Κάθε μέρα διαβάζουμε άρθρα για το πόσο επείγον και σημαντικό ζήτημα είναι να σταματήσουμε να κρίνουμε τις γυναίκες για την εμφάνισή τους. Παχουλές ή αδύνατες, καλλονές ή όχι, πολύ νέες ή πολύ μεγαλύτερες, όλες έχουμε το δικαίωμα να μην πέφτουμε θύματα διακρίσεων με βάση την εμφάνιση και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας και αν ο Καρλ Λάγκερφελντ ζούσε σήμερα και έβρισκε καλή ιδέα να πει για την Πίπα Μίντλεντον ότι “δεν του αρέσει το πρόσωπό της και πρέπει να δείχνει μόνο την πλάτη της”, ο Τύπος μάλλον δεν θα κρατούσε τη στάση αχ τι χαριτωμένα που τα λέτε.
Γι αυτό είναι πολύ εντυπωσιακό ότι οι ίδιες οι γυναίκες που εκφράζονται υπέρ της αποδοχής του κάθε σχήματος και ιδιαίτερου χαρακτηριστικού, πολλές φορές αφήνουν όλη αυτή την καλή διάθεση και πρόθεση να πάει περίπατο, όταν έχουν να κάνουν με άλλες γυναίκες που τυχαίνει να μην μοιράζονται την αισθητική τους. Μια ματιά στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης είναι πολύ κατατοπιστική για την ελάχιστη ανεκτικότητα απέναντι στα γούστα των άλλων που επιδεικνύουν με ανεξήγητη αίσθηση υπεροχής γυναίκες προς γυναίκες. Αν τα μαλλιά είναι σε λάθος μήκος, χτένισμα ή απόχρωση, αν τα τακούνια είναι ψηλά αλλά δεν κοστίζουν όσο ένα νεφρό, αν το μανικιούρ είναι πιο μακρύ και λιμαρισμένο απ’ όσο εγκρίνει η υπογράφουσα, αν τα φρύδια είναι ενισχυμένα επειδή έτσι αρέσει σε αυτήν που τα έχει στο κεφάλι της, οι νεοαποκτηθέντες καλοί τρόποι δεν ισχύουν. Τα φαρμακερά σχόλια δίνουν και παίρνουν, με μια κριτική διάθεση που κάνει ύποπτα δυναμικό comeback σε ένα κοινωνικό περιβάλλον όπου υποτίθεται όλοι είμαστε πια λίγο καλύτεροι – περίπου σαν να μην έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια.
Φυσικά η αισθητική είναι πολύ προσωπική υπόθεση, αλλά δεν είναι οι προσωπικές μας προτιμήσεις ένοχες για την πολύ επιλεκτική μας ανεκτικότητα. Η αισθητική του άλλου μπορεί να μας αρέσει, να μας αφήνει αδιάφορους ή να μας κάνει να θέλουμε να βγάλουμε τα μάτια μας με κουτάλι, αλλά αφού έχουμε αποφασίσει ότι π.χ. απαγορεύεται να σχολιάσουμε μια υπέρβαρη γυναίκα που φορά κοντά μανίκια, δεν γίνεται να εκφραζόμαστε αρνητικά δημοσίως για κάποια που φορά εξτένσιονς – όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, είναι αμφότερα ζητήματα αισθητικής, και προφανώς δεν μας πέφτει απολύτως κανένας λόγος. Όσο έντονα κι αν πιστεύουμε στο καλό μας γούστο, δεν χρειάζεται να εγκρίνουμε δημόσια το τι φορά μια άλλη. Χρειάζεται όμως να κρατάμε την αρνητική άποψή μας για τον εαυτό μας, αλλιώς ας σταματήσουμε το τροπάρι περί αποδοχής όλων, διότι πολιτική ορθότητα α λα καρτ δεν υπάρχει.
