Κάποτε στην πρώτη σειρά μιας επίδειξης μόδας, ρώτησα την κοπέλα στη διπλανή θέση με τι ασχολείται και εκείνη μου απάντησε ότι είναι influencer. Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα αυτό τον όρο, αντιθέτως τον είχα ακούσει τόσες πολλές φορές στο παρελθόν που σχεδόν έπληξα όταν το είπε. Τη συγκεκριμένη δεν τη γνώριζα αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν ήταν. Ίσως να ήμουν εγώ ανενημέρωτη. Οk, οπωσδήποτε δεν είχα δίπλα μου την Chiara Ferragni ή την Eυαγγελία Σμυρνιωτάκη που ασκούν επιρροή σε άλλο επίπεδο, αλλά κάποιο άλλο κορίτσι το οποίο το έκανε σε μικρότερη κλίμακα, όμως, αφού πήρα το χρόνο μου και το σκέφτηκα, απλά θα προτιμούσα ακόμη κι αν ήταν influencer, να μην το δήλωνε η ίδια, αλλά οι άλλοι για εκείνη. Θα ήθελα να ακούσω από την ίδια με άλλο τρόπο, κάπως αλλιώς ότι αγαπάει τη μόδα και όχι με αυτή την πλέον κλισέ λέξη.
Mε αφορμή το κύμα των κοριτσιών που έχουν αληθινούς ή αγορασμένους ακολούθους στο Instagram κι αν αυτό αποτελεί κριτήριο για το πόσο επηρεάζουν το fashion crowd με την ύπαρξή τους, σκέφτηκα: Πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη να δηλώνει κάποια ότι είναι μια προσωπικότητα με επιρροή στη μόδα ; Η απάντηση είναι με μια λέξη: Tεράστια. Όμως είναι και πολλά περισσότερα από αυτό. Ας πούμε, το να αγαπάς και να ασχολείσαι με τη μόδα, πρέπει να το κάνεις πρώτα για εσένα. Όχι για τους άλλους. Για να επηρεάσεις πρώτα τον εαυτό σου. Όταν γίνεις η influencer του εαυτού σου, τότε θα είσαι σε καλό δρόμο να γίνεις και για τους άλλους. Αν το κάνεις μόνο και μόνο για να αποκτήσεις λόγο ύπαρξης τότε δε θα το κάνεις ποτέ καλά.
Επίσης το να κάνει ένα κορίτσι μερικά give aways στο Instagram του ή να φωτογραφηθεί με κάποια ρούχα και αξεσουάρ που του εμπιστεύθηκαν, αυτό από μόνο του, δεν το κάνει αυτόματα προσωπικότητα με επιρροή στη μόδα. Πλέον η μισή Ελλάδα κάνει διαγωνισμούς από τα προφίλ που υπάρχουν στα social media και λανσάρει κάποια προϊόντα φορώντας τα ή τρώγοντάς τα. Όλο αυτό είναι μια γενικότερη τάση στις ημέρες μας και δεν αρκεί για να αυτοαποκαλείται κάποιος άτομο που ασκεί επιρροή στη μόδα. Στο δικό μου μυαλό ας πούμε επιρροή στη μόδα χωρίς να προσπαθεί ιδιαίτερα ασκούσε η Audrey Hepburn και η Jane Birkin ενώ στις ημέρες μας το κάνει η Beyonce και η Meghan Markle.
Προσωπικά απέχω πολύ από το να κατέχω τον τίτλο της infuencer ή οτιδήποτε σαν αυτό. Το μόνο που είμαι είναι ένα μεγάλο κορίτσι που από πολύ μικρό αγαπούσε τη μόδα και έβρισκε σε αυτή μια υπέροχη διέξοδο. Σαφώς και αρκετοί ξέρουν περισσότερα από εμένα, όπως και κάποιοι γνωρίζουν λιγότερα. Δεν αγόρασα ποτέ μου ακολούθους στο Instagram και μάλλον δεν περιποιούμαι και ιδιαίτερα όσους έχω ήδη. Είμαι πολύ κακή στις δημόσιες σχέσεις και στο λανσάρισμα της εικόνας μου. Άλλωστε η δουλειά μου είναι δημοσιογράφος, απλά ρωτάω, ψάχνω, μαθαίνω, αναζητώ και γράφω πράγματα για να τα μαθαίνουν οι άλλοι.
Γνωρίζω κάθε μέρα πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους και κάποιοι με εμπνέουν χωρίς να προσπαθήσουν ενώ κάποιοι άλλοι προσπαθούν πολύ και δε με εμπνέουν καθόλου. Και ανεξάρτητα με το αν έχω αποτελέσει έμπνευση ή όχι η ίδια για άλλους, ένα είναι το ζητούμενο κάθε μέρα: Nα κάνω τα δικά μου βήματα , να μαθαίνω και να βελτιώνομαι. Έχω κι εγώ την προσωπική μου ιστορία αγάπης με τη μόδα και αυτή ξεκινάει πολύ πολύ πίσω όταν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να φοράω ψηλές αθλητικές κάλτσες, sneakers, σορτς και να κουρεύω τα μαλλιά μου καρέ με αφέλειες.
Θυμάμαι τον εαυτό μου στο Δημοτικό, στα early 90s, να μαζεύει το χαρτζηλίκι του όλο το μήνα για να αγοράσει περιοδικά μόδας. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα τα άρθρα, τη στήλη Fashion Police της Κλειούς Χατζηστεφάνου, έκοβα τα editorials που μου άρεσαν κι έφτιαχνα άλλα δικά μου περιοδικά, αποστήθιζα όλες τις πληροφορίες για τα brands και το lifestyle των τότε supermodels τα οποία μεσουρανούσαν στα catwalks: Linda Evangelista, η ωραιότερη γυναίκα κατά τη γνώμη μου που περπάτησε σε πασαρέλα, Helena Christensen, μια ομορφιά που όμοιά της δεν έβρισκες, η Νaomi Campbell, με το ωραιότερο περπάτημα που έχει επιτευχθεί από μοντέλο και λίγο αργότερα, η νέα, μικροκαμωμένη και παράξενη τότε Kate Moss που με το “No explain, no complain” της απλά σκαρφάλωσε στην κορυφή της βιομηχανίας της μόδας. Αν δεν ήταν αυτές influencers, τότε ποιες;
Τότε, στα 90s, η τάση ήταν το Grunge. Tα καταστήματα περιορισμένα, τα αξεσουάρ σχεδόν ανύπαρκτα, ήμασταν ανάμεσα σε Dr.Martens και Timberland, Levi’s και Flying Jackets. Θυμάμαι πόσο είχα πληγωθεί όταν ήθελα να αγοράσω ένα floral maxi φόρεμα από το κατάστημα ΚOOKAI στα Φυρά της Σαντορίνης και ενώ ο μπαμπάς μου ήθελε να μου το κάνει δώρο, η μαμά μου έλεγε πως είμαι ακόμη πολύ μικρή για κάτι τέτοιο. Ήμουν 12 ετών. Ναι ίσως και να ήμουν μικρή για κάτι τέτοιο, η αγάπη μου για τα ρούχα όμως ήταν τόσο μεγάλη που από τότε και μετά, τους έδωσα να καταλάβουν πως η μόδα για μένα είναι τοσο σημαντική που καλύτερα να μην έχω μια μέρα να φάω, παρά να ντυθώ.
Μέσα στα χρόνια, πέρασα από πολλά look. Έβαψα τα μαλλιά μου, έκοψα τα μαλλιά μου, έκανα pastel χρώματα όταν τα είχα δει μόνο σε punk φιγούρες στο Piccadilly Circus του Λονδίνου το 1994, έκανα braids, έκανα λάθη, έκανα σωστά. Ντύθηκα με ρούχα από αμερικάνικες αγορές, όταν για να τις ξετρυπώσω, ταλαιπωρούσα τον μπαμπά μου σε υπόγεια και ρετιρέ παλιών πολυκατοικιών του κέντρου, να με πάει και να με περιμένει να ψάξω μέσα σε στοίβες ρούχων, παλιών και μεταχειρισμένων, να βρω μικρούς vintage θησαυρούς. Ποιος ήξερε το όρο vintage στα μέσα των 90s; Θα σας γελάσω. Εγώ όμως τα φορούσα.Αυτό δε με έκανε καθόλου ψαγμένο άτομο, με έκανε απλά ενημερωμένο.
Έκανα στυλιστικά εγκλήματα, ναι, το παραδέχομαι. Φόρεσα ρούχα και παπούτσια τα οποία ντρέπομαι που τα βλέπω σε παλιές φωτογραφίες, όμως μέσα από αυτά έχτισα μια προσωπικότητα και έμαθα. Γιατί αν δεν κάνεις λάθη δεν θα μάθεις. Διάβασα εκτός από περιοδικά και βιβλία για τη μόδα. Πολλά βιβλία. Σε ξένες γλώσσες. Κι όμως ποτέ δε θεώρησα ότι μπορεί κανείς να πει ότι την ξέρει τη μόδα τόσο καλά ώστε να μπορέσει να το διαφημίσει. Γνώρισα ανθρώπους που πράγματι ήταν γνώστες αυτού του αντικειμένου και όσο πιο καλά το γνώριζαν τόσο πιο λίγο το έλεγαν. Βασικά κατάλαβα ότι όσοι πραγματικά κατείχαν το αντικείμενο δεν το ανέφεραν ποτέ, η φήμη τους απλά προηγείτο του ονόματός τους.
Που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά; Ότι η ομορφιά και η μόδα είναι πολύ σπουδαίες έννοιες τις οποίες όταν θελήσεις να ασχοληθείς με αυτές και να τις διαδώσεις, έχεις τεράστια ευθύνη για αυτό που κάνεις. Δεν πρέπει να το παίρνεις αψήφιστα. Επίσης, οφείλεις να έχεις ένα προσωπικό στυλ. Δεν έχει σημασία ποιo. Αρκεί να το έχεις. Aλλά να είναι δικό σου και όχι μια κόπια από αυτά που βλέπεις σκρολάροντας την οθόνη του κινητού σου. Kαι πρέπει να αγαπάς πολύ τη μόδα. Πάρα πολύ. Ίσως περισσότερο από πολλά άλλα.
Tο να είσαι influencer είναι ένας τίτλος που μπορεί να αποδώσει το fashion crowd σε κάποια που το εμπνέει. Όχι η ίδια στον εαυτό της. Η Kate Moss είναι influencer, όχι τώρα, από πάντα. Η Jackie O υπήρξε ένα τεράστιο fashion icon. Δεν θα άκουγες όμως από τα χείλη τους ότι είναι. Στην εποχή που το “μέσο” για τα πάντα είναι τα social media και οι προσωπικότητές μας έχουν γίνει πλέον ψηφιακές, ο κόσμος νομίζει πως γίνεται σημαντικός αν τον ακολουθούν χιλιάδες ή εκατομμύρια άνθρωποι. Και εν μέρει μπορεί να ισχύει, αν οι ακόλουθοι αυτοί είναι αληθινοί. Για παράδειγμα, τα 119 εκατομμύρια ανθρώπων που ακολουθούν την Queen Bey προφανώς και είναι πραγματικός αριθμός. Το να αγοράζει όμως κάποιος ψεύτικους ακολούθους για να αισθανθεί σημαντικός είναι μια θλιβερή ουτοπία.
Eπομένως καλό είναι να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, να προσπαθούμε να το κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε, κι αν το αποτέλεσμα αρέσει στον κόσμο κι αυτός μας ακολουθήσει οικειοθελώς στα social media, τότε μπράβο μας, το αξίζουμε πραγματικά. Το να μας ακολουθούν ψεύτικοι λογαριασμοί από το Μπαγκλαντές έναντι οικονομικού αντίτιμου μάλλον είναι κάπως υποτιμητικό για την προσωπικότητά μας. Δε σε κάνει πιο σημαντικό άνθρωπο το να έχεις 6000 followers από το να έχεις 800. Θες φίλους; Κέρδισέ τους.
