή πια;
«Ίσως ναι, η ελληνική κοινωνία να έχει ανοίξει περισσότερο στη συζήτηση γύρω από την αποδοχή και τη διαφορετικότητα, καμιά φορά όμως για να πω την αλήθεια, όταν λέμε κάτι τέτοιο αισθάνομαι ότι μιλάμε από μία ελιτίστικη θέση – Αθηναϊκή ή των πιο μεγάλων πόλεων ας πούμε, καλλιτεχνική ή προοδευτική, και ξεχνάμε ότι μόλις πριν από κάποιους μήνες ένας πατέρας έσπασε στο ξύλο το παιδί του επειδή έκανε come out στην Πάτρα. Ή ότι η εκλογή του Τραμπ έδωσε χώρο σε πολιτικούς που ενώ στήριξαν την δεδομένη στιγμή τον νόμο για τον γάμο μεταξύ ομόφυλων, να αναθεωρήσουν και να δηλώνουν μετανιωμένοι. Αν και η κοινωνία δεν είναι ακόμα πλήρως ανοιχτή, έργα σαν τη “Δάφνη” βοηθούν σημαντικά στο να ευαισθητοποιηθούν οι θεατές, να ανοίξουν συζητήσεις και να αρχίσουν να αγκαλιάζουν τις διαφορές».
Τι σε έκανε να ασχοληθείς με αυτό το έργο και ποια είναι τελικά η Δάφνη;
«Η Δάφνη μού κέρδισε το ενδιαφέρον γιατί λυγίζει τις παραδοσιακές αντιλήψεις σχετικά με το ποιος μπορεί να είναι “αποδεκτός” στην κοινωνία, για τον αγώνα της αγάπης και της αποδοχής μέσα σε κοινότητες ανθρώπων που έχουν ήδη βιώσει την απόρριψη, αλλά αδυνατούν να σπάσουν τον κύκλο της. Ο χαρακτήρας, φοβάται, ερωτεύεται, λέει ψέματα, μπλέκεται και αγωνία μέσα από μία διαδρομή πέρα για πέρα ανθρώπινη πού οδηγεί όμως στον μύθο, αποδεικνύοντας ότι ενώ κάθε ιστορία είναι διαφορετική, το μοτίβο της κακοποίησης παραμένει διαχρονικά το ίδιο. Αφορμή για να συναντηθούμε με την ιστορία της Δάφνης ήταν φυσικά η Λίλα Μπακλέση και ο Κωνσταντίνος Μπιμπής. Το έργο το βρήκαμε ψάχνοντας την επόμενη ιστορία που θέλουμε να πούμε».
Πόσο εύκολο είναι ένας άνθρωπος όπως η Δάφνη να «επιβιώσει» στον σημερινό κόσμο;
«Ως χαρακτήρας πιθανόν αντιπροσωπεύει τα άτομα που προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους και να επιβιώσουν σε έναν κόσμο που μπορεί να είναι εχθρικός προς τη διαφορετικότητα. Διαφορετικότητα που δεν εξαντλείται στον σεξουαλικό προσανατολισμό. Άτομα που δεν χωράνε σε κουτάκια άσπρου/μαύρου και διεκδικούν το δικαίωμα στις γκρι περιοχές, τις ενδιάμεσες, τις πολύχρωμες και πολύπλοκες. Πώς μπορεί κανείς να βρει την ταυτότητά του σε μια μη φιλόξενη κοινωνία; Σε μία κοινωνία που θεωρεί ότι έχει όλες τις απαντήσεις; Που σπάνια αφουγκράζεται και θέτει ερωτήματα; Μου φαίνεται δύσκολο αλλά η ιστορία έχει δείξει πως με κατανόηση, αγάπη και στήριξη από το κοντινό περιβάλλον,η Δάφνη όχι μόνο μπορεί να επιβιώσει στον σημερινό κόσμο, αλλά και να τον αλλάξει. – Μήπως παραήμουν αισιόδοξη; Μπορεί. Αλλά κι η Δάφνη κάπως έτσι κλείνει το έργο, βλέποντας την άνοιξη, ξανά».
Μετάφραση, σκηνοθεσία, ερμηνεία: Έχει κάποιος ρόλο που έχεις αναλάβει στο έργο μεγαλύτερη θέση στην καρδιά σου; Υπάρχει, ίσως, κάποιο κομμάτι του έργου που να ξεχωρίζεις ή κάτι που να σε δυσκόλεψε πιο πολύ;
«Ξεχωρίζω την συνεργασία μου με την Λίλα και τις στιγμές που μοιραζόμαστε επί σκηνής, τον Κωνσταντίνο και φυσικά και όλους τους υπέροχους συντελεστές της Δάφνης, την Μαρία Παπαδοπούλου (σκηνικά και κοστούμια), την Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου (μουσική), τον Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου(κίνηση) και τον Νίκο Βλασόπουλο (σχεδιασμός φωτισμών) – την Εύα Διαμαντή, σταθερό βράχο εδώ και πολλά χρόνια στις δουλειές μας. Δεν μου αρέσει να σκηνοθετώ και να παίζω ταυτόχρονα, αλλά η Λίλα και ο Κωνσταντίνος, και όλη η ομάδα που φτιάξαμε είναι οι άνθρωποι που με έκαναν να αφεθώ και να τους εμπιστευτώ και να το κάνω.
Το έργο είναι αφηγηματικό με τάχιστη εναλλαγή ρόλων και ιδιαιτέρως απαιτητικό σε ανοιχτές αισθήσεις, συγκέντρωση και ρυθμό, καθώς με την Λίλα μοιραζόμαστε τον ρόλο της Δάφνης αλλά και όλους τους άλλους ρόλους, αλλά σπανίως κοιταζόμαστε. Αυτή η απόφαση που πήραμε στις πρόβες για την φόρμα της αφήγησης, είναι αρκετά δύσκολη, αλλά τρομερά ιντριγκαδόρικη και απολαυστική».
Μετά τους «Κάτω από τ’ αστέρια» συνεργάζεσαι ξανά με τη Λίλα Μπακλέση και τον Κων/νο Μπιμπή. Κάνει η γνωριμία ετών που σας συνδέει τα πράγματα πιο εύκολα;
«Σίγουρα πλέον μιλάμε μια κοινή γλώσσα, μοιραζόμαστε ανησυχίες, αισθητικές αναφορές και την αγωνία μας. Μεγαλώνουμε προσωπικά και επαγγελματικά παρέα, δίπλα δίπλα, ο καθένας στην δική του διαδρομή και διαλέγουμε να διασταυρωνόμαστε. Αυτό κάνει τα πράγματα πιο εύκολα αλλά και πιο δύσκολα καθώς η κουβέντα γύρω απ’ την δουλειά δεν σταματάει ποτέ, οι άνθρωποι γύρω μας, σε περιόδους προβών, δεν μας αντέχουν».
Συμμετείχες και σε μία από τις πιο επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές, στην οποία υπογράφεις και το σενάριο. Μίλησε μας για το «Είμαι η Τζο», τι θυμάσαι περισσότερο από αυτή τη συνθήκη;
«Η Τζο ήταν μια πολύ ευτυχής συνάντηση. Χαίρομαι πολύ που έστω και λίγο καιρό μετά, βρήκε το κοινό και την αποδοχή που ονειρευόμασταν ότι μπορεί να έχει. Κρατάω τα ατελείωτα μίτινγκ με ιδέες και ιστορίες που κάναμε με τον Παναγιώτη Χριστόπουλο, όσο γράφαμε το σενάριο και το πόσο όμορφα ήταν τα γυρίσματα.»
Ποια ήταν η πηγή έμπνευσής σου και πώς νιώθεις για την επιτυχία των καλλιτεχνικών προσπαθειών σου;
«Την αρχική ιδέα γύρω απ’ την Τζο την έφερε στο τραπέζι η Ιωάννα Ασημακοπούλου. Όταν όλη η δημιουργική ομάδα, ο Παναγιώτης, η Ιωάννα, εγώ και ο Κωνσταντίνος Πιλάβιος μαζί με την Δήμητρα Κωστοπούλου, από τον ΑΝΤ1 studios αρχίσαμε να την συζητάμε, η έμπνευση ερχόταν από τον καθένα από εμάς, τις ιστορίες μας, τις ιστορίες των φίλων και των μαμάδων μας. Όλων των γυναικών που θέλησαν κάποια στιγμή να διεκδικήσουν την θέση τους στον κόσμο, ακριβώς όπως θέλουν εκείνες, κι ας μην χωράει στα δεδομένα των άλλων. Χαίρομαι που η Τζο βρήκε την αποδοχή και την αγάπη του κόσμου, και τα μηνύματα που λαμβάνω ζεσταίνουν την καρδιά μου και με κάνουν να νιώθω λιγότερο μόνη, δεν έχει καταγραφεί μέσα μου σαν επιτυχία και είμαι στην φάση που θέλω πολύ να προσπαθήσω γι’ αυτό».
Και τα δύο αυτά έργα έχουν να κάνουν με τις σχέσεις και τη γυναικεία ψυχοσύνθεση. Έχουν άλλα κοινά σημεία μεταξύ τους;
«Και η Δάφνη, όπως και η Τζο, απορρίπτονται από τους γύρω τους για αυτό που είναι. Αυτό τις κάνει να νιώθουν ότι δεν χωράνε πουθενά, ότι τα κάνουν όλα λάθος και ότι αυτό που είναι δεν είναι ποτέ αρκετό. Η Τζο είναι παγιδευμένη ανάμεσα σε μια συντηρητική πλευρά της και την ανάγκη της να είναι κάποια άλλη. Προσπαθεί να γίνει αυτή η άλλη, αλλά στην διαδρομή προς την άλλη πλευρά, βλέπει ότι έχει κι εκεί ένα σωρό κανόνες να ακολουθήσει, και τελικά, μάλλον δεν χωράει ούτε εκεί. Η Δάφνη γνωρίζει εξ’ αρχής ότι δεν ανήκει σε καμία απ’ τις δύο πλευρές ανάμεσα στις οποίες παλεύει.
Ψάχνουν την επιβεβαίωση στον ετεροπροσδιορισμό, μέχρι που και οι δύο στρέφονται προς τα μέσα, και αναγνωρίζουν ότι μπορεί οι άλλοι να μην τους καταλάβουν ποτέ. Η κάθε μία στον δικό της δρόμο και στην δική της πραγματικότητα, σκιαγραφούν όλα όσα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει μία γυναίκα σήμερα».
Ποιες είναι οι επόμενες δημιουργικές σου προτεραιότητες;
«Αυτή τη στιγμή κάνουμε τις τελευταίες μας παραστάσεις για την Δάφνη, στο θέατρο ΕΛΕΡ – Ελένη Ερήμου, μέχρι τις 18 Μαρτίου, βρίσκομαι σε πρόβες για «Το Γλυκό», μια παράσταση βασισμένη σε διηγήματα του Τηλέμαχου Τσαρδάκα όπου κάνω την διασκευή και την σκηνοθεσία και θα παρουσιαστεί από 14 Μαρτίου στο θέατρο Act στην Πάτρα. Μέσα σε όλο αυτό, αγκαλιά με το λαπτοπ είμαι στην διαδικασία να γράφω και να σβήνω για επόμενες σειρές. Ονειρεύομαι ότι θα έχουμε την ευκαιρία να γράψουμε ξανά τόσο ελεύθερα και δημιουργικά».
Δάφνη – Πληροφορίες παράστασης
- Μετάφραση και Ερμηνεία: Άρτεμις Γρύμπλα- Λίλα Μπακλέση
- Σκηνοθεσία: Άρτεμις Γρύμπλα, Λίλα Μπακλέση, Κωνσταντίνος Μπιμπής
- Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Παπαδοπούλου
- Μουσική: Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου
- Επιμέλεια κίνησης: Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου
- Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
- Βοηθός σκηνοθετών: Εύα Διαμαντή
- Φωτογραφίες: Σοφοκλής Μπιμπής & Χριστίνα Σπηλιωτοπούλου
10 – 11 και 17-18 Μαρτίου στις 21:00
Διάρκεια: 80 λεπτά.
Εισιτήρια εδώ.
Θέατρο ΕΛΕΡ – Ελένη Ερήμου
Φρυνίχου 10, Αθήνα 105 58
Η παράσταση πραγματοποιείται με την αιγίδα και την οικονομική υποστήριξη του ΥΠΠΟ και δεν συστήνεται για θεατές κάτω των 15 ετών.
