«Ποιο το νόημα ενός περιοδικού μόδας σήμερα;». Είχα αρκετές απαντήσεις πρόχειρες, αλλά το ερώτημα, διατυπωμένο ως τίτλος ρεπορτάζ των New York Times, με έκανε να πάρω το θέμα προσωπικά, να το διαβάσω ως το τέλος. Η Λιζ Πέιτον και η Τζέσικα Τέστα διατύπωναν εκεί το -εύλογο- παράδοξο: «Τα λαμπερά περιοδικά πουλάνε όνειρο. Τώρα πρέπει να λογαριαστούν με την πραγματικότητα. Είναι περίπλοκο». Για μένα βέβαια ήταν μάλλον πιο περίπλοκο να βάψω για πρώτη φορά τα μαλλιά μου μόνη μου και να βρω τη σωστή κλίση του κινητού για συνέντευξη live στο Instagram, διότι το υπαρξιακό ερώτημα για τη δουλειά που κάνω, στην παρούσα φάση τουλάχιστον, δεν είχε ποτέ πιο ξεκάθαρη απάντηση: γιατί ποτέ στα 20 χρόνα της καριέρας μου δεν θυμάμαι να δημιουργούμε γυναικεία media με μεγαλύτερο ενθουσιασμό και εγρήγορση απ’ ό,τι τώρα, που τα γεγονόταν -και μαζί οι ανάγκες των αναγνωστών μας- δεν αλλάζουν κάθε μέρα αλλα κάθε ώρα, κάθε λεπτό.
Σίγουρα, ας μην κρυβόμαστε, τίποτα δεν είναι business as usual. Οσο η ζωή όπως την ξέραμε έχει μπει σε αναμονή, μαζί με τη βιομηχανία του θεάματος και της μόδας (δηλαδή δύο από τους βασικούς «τροφοδότες», αλλά και κινητήριες δυνάμεις των glossy εντύπων), το όνειρο μοιάζει πράγματι «να εκτροχιάστηκε από τον κορωνοϊό και το lockdown», όπως αναφέρουν οι αμερικανίδες αρθρογράφοι. Γεγονός είναι ότι η πανδημία είναι «η τέλεια καταιγίδα για τη βιομηχανία της πολυτέλειας», η οποία διανύει τη δυσκολότερη ύφεση στην ιστορία της, όπως έγραψε ένας άλλος αναλυτής.
Ομως είναι και η τέλεια ευκαιρία: ευκαιρία για αλλαγή.
Ηδη τα Μέσα Eνημέρωσης αλλάζουν. Οι παρουσιαστές της τηλεόρασης μεταδίδουν εκπομπές από τα σπίτια τους (όπως ο Kρις Κουόμο, αδελφός του κυβερνήτη της Νέας Υόρκης και θετικός στον κορωνοϊό, που είχε εγκατασταθεί στο υπόγειο της κατοικίας του στο Λονγκ Αϊλαντ, για να προστατεύσει τη γυναίκα του και τα παιδιά του), βγαίνουν στον αέρα χωρίς επαγγελματικό μακιγιάζ και δείχνουν πιο ανθρώπινοι και οικείοι από ποτέ.
«Eνέχει ένα είδος απελευθέρωσης αυτή η κατάσταση», λέει η Κέιτι Λιούις, επικεφαλής Περιεχομένου στη Hearst και εκδότρια του αμερικανικού MarieClaire.
Δεν είναι μόνο τα νέα skills που αναγκάζεται ένας editor να αναπτύξει την εποχή του εγκλεισμού και της τηλεργασίας, όπως το να βγάζει ζωντανά τον εαυτό του χωρίς τεχνική βοήθεια από το σαλόνι του. Είναι η ρευστή επικαιρότητα που σε κάνει να είσαι σε μεγαλύτερη εγρήγορση από ποτέ, να ψυχανεμίζεσαι τι είναι αυτό που ενδιαφέρει τους αναγνώστες σου σε μα αβέβαιη εποχή.
Eν μέσω πανδημίας βρίσκω τον εαυτό μου να ζει σε έναν δημιουργικό πυρετό. Εκείνο που κάποτε με ώθησε να γίνω δημοσιογράφος ήταν το να αφηγούμαι ιστορίες και τώρα οι ιστορίες μοιάζουν να είναι περισσότερες από ποτέ.
Ετσι ένα βράδυ, πριν από μερικές εβδομάδες, αποφασίσαμε με τον φωτογράφο μας Γουίλιαμ Φέιθφουλ να φωτογραφίσουμε γι’ αυτό το τεύχος γυναίκες γιατρούς και νοσηλεύτριες που βρίσκονται καθημερινά στην πρώτη γραμμή αντιμετώπισης του κορωνοϊού, από τα τεστ διάγνωσης μέχρι τις ΜΕΘ.
Ετσι βρέθηκα να μιλώ συχνότερα από ποτέ με τους συναδέλφους μου στην διεθνή οικογένεια του Marie Claire, να ανταλλάσσω μέιλ σχεδόν όλο το 24ωρο, σε όλες τις timezones, από την Ιταλία και την Ισπανία μέχρι την Κίνα και την Αυστραλία, κάτι που τελικά πήρε τη μορφή ενός 4σέλιδου θέματος.
Το τεύχος αυτό είναι ένα παγκόσμιο τεύχος, γεμάτο με ανταποκρίσεις ανθρώπων απ’ όλο τον πλανήτη -που ποτέ δεν έμοιαζε τόσο δεμένος- και γεμάτο από τους προβληματισμούς, τις αβεβαιότητες και τις απορίες που γεννά κάθε μέρα αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση, είτε αυτές αφορούν τη σωστή εμφάνιση για μια βιντεο-σύσκεψη, είτε αν ο φεμινισμός είναι η παράπλευρη απώλεια της επιστροφής στο σπίτι.
Οι συνεντεύξεις τετ α τετ είναι αδύνατες, κι όμως η συνομιλία της Σώτης Τριανταφύλλου με τη Λένα Παπαδημητρίου μάς έκανε να τη «δούμε» στο διαμέρισμά της στο Παρίσι.
Οταν, μετά από μήνες και χρόνια, θα κοιτάζουμε πίσω αυτά τα τεύχη, θα ήθελα να αποτυπώνουν την αγωνία μας και την εποχή τους. Η ομορφιά είναι στα πρόσωπα των εργαζομένων της δημόσιας υγείας. Οσο για τη μόδα, είναι πανταχού παρούσα, κάθε πρωί που καταβάλλουμε την παραμικρή προσπάθεια να είμαστε ευπαρουσίαστες αν όχι για την τηλεσύσκεψη, για εμάς τις ίδιες όταν βλέπουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Η φροντισμένη εικόνα μας συνοψίζει τη σημασία του να διατηρούμε μια επαγγελματική κανονικότητα και εμπνέει ασφάλεια στους άλλους. Aκόμη και στα αχαρτογράφητα νερά που διασχίζει (με την παραγωγή να έχει σταματήσει είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που δεν μιλάμε για τάσεις και επόμενες κολλεξιόν με τον παραδοσιακό τρόπο, κάτι ανύκουστο ακόμη σε περιόδους πολέμου), η μόδα θα αφουγκραστεί τις κοινωνικές αλλαγές, όπως κάνει πάντα, θα τις καθρεφτίσει, θα βγει πιο υγιής.
Kαι τα περιοδικά, με φαντασία αλλά και ρεαλισμό, θα συνεχίσουν να προσφέρουν ένα θεμελιώδες αγαθό: όνειρα για το αύριο.
