Η σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση έχει να κάνει και με τη δύναμη ως έκφραση της εξουσίας: φωνάζει «εγώ είμαι το αφεντικό εδώ». Είναι δύσκολο να καταγγελθεί από έναν άνδρα σε μια κοινωνία που τον θεωρεί το «ισχυρό» φύλο. Στην ελληνική κοινωνία το πρότυπο του ανδρισμού είναι τοξικό. Είναι πολλά βαρύς, κουβαλητής, δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του κι έχει κούτελο καθαρό. Αυτό το πρότυπο μας κυνηγάει μέσω της μητέρας, της θείας, του συγγενικού περιβάλλοντός μας. Το βλέπουμε στον τρόπο που μιλούν και συμπεριφέρονται από ορισμένοι πολιτικοί μέχρι ο διπλανός μας στην πλατεία. Είναι πολύ δύσκολο να καταγγείλει ένας άνδρας, είτε στρέιτ είτε γκέι, μια σεξουαλική κακοποίηση από άλλον άνδρα. Καλά, για σεξουαλική κακοποίηση από γυναίκα δεν το συζητώ. Αν δεν δεχτείς, είσαι γκέι, ανίκανος, λες αντίο στον ανδρισμό σου.
Οταν πρόσφατα τρεις συνάδελφοί μου κατηγόρησαν έναν σκηνοθέτη για ανάρμοστη συμπεριφορά σε οντισιόν και βλέποντας την απαξίωση και τον χλευασμό με την οποία αντιμετωπίστηκαν από μέρος κόσμου, μοιράστηκα κι εγώ τη δική μου εμπειρία μαζί του όταν ζήτησε να με δει σε δουλειά. Ενώ συναντηθήκαμε σε δημόσιο χώρο, κάτι που το απαίτησα εγώ, γιατί είχα ακούσει ιστορίες γι’ αυτόν, άρχισε να με ρωτάει: «Πόσο την έχεις;», «Τι χρώμα εσώρουχο φοράς;», «Πόσο βαθιά μπορείς να μπεις για ένα ρόλο;», «Την έχεις κανονική όπως οι Γερμανοί ή όπως οι Κινέζοι;». Είπα: «Ευχαριστώ πολύ, αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τη δουλειά μου», σηκώθηκα κι έφυγα.
