Οταν αποκτάς το πρώτο σου παιδί, καλωσορίζεις έναν ολοκαίνουργιο κόσμο αποχαιρετώντας σχεδόν ό,τι ήξερες μέχρι τότε. Προσωρινά ή για πάντα είναι κάτι που θα μάθεις πολύ αργότερα.
Όταν έμεινα έγκυος ήξερα ότι θα έπρεπε να αποχωριστώ ορισμένα πράγματα.Το πρώτο από αυτά έμελλε να είναι η μέση μου.Όχι η ιδιαίτερα λεπτή, ωραία μέση μου.Η μέση μου γενικά ως ιδέα, αφού εξαφανίστηκε από τη δεύτερη εβδομάδα δίνοντας τη θέση της σε ένα αλλοπρόσαλλο σχήμα που κάθε φορά που έβλεπα στον καθρέφτη δεν ήξερα αν έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω. Σιγά την απώλεια, βέβαια, μπροστά στο θαύμα της μητρότητας και στην τύχη μου να μείνω έγκυος με το που το αποφάσισα, αλλά όταν μιλάμε για πραγματική ζωή δεν είμαστε πάντα με τη θεωρητική ζυγαριά στο χέρι να μετράμε τις σκέψεις και τα λόγια μας με το φόβο μην προκαλέσουμε την τιμωρία του Σύμπαντος λόγω αχαριστίας, με συνέπεια το γνωστό πιάνο που προσγειώνεται από τον τέταρτο στο κεφάλι μας. Ναι, χαιρόμουν που περίμενα την κόρη μου αλλά δεν χαιρόμουν καθόλου που θα το έκανα προσομοιάζοντας την Γκιώνα. Ως το ματαιόδοξο πλάσμα που ομολογώ ότι είμαι, η απώλεια της σιλουέτας μου με έκανε να νιώθω άσχημα .Προφανώς βέβαια όχι και πάρα πολύ άσχημα, διότι πήρα οχτακόσια πενήντα κιλά για να γεννήσω ένα μωρό της τάξης των τριών, γεγονός που ήταν μια πολύ ωραία, άψογα οπτικοποιημένη εισαγωγή γι’ αυτό που θα ακολουθούσε. Ήτοι, στην αρχή αλλαγή προτεραιοτήτων, στη συνέχεια συνηθειών και, τελικά, τρόπου ζωής.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει με τις γυναίκες που έχουν τρεις εσωτερικές νταντάδες για κάθε δωμάτιο του σπιτιού, αλλά ως μέση εργαζόμενη μαμά η ζωή μου μετά το παιδί μοιάζει σαν πολύ μακρινός συγγενής της ζωής μου πριν. Και η κοινωνική ζωή είναι απλώς μια πλευρά του οικοδομήματος που λέγεται προσωπικό λάιφσταϊλ, όσο κι αν φαίνεται να είναι αυτή που δέχεται το μεγαλύτερο πλήγμα από τη στιγμή που αναπαράγεσαι και μετά. Η πικρή αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να την κρατήσω σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο όταν έγινα μαμά αλλά απέτυχα παταγωδώς, μάλλον γιατί δεν το ήθελα και τόσο πολύ. Οι έξοδοι με τις φίλες μου, τα ξενύχτια και ό,τι αυτά συνεπάγονταν επαναλήφθηκαν μία, δύο, τρεις σε βάθος περίπου τριών ετών και μετά απλά σταμάτησαν καθώς αντιλήφθηκα ότι έπρεπε να βγάλω αυτή την υπόθεση από τη μιζέρια της. Φυσικά και ήθελα να βγαίνω και να διασκεδάζω όπως πριν αλλά κάτι δεν κολλούσε πια.Ίσως να κολλούσε ωραιότατα και να μην είχε αλλάξει τίποτε αν με τις φίλες μου ήμαστε φυσιολογικά θηλυκά όντα και βγαίναμε για καφέ, ένα κοκτέιλ, τσάι και συμπάθεια, κάπκεϊκ και λοβοτομή. Όμως με τα δικά μου κορίτσια όταν βγαίναμε, για να το θέσω κομψά, κάναμε τη Ζέλντα Φιτζέραλντ να μαζευτεί στη γωνιά της ντροπιασμένη, οπότε μάλλον ως μαμά δεν ήμουν πλέον η ιδανική παρέα για τις ίδιες μου τις φίλες, τουλάχιστον όχι για nights out. Όχι επειδή είχα κάποιο ηθικό ανάχωμα στο να βγω και να πιω τρία ποτά με την κολλητή αλλά επειδή για να το κάνω έπρεπε πρώτα να έχω καταστρώσει ένα πλάνο το οποίο περιλάμβανε την μπέιμπι σίτερ ή τη μαμά μου ή τον πατέρα του παιδιού ή όλους αυτούς σε συνδυασμό, ώρα λήξης βάρδιας και επικριτικά σηκωμένα φρύδια για το πού θα πάω και πότε θα γυρίσω. Αυτά, συν το γεγονός ότι, όπως και να είχε, εγώ την επόμενη μέρα θα σηκωνόμουν πέντε ώρες νωρίτερα από τις άλλες και θα έπρεπε να διασκεδάσω τυχόν χανγκόβερ διαβάζοντας δυνατά το Ρούνι Ρούνι (το ύπουλο, κακό γουρούνι, Τριβιζά με τα ωραία σου) ας πούμε ότι δεν ήταν και οι καλύτερες προϋποθέσεις για ανεμελιά και κέφι.Με πάσα ειλικρίνεια πρέπει να πω ότι δεν με πείραζε.
Για καθετί που κερδίζεις χάνεις και κάτι και όσο κι αν μερικές φορές ένιωθα ότι το μωρό, με τα playdates του, τις βόλτες του στο πάρκο και τα μωρο-πάρτι, είχε σαφέστατα κλάσεις ανώτερη κοινωνική ζωή από εμένα, εγώ είχα κάτι άλλο.Κάτι κουραστικό μεν αλλά τόσο ωραίο και τρυφερό και τόσο προσωρινό και φευγαλέο που δεν υπήρχε ζύγισμα, όχι με τη λογική ότι δεν συγκρίνεις πορτοκάλια με μήλα –δεν συγκρίνεις διαμάντια με μήλα.Υπάρχουν γυναίκες που μετά τη γέννα επιστρέφουν στην παλιά ζωή τους πριν ακόμα επιστρέψουν στα παλιά κιλά τους και άλλες που τους παίρνει λίγο παραπάνω.Υπάρχουν κι αυτές που αλλάζουν για πάντα, για όλους τους υποκειμενικά σωστούς λόγους, κι εκείνες που επίσης δεν επανέρχονται ποτέ στο παλιό τους λάιφσταϊλ όχι επειδή δεν θέλουν αλλά επειδή πιστεύουν ότι δεν τους το επιτρέπει ο ρόλος τους ως Μητέρας. Δεν διεκδικώ το μεροκάματο κανενός life coach αλλά αν δεν μιλάμε για περιπτώσεις γυναικών που προ παιδιού, π.χ., λήστευαν τράπεζες ή διακινούσαν συνθετικά ναρκωτικά, η κοινωνική αναμόρφωση λόγω μητρότητας φαίνεται πέρα για πέρα ακατανόητη. Εγώ δεν επέστρεψα γρήγορα στον παλιό μου τρόπο ζωής και δεν επέστρεψα ποτέ τελείως, πράγμα φυσιολογικό και αναμενόμενο για γονείς που δεν στέλνουν τα παιδιά τους 3 ετών εσωτερικά σε οικοτροφεία για να τα παραλάβουν κομπλέ στα 18 τους. Αφού πέρασα ένα αρκετά μεγάλο διάστημα καμουφλάροντας (στη φαντασία μου) τα δέκα κιλά που επέμεναν με τεράστιες φόρμες και κάποια ρούχα εγκυμοσύνης που με έκαναν να νιώθω μινιατούρα, άρχισα να αναζητώ την παλιά μου εμφάνιση.Χωρίς να έχω υπάρξει ποτέ fashionista πρώτης γραμμής (ούτε καν πέμπτης, για την ακρίβεια), τα ωραία μου ρούχα, αυτά που είχαν κουμπιά, μέση, όμορφη γραμμή και όχι ελαστάνη, μου είχαν λείψει.Για να ξαναμπώ σε αυτά προσπάθησα πολύ και η διαδικασία δεν μου ήταν ευχάριστη. Τα καλοκαίρια έρχονταν κι έφευγαν, εγώ βιαζόμουν να νιώσω ωραία με τον εαυτό μου αλλά με ύψος 1,76, στα 38άρια μου μπήκα μόλις πριν από δύο χρόνια που το παιδί ήταν πια 9 ετών και όσο διαχρονικά και να είναι τα κλασικά μου κομμάτια δεν είναι και αιωνόβια. Αυτά τα χρυσοπληρωμένα κλασικά μου αποκτήματα είναι τα ρούχα που δεν μου έκαναν αλλά δεν εξορίστηκαν ποτέ στο πατάρι, αφενός επειδή λυπόμουν τα χρήματα που είχα δώσει, αφετέρου γιατί μου έδιναν ένα κίνητρο παραπάνω για να μην τρώω σαν τυραννόσαυρος.
Σήμερα βρίσκονται ακόμα στην ντουλάπα αλλά όσο κι αν επέστρεψα (όταν οι απαιτήσεις της ηλικίας της κόρης μου το επέτρεψαν) στο πρότερο λάιφσταϊλ μου, δεν θα έδινα τα χρήματα που έδωσα τότε για να τα αποκτήσω και μάλλον θα προτιμούσα, αν γινόταν ένα θαύμα και είχα ξανά τέτοιο μπάτζετ για αχρείαστα πράγματα, να το σπαταλήσω σε κάτι όχι τόσο εγωιστικό.Υποθέτω ότι αυτή η σμίκρυνση του Εγώ είναι ένα από τα κουσούρια που σου αφήνει η μητρότητα, γεγονός που αποδεικνύεται άλλωστε απ’ όλες τις ενοχές που φυτεύουν εδώ και αιώνες οι μαμάδες στα παιδιά τους όταν είναι αρκετά μεγάλα για να την εκτιμήσουν.Και αυτός είναι ο μοναδικός, αναμφίβολα, σωστός λόγος για κάθε μαμά να αλλάξει το λάιφσταϊλ της έτσι ώστε να ωφελείται ο μικρός άνθρωπος και όταν εκείνη κρίνει να το επαναφέρει, αν θέλει, στο μέτρο του εφικτού. Με την υπάρχουσα κρίση πάντως, κι ενώ προσπαθώ να μάθω στην κόρη μου να κάνει οικονομία και να ξοδεύει έξυπνα, τα προαναφερθέντα αιωνόβια, μικρά σε μέγεθος και πανάκριβα αποκτήματα της παλιάς μου ζωής με κάνουν να νιώθω τουλάχιστον Φαρισαίος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά νομίζω ότι αν με ρωτήσει πόσο έκαναν κάτι υπέροχα Pierre Hardy στιλέτο που έχω φορέσει 1 (μία) φορά και της απαντήσω «όσο τα ιδιαίτερα που κάνεις Αγγλικά για δύο χρόνια συν το πτυχίο», θα με θεωρήσει κάπως υποκρίτρια και είναι και σε προεφηβεία, δεν θέλω να της δίνω πυρομαχικά.
