Όλοι περιμέναμε το τέλος της καραντίνας με ανάμεικτα συναισθήματα. Χαρά για το τέλος του εκούσιου ενταφιασμού, αλλά και ανησυχία για το ενδεχόμενο να βγούμε στους δρόμους παραμελώντας τα μέτρα προστασίας και να προκαλέσουμε ένα δεύτερο κύμα πανδημίας, τρισχειρότερο από το πρώτο, που θα μας πάρει και θα μας σηκώσει ως κάποιο είδος εκδικητικής νομοτέλειας, τιμωρίας και σύμπαντος με πολύ άρρωστη αίσθηση του χιούμορ όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια για καλοκαιρινές διακοπές. Η σειρά μας να βγούμε από το lockdown, όμως, ήρθε και βαδίζοντας σε αχαρτογράφητα νερά όπως επιλέγει η επίσημη ενημέρωση να εκφράζει το ότι οι επιστήμονες δεν είναι ακριβώς κατηγορία μέντιουμ, δεν μπορούμε καν να βασιστούμε στην εμπειρία εκείνων που βγήκαν από τα μέτρα νωρίτερα. Η μοναδική πληροφορία που είναι σχετικά έγκυρη επί του θέματος είναι ότι κάποιοι συνέχισαν να προσέχουν πολύ και να αυτοπεριορίζονται και άλλοι αποφάσισαν ότι ο μήνας έχει εννιά και μια ζωή την έχουμε, με την έννοια του yolo κι όποιον (άλλον κατά προτίμηση) πάρει ο χάρος.
Στη μεταβατική αυτή φάση που ζούμε, δυστυχώς όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά – αλλά υπάρχει ένα μήνυμα στο οποίο συμφωνούν όλοι όσοι έχουν κάποια θέση ευθύνης και δημόσιο λόγο, που δεν προέρχεται από λογαριασμό Instagram, και είναι ότι η επιστροφή στην κανονικότητα που ξέραμε προ κορωνοϊού δεν υπάρχει. Τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί εμβόλιο, το παλιό νορμάλ θα πρέπει να το ξεχάσουμε, και όσο πιο σύντομα τόσο το καλύτερο, αν θέλουμε να αποφύγουμε μοιραία λάθη και γκρίνια που δεν οδηγεί πουθενά, εκτός βέβαια από την απόκρυψη για 30 ημέρες από τους φίλους μας στο Facebook, δυνατότητα που τις προηγούμενες πενήντα ημέρες πήγε σύννεφο για ευνόητους λόγους.
Η «κανονικότητα» που έρχεται δεν αφορά μόνο την οικονομία και τη δημόσια υγεία, αλλά και την καθημερινότητα που προφανώς θα αλλάξει, σε κάποιον βαθμό τουλάχιστον, για όλους. Η τηλεργασία, για παράδειγμα, αναμένεται να συνεχιστεί όπου αυτό είναι δυνατόν, χωρίς να μειώσει την παραγωγικότητα των εργαζομένων. Για όσους δούλευαν από το σπίτι και προ κορωνοϊού δεν είναι αλλαγή, αλλά για όλους τους υπόλοιπους είναι τεράστια. Κάποιοι που πάντα ήθελαν να εργάζονται από το σπιτάκι τους θα θεωρήσουν ότι είναι θείο δώρο και κάποιοι που ζουν για να κοινωνικοποιούνται εκτός εστίας θα το δουν περίπου ως καταδίκη. Η «κουλτούρα του γραφείου» σε μια εποχή όπου η τήρηση των αποστάσεων είναι μεγίστης σημασίας (υπενθύμιση: ο Covid-19 δεν εξαφανίστηκε, είναι εδώ και ψάχνει ανθρώπους να κάνει τη δουλειά του), όπως άλλωστε και η αποφυγή των πολλών μετακινήσεων με ΜΜΜ, δεν μπορεί να παραμείνει ίδια με πριν. Ακόμα και τα ωράρια όσων απαιτείται η φυσική παρουσία στη δουλειά θα μεταβληθούν, καθώς οι ώρες αιχμής σε λεωφορεία και μετρό, με εργαζομένους να εφάπτονται εργονομικά σαν τουβλάκια του Tetris με την εκπνοή του ενός απευθείας στην εισπνοή του άλλου, θα πρέπει να αμβλυνθούν. Τα επαγγελματικά ταξίδια όπως είναι αναμενόμενο θα μειωθούν στο απολύτως απαραίτητο, όπως και τα meetings, που αν δεν εξυπηρετούνται μέσω zoom θα είναι κάπως παράξενα, δεδομένου ότι τηρώντας απόσταση 1,5 μέτρο ο ένας από τον άλλο θα γίνονται σε ντεσιμπέλ υπαίθριας αγοράς.
Το πώς θα κάνουμε ταξίδια είναι ούτως ή άλλως ένας γρίφος αυτή τη στιγμή που η μπίλια ακόμα γυρίζει, αλλά μάλλον ποτέ δεν θα είναι τόσο απλά όσο ήταν πριν, booking, online αεροπορικά, βαλίτσα κι έφυγες. Συζητιούνται διαβατήρια υγείας, τεστ κάθε μέρα, τσιπ και παρακολούθηση μέσω GPS για άμεσο εντοπισμό και ιχνηλάτηση πιθανής καταστροφής, πλάνα που αν τελικά πραγματοποιηθούν, οι λιγότερο αποφασισμένοι (όπως και οι συνωμοσιολόγοι) από εμάς θα ξαναδούμε το εξωτερικό μόνο στο YouΤtube.
Από συνήθειες πανδημίας που αναμένεται να αποδειχτούν ρουτίνα, εκτός από τη χρήση μάσκας, το πλύσιμο των χεριών τριάντα φορές την ημέρα (rip μανικιούρ) και το άδοξο τέλος της χειραψίας, είναι και οι αγορές από το Διαδίκτυο, είτε αυτό είναι ρούχα, παπούτσια ή είδη από το σούπερ μάρκετ, τα οποία μάλλον θα απολυμαίνουμε μόλις βρεθούν στην πόρτα μας.
Στην πρώτη τουλάχιστον post Covid-19 περίοδο είναι μάλλον απίθανο να ξαναβρεθούμε σε συναυλίες και αθλητικά γεγονότα μαζί με χιλιάδες άλλους ανθρώπους – δυσάρεστο μεν, απαραίτητο δε αν δεν είμαστε της φιλοσοφίας «Να δω άλλη μια φορά τον Σωκράτη Μάλαμα κι ας πεθάνω» (κυριολεκτικά). Τα γυμναστήρια, με τη γνωστή ατμόσφαιρα που ευνοεί την καλλιέργεια μανιταριών, ειδικά στα ομαδικά μαθήματα με 25 άτομα να βαριανασαίνουν, επίσης θα πρέπει να λειτουργούν με έναν νέο τρόπο, που μένει να επινοηθεί. Στη νέα καθημερινότητα μάλλον θα συνεχίσουμε τους περιπάτους και τη γυμναστική στο σπίτι, ενώ το online personal training είναι μια λύση που βλέπουν κάποιοι για τους πιο απαιτητικούς της καλής φυσικής κατάστασης, καθώς τα όργανα γυμναστικής ας πούμε ότι απολυμαίνονται, ο αέρας του γυμναστηρίου δεν εξαφανίζει ακριβώς τον ιδρώτα – ούτε τα δάκρυα των πιο αγύμναστων.
Οι συναντήσεις με φίλους θα γίνουν πιο διακριτικές, με αποστάσεις στα μαγαζιά και όριο στα άτομα ανά παρέα (αντίο τραπέζι γάμου χωρίς γάμο, δεν θα μας λείψεις). Η μεγάλη αλλαγή στη ζωή με τον κορωνοϊό ίσως να είναι στο στίβο του dating. Οι υπάρχουσες σχέσεις δοκιμάστηκαν στην καραντίνα, κυρίως όσων ήταν κλεισμένοι σε ένα σπίτι και με παιδιά που δεν πήγαιναν σχολείο και λογικά πλέον δεν τους τρομάζει ούτε το ενδεχόμενο ενός πυρηνικού ατυχήματος. Οι γνωριμίες και το ρομάντζο όμως, σε έναν κόσμο με μάσκες, γάντια, αντισηπτικό, απόσταση και έλλειψη επαφής, δεν είναι ό,τι πιο εύκολο – που και προ κορωνοϊού δεν το έλεγες και βόλτα στο πάρκο. Το ψηφιακό dating είναι κάτι που θεωρείται ότι θα σημειώσει άνοδο και κάποια apps που πλέον δεν λειτουργούν για να βρεις προσωρινό ταίρι και να το δεις διά ζώσης, προσφέρουν δυνατότητα «ραντεβού από το σπίτι», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για το τι θα κάνουν οι άνθρωποι με τις κάμερες ανοιχτές (και την ευχή να μην καταλήξουν στο pornhub). One night stands και τυχαίες συνευρέσεις πλέον θα υπολογίζονται σαν εναλλακτική της ρώσικης ρουλέτας.
Το τοπίο είναι ομιχλώδες και στην πραγματικότητα, ό,τι κι αν λέμε για την επόμενη μέρα που μόλις ξημέρωσε είναι εικασίες. Ο κόσμος αλλάζει, ίσως αμετάκλητα, όμως πάντα άλλαζε. Ακόμα κι αν σήμερα όλα τα σενάρια μοιάζουν σαν κοινωνικό πείραμα, στο τέλος αναπόφευκτα θα προσαρμοστούμε στα όποια νέα δεδομένα γίνουν η κανονικότητά μας. Ακόμα και σέρνοντας απρόθυμα τα πόδια μας, θα φτάσουμε εκεί που πρέπει.
