Το τελευταίο διάστημα, δεν περνάει δεκαπενθήμερο χωρίς να διαβάσουμε για μια “οικογενειακή τραγωδία” ή κάποιο “έγκλημα πάθους”, με θύμα πάντα γυναίκα, θύτη πάντα έναν άνδρα που δεν παίρνει από “όχι”. Τα πρωτοσέλιδα ακόμα και σήμερα, 2019, φιλοξενούν τεράστιους τίτλους για το πώς “τον τύφλωσε ο έρωτας”, “την σκότωσε από αγάπη”, “η ζήλια του όπλισε το χέρι” και άλλα εξωφρενικά, που προφανώς ουδόλως ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά ξεπλένουν, κάτω από τον διάτρητο μανδύα του “εγκλήματος πάθους” κανονικά στυγερά εγκλήματα που αν χρειάζονται ειδική κατηγοριοποίηση αυτή είναι της γυναικοκτονίας.
Ως όρος ενοχλεί πολλούς ως λεξιλόγιο των φανατικών φεμινιστριών που βλέπουν παντού πατριαρχία, όμως δεν πρόκειται ακριβώς για νεολογισμό. Η εγκληματολόγος Νταϊάνα Ράσελ τον κατέγραψε το 1976 και σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας “είναι η ανθρωποκτονία από πρόθεση γυναικών επειδή είναι γυναίκες. Στις περισσότερες περιπτώσεις γυναικοκτονία διαπράττει κάποιος σύντροφος ή πρώην σύντροφος”.
Από την αρχή του χρόνου έχουμε μετρήσει εννιά τουλάχιστον περιπτώσεις τέτοιων εγκλημάτων, που κάποια δημοσιεύματα θέλησαν να περιγράψουν ως πάθος, αγάπη, ζήλια και δεν συμμαζεύεται. Εν τω μεταξύ, οι λέξεις δεν είναι καθόλου αθώες αν σκεφτούμε ότι η δικαιολογία του “εγκλήματος πάθους” επέφερε μικρότερες ποινές στους θύτες που υποτίθεται πως έχασαν τα λογικά τους επειδή είναι αισθηματίες και όχι επειδή θεώρησαν τις γυναίκες ιδιοκτησία τους που θα κάνουν ο,τι θέλουν εκείνοι και όχι ο,τι θέλουν αυτές.
Είναι τραγικό ότι ακόμα πρέπει να συζητάμε πως η αγάπη δεν σκοτώνει. Πως ο έρωτας δεν κάνει έναν άνδρα να πάρει την καραμπίνα και να πυροβολήσει τη σύντροφό του στο πρόσωπο με το παιδί τους να κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο, επειδή ήθελε να τον χωρίσει. Δεν είναι η αγάπη που κάνει τον ανίατα άρρωστο σύζυγο να σκοτώνει την υγιέστατη γυναίκα του προληπτικά, για να μη ζήσει χωρίς εκείνον. Είναι το αίσθημα της ιδιοκτησίας, ο νοσηρός εγωισμός και φυσικά η ισότητα που θέλει πολύ ακόμα για να περάσει από τους νόμους στη συνείδηση ορισμένων. Για το τελευταίο, μια ματιά στα σχόλια όταν ένας απατημένος ή εγκαταλειμμένος σύντροφος αποφασίζει ότι η γυναίκα που τον πλήγωσε δεν πρέπει να βρίσκεται ανάμεσα στους ζωντανούς, αρκεί: τα “καλά της έκανε” δίνουν και παίρνουν από ανώνυμους σχολιαστές, που αν κινδύνευαν με ποινική δίωξη για την ηθική επικρότηση του εγκλήματος, θα σκέφτονταν δυο φορές πριν σκορπίσουν το σκοτάδι τους. Ας ανεχτούν λοιπόν τη λέξη γυναικοκτονία, ακόμα κι αυτοί που τη θεωρούν νεολογισμό. Κι αυτοί, για κάποιο λόγο δημιουργούνται.
