Ιδανικά, θα ήταν ιδέα μας. Oτι ο σύζυγός μας γυαλίζει στις γυναίκες εκεί έξω περισσότερο απ’ ό,τι προτού τον αποκαταστήσουμε θα ήταν μια τελείως φανταστική εντύπωση που έχουμε επειδή τα αισθήματά μας μάς κάνουν συντρόφους-κουκουβάγιες και νομίζουμε ότι ο άνδρας μας αντιμετωπίζεται από άλλες γυναίκες ως πιθανό λουκουμάκι. Ναι, στον ιδανικό κόσμο θα ήμασταν παρανοϊκές ζηλιάρες -αυτό είναι το καλό σενάριο- γιατί στον πραγματικό ίσως τα πράγματα να είναι λίγο χειρότερα. Oλο και περισσότερες έρευνες συμφωνούν στο κακό μαντάτο ότι τελικά, όχι, δεν είναι ιδέα μας, οι δεσμευμένοι άνδρες είναι πιο ελκυστικοί στις γυναίκες και όχι απαραίτητα επειδή όλα τα θηλυκά βασανιζόμαστε από άλυτα συμπλέγματα, χαμηλή αυτοεκτίμηση και κακή σχέση με τον πατέρα μας που ήθελε αγόρι και μας ωθούν σε σχέσεις με άνδρες που θα μας κάνουν εγγυημένα την καρδιά περιβόλι.
Σύμφωνα με την επιστήμη λοιπόν, η γοητεία των εντελώς δεσμευμένων αρσενικών έχει να κάνει περισσότερο με μια βιολογική διαδικασία «αντιγραφής» συντρόφου και λιγότερο έως καθόλου με κάποια εσωτερική ανάγκη των γυναικών να κλείνουν τα σπίτια των άλλων. Οπως φαίνεται, πολλές γυναίκες βρίσκουν πιο ελκυστικούς τους άνδρες με κριτήριο να έχουν πάρει προέγκριση από κάποια άλλη, που έχει ήδη κάνει τη δύσκολη δουλειά, έχει διαπιστώσει δηλαδή ότι ο εν λόγω πληροί τις προδιαγραφές για σύντροφος και δεν είναι, ας πούμε, ένας δεσμοφοβικός ταλιμπάν με συμπτώματα γαϊδουροεφηβείας. Ενδεχομένως δεν είναι ο,τι πιο έντιμο, αλλά τα ζητήματα γενετικής καλωδίωσης σπάνια ρωτάνε τη γνώμη μας.
Μια μελέτη του 2009, που δημοσιεύθηκε στην Journal of Experimental Social Psychology, έριξε φως στην υπόθεση. Εδειξαν σε γυναίκες χωρίς σχέση τη φωτογραφία ενός άνδρα περιγράφοντάς τον ως αδέσμευτο και το 59% έδειξε ενδιαφέρον, αλλά όταν σε ένα άλλο γκρουπ ο ίδιος άνδρας περιγράφηκε να έχει σοβαρή σχέση, ενθουσίασε το 90% του δείγματος. Το αντίστοιχο ανδρικό γκρουπ δεν τρελάθηκε ξαφνικά όταν άλλαξε το relationship status της γυναίκας στη φωτογραφία. Σύμφωνα με τις ψυχολόγους που διενήργησαν τη μελέτη, οι περισσότερες γυναίκες που επιζητούν σχέσεις με δεσμευμένους άνδρες υποστηρίζουν πως το γεγονός ότι είναι «πιασμένοι» δεν παίζει κανέναν ρόλο στις επιλογές τους, αλλά η μελέτη δείχνει ότι αυτό δεν ισχύει. Το ίδιο και η κοινή λογική.
Η γοητεία του άνδρα που βρίσκεται σε σοβαρή σχέση στα μάτια μιας γυναίκας μόνης δεν είναι ακριβώς από τα μυστήρια της φύσης – και ας μην υπάρχει μια σαφής και μοναδική εξήγηση. Το πιο πιθανό είναι να έχει να κάνει με το γεγονός ότι πρόκειται για κάποιον που έχει αποδείξει ότι δεν αποφεύγει τη δέσμευση και, προφανώς, για να τον θέλει κάποια ως σύντροφο έχει κάποιες χάρες. Σύμφωνα με ορισμένους επιστήμονες της Εξελικτικής Βιολογίας, το φαινόμενο σχετίζεται με το γεγονός ότι η έγκριση μιας άλλης γυναίκας κάνει έναν άνδρα ασφαλή επιλογή, κυρίως για νεαρές κοπέλες χωρίς εμπειρία. Οι μεγαλύτερες, πιο ώριμες γυναίκες διαθέτουν άλλα εργαλεία για να εκτιμήσουν έναν πιθανό σύντροφο, ενδεχομένως πιο σοφιστικέ από το απλοϊκό «για να τον θέλει αυτή καλός θα είναι». Ασφαλώς υπάρχουν όρια στη γοητεία της ικανότητας ενός άνδρα να δεσμεύεται και όταν κάποιος περιγράφεται να έχει πολλές σοβαρές σχέσεις στο παρελθόν, ακόμα και οι πιο άπειρες singles ξέρουν να πηγαίνουν από το απέναντι πεζοδρόμιο. Κοινώς, ένας άνδρας στον πρώτο του γάμο ελκύει κάποιες γυναίκες, αλλά ένας στον πέμπτο, όχι και τόσες.
Η εμφάνιση είναι ένα ακόμα κριτήριο που ανεβάζει τη ζήτηση ενός δεσμευμένου άνδρα, ο οποίος όταν είναι άνω του μετρίου προσθέτει επιπλέον μονάδες στην απήχηση που, όπως λέμε τόσην ώρα, ήδη έχει στο αντίθετο φύλο και χωρίς τη γονιδιακή ευλογία. Εν τω μεταξύ, η αντιστοίχως καλή εμφάνιση της συντρόφου του δίνει και πάλι πόντους σε εκείνον διότι κάνει την επιλογή της ακόμα πιο ελκυστική. Ητοι όσο πιο ωραία είναι η σύζυγος τόσο το χειρότερο γι’ αυτή επειδή όταν η φύση κάνει φάρσες τις κάνει καλά.
Εκτός της Βιολογίας βέβαια, υπάρχουν πολλοί ακόμα λόγοι που πολλές γυναίκες γοητεύονται συστηματικά από τους δεσμευμένους άνδρες. Αλλες βρίσκουν την πρόκληση ενός μη διαθέσιμου αρσενικού συναρπαστική, άλλες χρειάζονται την επιβεβαίωση ότι κέρδισαν κάποια αντίπαλο, άλλες θέλουν μόνο κακά παιδιά (και, ναι, ένας παντρεμένος που τους κάθεται δεν είναι ακριβώς πρόσκοπος), άλλες το θεωρούν προσωπικό στοίχημα διάσωσης γοήτρου να κατακτήσουν κάποιον που έχει το θράσος να μην τις θέλει και δεν είναι διαθέσιμος, άλλες είναι απλώς εθισμένες στο δράμα και οτιδήποτε πιο υγιές τους φαίνεται αυτοκτονικά ανιαρό. Η προσωπική άβυσσος του καθενός είναι καθαρά υποκειμενική και αλά καρτ, αλλά οι περισσότερες από τις παραπάνω περιπτώσεις συχνά έχουν το ίδιο όχι και τόσο ευτυχές τέλος. Αν μάλιστα μας έμαθε κάτι η παλαβομάρα της Γκλεν Κλόουζ στην «Ολέθρια σχέση» είναι ότι κάπως έτσι καταλήγουν τα pets της οικογένειας στη χύτρα ταχύτητας.
Πίσω στη βιολογική πλευρά της υπόθεσης, τα καλά νέα είναι ότι παρά την όποια γενετική προδιάθεση αντιγραφής επιλογών ζευγαρώματος, οι περισσότερες γυναίκες δεν ενεργούν με αυτή τη βάση γι’ αυτό υπάρχουμε ακόμα ως είδος και δεν έχουμε μετατραπεί σε μια τεράστια αρένα hunger games σχέσεων. Μια σχετική έρευνα έδειξε ότι αν έχουν να διαλέξουν μεταξύ παντρεμένου και μη (αλλά όχι απαραίτητα single), οι περισσότερες θα διάλεγαν τον ανύπαντρο άνδρα για να βγουν ραντεβού ή να κάνουν σχέση, εύρημα που δείχνει ότι η βέρα είναι συχνά αφροδισιακή, αλλά περισσότερο στη θεωρία και λιγότερο στην πράξη. Επιπλέον έρευνες έδειξαν επίσης ότι ακόμα και αν βρίσκουν έναν ρεζερβέ άνδρα γοητευτικό, οι περισσότερες δεν θα έκαναν κάτι γι’ αυτό. Ειρωνεία της τύχης ίσως, αλλά η γοητεία ενός δεσμευμένου άνδρα που δείχνει ότι αγαπά τη σύντροφό του πάει περίπατο όταν γίνεται άπιστος και το εξελικτικό του ατού γίνεται μια πολύ μακρινή ανάμνηση που τελικά δεν είχε και τόση σημασία. Η Βιολογία εξηγεί πολλά αλλά, ευτυχώς για όλους μας, δεν δικαιολογεί τα πάντα.
