Κάποιες γυναίκες είναι γεννημένες για να γίνουν μάνες. Κάποιες άλλες γίνονται τυχαία. Κάποιες άλλες δε θέλουν και δε γίνονται. Κάποιες άλλες, νιώθουν ότι θέλουν να γίνουν και δε μπορούν. Οι περιπτώσεις ποικίλλουν.
Στις περισσότερες γυναίκες πάντως, το μητρικό ένστικτο, είναι υπαρκτό απο πολύ μικρή ηλικία, όταν φροντίζουν τις κούκλες τους. Μετά φροντίζουν τους άντρες και στη συνέχεια τα παιδιά τους. Γενικά, στις γυναίκες αρέσει να προσέχουν τους άλλους.
Τι συμβαίνει όμως με εμάς που δεν φροντίζαμε τις κούκλες μας και δε νιώσαμε την ανάγκη να κάνουμε παιδιά; Όπως διαπίστωσα σήμερα, αρκεί μια μονάχα μοιραία συνάντηση, για να αλλάξει αυτό. Και δεν είναι με άντρα. Είναι με τον μικρό εαυτό μας. Aλλάζεις και θέλεις να γίνεις μητέρα, όταν ξαφνικά αντικρύσεις μπροστά σου ένα παιδάκι που σου μοιάζει.
Μπήκα στο γυμναστήριο να κάνω το καθημερινό μου πρόγραμμα. Συχνά τριγυρνάνε παιδιά στο χώρο, τα φέρνουν μαζί τους οι μητέρες τους επειδή μάλλον δεν έχουν που να τα αφήσουν. Συνήθως τα παιδιά βαριούνται εκεί πέρα, κι εγώ το ίδιο θα ένιωθα αν ήμουν ένα από αυτά. Εκεί που έκανα τις επαναλήψεις μου σε ένα όργανο για τους τετρακέφαλους, ξεπετάχτηκε ένα παιδάκι με μια μαύρη μπέρτα και τη μάσκα του Darth Vader. Στάθηκε μπροστά μου, με κοίταξε, το κοίταξα και δεν μπορούσα να καταλάβω αν είναι αγόρι ή κορίτσι. Όταν έβγαλε τη μάσκα, η αρχική μου συμπάθεια, έγινε ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα, κάτι που δεν μου είχε ξανασυμβεί ποτέ. Είδα εμένα. Μικρή.
Ήταν ένα κοριτσάκι περίπου δέκα χρονών, με καστανά μαλλιά και πλατύ χαμόγελο που είχε ντυθεί ένας χαρακτήρας από το Star Wars. Όχι κάποια πριγκίπισσα ή κάποια νεράιδα. Αλλά ένα υπέροχο κοριτσάκι που είχε ντυθεί Darth Vader. Moυ θύμισε τον εαυτό μου, ήμουν κι εγώ έτσι. Ένα καλοσυνάτο, ξεχωριστό κοριτσάκι.
Γύρισα πάρα πολλά χρόνια πίσω, όταν ο μικρός εαυτός μου ήταν μια μικρουλα με ίσια καστανά μαλλιά και μεγάλα μάτια που κοιτούσε τριγύρω γεμάτη καλοσύνη και περιέργεια. Δεν ενοχλούσα κανέναν αλλά παρατηρούσα τα πάντα. Προτιμούσα να παίζω παιχνίδια δράσης και λέρωνα τα ρούχα μου. Έπαιζα πόλεμο με σπαθιά και ηλεκτρονικά παιχνίδια με τις ώρες. Όταν μου έκαναν δώρο κούκλες τις κούρευα και τους έκοβα τα πόδια για να πείσω τους γονείς μου ότι είναι άχρηστες και να τις πετάξω.
Μου άρεσε η δράση. Έφτιαχνα πύργους με lego, κάστρα με playmobil και συναρμολογούσα παζλ. Και τότε θυμήθηκα ότι τις απόκριες που έπρεπε να ντυθώ κάτι κοριτσίστικο δε μου άρεσα καθόλου. Με είχαν ντύσει παπαρούνα, βασίλισσα της νύχτας και χαβανέζα. Υπέφερα και τις τρεις φορές. Πόσο θα ήθελα να βάλω τη στολή ενός υπερήρωα και να μπορούσα να ντυθώ spiderman όπως τα αγόρια! Και πόσο θα ήθελα να μπορώ να ντύνομαι σούπερ ήρωας όποια μέρα θέλω, ακόμα και τέλος Αυγούστου χωρίς να είναι απόκριες.Κι ετσι μέσα στις σκέψεις μου, το μικρό κοριτσάκι στο γυμναστήριο , ήμουν εγώ, που κατάφερα να ντυθώ υπερ ήρωας!
Τότε κατέληξα, χαμογελώντας μόνη μου όταν έκανα διατάσεις, ότι τελικά, είναι πολύ ωραίο να έχεις παιδιά. Είναι κάτι σαν προέκταση του εαυτού σου. Είναι μάλλον το ωραιότερο πράγμα που μπορείς να αφήσεις πίσω σου. Ακόμα και για εμένα που ποτέ δε με φαντάστηκα μητέρα, το κοριτσάκι με τη στολή Star Wars έδειξε πως για όλες μας εκεί έξω υπάρχει ένα μοιραίο ερέθισμα που θα μας κάνει να δούμε τη ζωή αλλιώς. Aκόμα και με παιδιά.
