Όταν ήμασταν μικροί, τα καλοκαίρια μετρούσαμε παγωτά και μπάνια. Πλέον, από τα 30 ως τα 45 έτη, τα καλοκαίρια μετράμε κυρίως γάμους και βαπτίσεις. Μόλις ανοίξει λίγο ο καιρός, εκεί γύρω στον Μάιο, «σκάνε» οι πρώτες προσκλήσεις για τις κοινωνικές εκδηλώσεις του καλοκαιριού. «Θα χαρούμε πολύ να σας δούμε στο γάμο μας», «Οι οικογένειες Φουρτουνάκη και Βροντάκη σάς προσκαλούν στο γάμο των παιδιών τους, Κατερίνας και Μανούσου», «Το όνομά μου θα σας το αποκαλύψουν οι 13 νονοί μου», ό,τι κι αν γράφει κάθε πρόσκληση που παίρνουμε στα χέρια μας ή στο email μας, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Πρέπει να βρούμε με την ώρα μας τι θα φορέσουμε για να πάμε στην εκάστοτε εκδήλωση, χωρίς να τινάξουμε στον αέρα τον προσωπικό μας προϋπολογισμό.
Εννοείται πως χαιρόμαστε πάρα πολύ που η ζωή των ανθρώπων που βρίσκονται στον κύκλο μας προχωράει και θέλουμε να χαρούμε με τη δική τους χαρά. Δεν προβληματιζόμαστε απλά επειδή έχουμε να πάμε σε ένα γάμο. Προβληματιζόμαστε για το πώς θα διαχειριστούμε το περιορισμένο περιεχόμενο της ντουλάπας μας ώστε να ντυθούμε κατάλληλα για κάθε περίσταση, με ρούχα που μας βολεύουν και που μας αρέσουν (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά) και πώς δε θα φανεί ότι κάναμε δύο ή και παραπάνω ολόιδιες εμφανίσεις σε εκδηλώσεις όπου είναι καλεσμένοι πάνω κάτω οι ίδιοι άνθρωποι. Κι αυτό μάς δυσκολεύει όλο και περισσότερο, όταν ο αριθμός των κοινωνικών εκδηλώσεων στις οποίες πρέπει να εμφανιστούμε μέσα σε μια καλοκαιρινή σεζόν είναι διψήφιος.
Με το που μαθαίνουμε τις ημερομηνίες στις οποίες είμαστε αγκαζέ, πρέπει να ανοίξουμε το calendar ή ένα υπολογιστικό φύλλο και να καταγράψουμε όλα τα στοιχεία της πρόσκλησης, τόπο τέλεσης του γάμου, τόπο τέλεσης του γλεντιού, ώρες, αποστάσεις, και στη συνέχεια οι καταχωρήσεις μας πρέπει να εμπλουτιστούν με στοιχεία που αφορούν στην πρόγνωση του καιρού – ειδικά φέτος που περάσαμε έναν Ιούνιο που θύμιζε εποχή των μουσώνων στη μέση ασιατική χώρα κοντά στον ισημερινό. Κι αν αντιμετωπίζουμε κάποιο συγκεκριμένο πρακτικό πρόβλημα με τα ρούχα που θα φορέσουμε, τότε το πράγμα γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο. Εγώ, για παράδειγμα, κρυώνω πανεύκολα. Κάθε φορά που έχω να πάω σε κάποιο event πρέπει να επισκεφτώ πρώτα τρία websites που λένε τον καιρό, να δω την πρόγνωση στις τηλεοπτικές ειδήσεις και ενίοτε να ρωτήσω και μια θεία μου που έχει κάνει εγχείρηση στον γοφό αν έχει αρχίσει να την ενοχλεί το επίμαχο σημείο. Όχι, με μια εσάρπα δε λύνεται το πρόβλημα, χρειάζομαι τουλάχιστον ένα μακρύ φόρεμα ή παντελόνι, κλειστά παπούτσια και ένα πανωφόρι – δηλαδή χρειάζομαι μια μίνι μετακόμιση ώστε να μπορώ να πάω σε μια εκδήλωση και να μην υποφέρω. Αν κάνει, ζέστη, θα με ρωτήσετε τώρα, τι διαφορετικό κάνω. Τίποτα, πάλι τα παίρνω όλα αυτά διότι ποτέ δεν ξέρεις πότε θα κάνει κρύο – κι επίσης η ζέστη δε με ενοχλεί.
Κι ας πούμε ότι αυτό με το κρύο το έχω αποδεχτεί και συνεχίζω τη ζωή μου μονίμως με παγωμένα άκρα. Το γεγονός ότι πρέπει να αδειάσω τη μισή ντουλάπα και ένα συρτάρι αξεσουάρ και να αρχίσω το project management σχετικά με το τι μπορώ να σετάρω και για ποια εκδήλωση, μπορεί να με «γονατίσει». Ας πούμε πως έχουμε χ αριθμό εκδηλώσεων όπου πρέπει να εμφανιστούμε. Χρειαζόμαστε 4 βάσεις για outfits (3 αν είναι πολύ ουδέτερες και «σηκώνουν» σοβαρό accessorizing), 2 ζευγάρια παπούτσια σε ουδέτερο χρώμα (τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχω κανένα με το οποίο μπορώ να εμφανιστώ σε καλοκαιρινό event) και από εκεί και πέρα sky is the limit. Στη μία εκδήλωση θα φορέσουμε ένα statement κολιέ, στην άλλη ένα σετ από εντυπωσιακά σκουλαρίκια, στην τρίτη (αυτή που θα κάνει κρύο και θα πάει τζάμπα το styling) το πανωφόρι και την εσάρπα από πάνω, στην τέταρτη θα δανειστούμε από την κολλητή μας ένα άλλο κολιέ γιατί για κάποιο λόγο το πρώτο outfit δεν μάς «κολλάει» με κανένα από τα 800 αξεσουάρ που έχουμε, στην πέμπτη θα επαναλάβουμε το δεύτερο outfit διότι ευτυχώς δε θα έχει ίδιο κόσμο με καμία άλλη από τις υπόλοιπες εκδηλώσεις και κάπως έτσι θα φτάσουμε στη δέκατη και θα θέλουμε να πάμε με το μαγιό και το παρεό, πράγμα που είναι ok αν ο γάμος γίνεται σε αμμουδιά, αλλά παντελώς ακατάλληλο αν το μυστήριο τελείται στον Άγιο Σπυρίδωνα Παγκρατίου ή το Δημαρχείο Περιστερίου. Όλα αυτά ίσως θέλουν καταγραφή (μια φωτογραφία με το κινητό) και διπλοτσεκάρισμα με την παρέα που θα πάμε στο event, μην τυχόν και φοράμε τα ίδια, πράγμα που δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα, όσο το να έχουμε καταφύγει και στο ίδιο styling, με το γνωστό αποτέλεσμα «αδελφές Μπρόγιερ στην πίστα».
Κι αν τύχει μια στραβή στο ενδιάμεσο; Κι αν ένα από τα ρούχα – βάσεις χρειαστεί καθαριστήριο και δεν προλάβουμε να το έχουμε έτοιμο στην ώρα μας; Χαλάει η σειρά των σεταρισμάτων και πρέπει να τα πιάσουμε από την αρχή. Ευτυχώς, βέβαια, υπάρχουν οι φίλες και τα μέλη της οικογένειάς μας που μπορούν να μας δανείσουν κάποιο ρούχο ή αξεσουάρ ή ζευγάρι παπούτσια, ώστε να «σώσουμε» ένα outfit την τελευταία στιγμή, αλλά στο μεταξύ η προετοιμασία για τις εκδηλώσεις έχει μετατραπεί σε γνωστό τηλεπαιχνίδι στο πλαίσιο του οποίου οι παίκτριες έχουν μια ώρα για να διαλέξουν ρούχα και να επιμεληθούν μαλλιά και μακιγιάζ – και χωρίς να προβλέπεται έπαθλο για εμάς, όπως συμβαίνει με τη νικήτρια του εν λόγω παιχνιδιού.
Κι όλα αυτά τα λέμε χωρίς να συμπεριλάβουμε στην εξίσωση τα επιμέρους στοιχεία κάθε περίστασης. Διότι μπορεί π.χ. να παντρεύεται ένας συνάδελφος με τον οποίο δεν έχουμε πολλές σχέσεις, και να πάμε στο γάμο του με ένα απλό χαριτωμένο φορεματάκι, μπορεί όμως να παντρεύεται και η πρώτη ξαδέρφη μας, οπότε να χρειάζεται να είμαστε κάπως πιο επίσημα ντυμένες. Αν δε κάποια από εμάς έχει γενικά πιο χαλαρό στιλ και δε μπορεί να ρισκάρει το overdressing, καταλήγοντας συνήθως underdressed, και θα ταλαιπωρηθεί να βρει τι θα φορέσει και όταν εμφανιστεί με αυτό θα ακούσει από το μισό της σόι την ατάκα «τίποτα πιο επίσημο δεν είχες να βάλεις;». Σε αυτό, βέβαια, υπάρχει πλέον λύση και ονομάζεται «ήσυχη πολυτέλεια». «Δεν είναι πως δεν ήθελα να ντυθώ σαν υποψήφια για Όσκαρ, απλά πλέον ασπάζομαι την ήσυχη πολυτέλεια, δεν ξέρω αν την έχεις ακούσει. Ναι, τζιν είναι αυτό, αλλά ‘ήσυχα πολυτελές’, δεν το βλέπεις, μάτι βγάζει».
Σε κάθε περίπτωση, να μας ζήσουν, να χαιρόμαστε το νεοφώτιστο – ανάλογα την περίσταση – να είμαστε όλοι καλά και μακάρι τα βάσανά μας να είναι μόνο τέτοια. «Ναι, θεία, με φλατ παπούτσια ήρθα, δε μπορώ να βάλω γόβα, έχω κότσι από την περίοδο της καραντίνας που περπατούσα όλη την Αθήνα, χειροκρότα τώρα που μπήκε το ζευγάρι».
