Με αφoρμή την εκπoμπή του National Geograpic «Γυναίκες πρότυπα: Αλλάζοντας τον κόσμο» που εστιάζει στη ζωή και το έργο αξιοθαύμαστων, διάσημων και μη, γυναικών σε ολόκληρο τον πλανήτη, πραγματοποιήθηκαν δεκάδες συνεντεύξεις, μερικές από τις οποίες συμπεριλαμβάνονται και στο βιβλίο Women: The National Geographic Image Collection. Οι γυναίκες απαντούν σε μία σειρά από ερωτήσεις που τους θέτει η Σούζαν Γκόλντμπεργκ, πρώτη γυναίκα διευθύντρια του περιοδικού, σε σχέση με τη θέση τους στην κοινωνία, το φεμινισμό, τη δύναμή τους και όσα θα ήθελαν να αλλάξουν για όλες εμάς, στις κοινωνίες μας, τα επόμενα χρόνια.
Διαλέξαμε μια ακτιβίστρια σε ζητήματα ταυτότητας φύλου, μια παγκόσμια πρωταθλήτρια ποδοσφαίρου που παλεύει για ίσα δικαιώματα και στον αθλητισμό, μια πολιτικό που τα βάζει με τη διαφθορά και πρωτοστατεί αυτή τη στιγμή στην παραπομπή του Αμερικανού προέδρου, την πρωθυπουργό της Αυστραλίας που έγινε μαμά κατά τη διάρκεια της θητείας της και μια γιατρό που κάνει τη διαφορά στη Συρία. (Τους επόμενους μήνες μάλιστα θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ «The Cave», από τον υποψήφιο για Όσκαρ Φεράς Φαγιάντ, που διηγείται την ιστορία της στο κρυμμένο σε υπόγειο νοσοκομείο μιας πόλης σε εμπόλεμη ζώνη.) Η καθεμία ξεχωριστά και όλες μαζί είναι πηγή έμπνευσης και ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον.
Η Ροξάν Γκέι γράφει Ιστορία σε ζητήματα ταυτότητας φύλου
Είτε γράφοντας λογοτεχνία, είτε υπογράφοντας την αυτοβιογραφία της, η Ροξάν Γκέι προσπαθεί να είναι ανοιχτή και ειλικρινής. Πού την έχει οδηγήσει αυτό; Στις σελίδες των New York Times ως αρθρογράφο και στις λίστες των best sellers με τα βιβλία Bad Feminist, Difficult Women, Ayiti, An Untamed State και Hunger: Memoir of (My) Body. Η Γκέι βιάστηκε στα 12 και βρήκε καταφύγιο στην υπερβολική κατανάλωση φαγητού, που με τη σειρά της την έφερε αντιμέτωπη με τα τρολ του Διαδικτύου. Ηταν μία Αφροαμερικανή bisexual υπέρβαρη γυναίκα. Πώς τολμούσε; Η ίδια γράφει τη δική της ιστορία στον ακαδημαϊκό χώρο από το 2010 σε ζητήματα ταυτότητας, φυλής, φύλου και ποπ κουλτούρας. Εχει επίσης δυναμική παρουσία με πολλούς followers στα social media, ο Τύπος τη χαιρετίζει ως «ατρόμητη πολιτιστική σχολιάστρια», ενώ μαζί με τη Γιόνα Χάρβεϊ έγιναν οι πρώτες γυναίκες που υπέγραψαν ένα κόμικ για τη Marvel, τη σειρά «Black Panther: World of Wakanda».
National Geographic: Ποια είναι η πιο σημαντική πρόκληση που αντιμετωπίζουν σήμερα οι γυναίκες;
Ροξάν Γκέι: Δεν νομίζω ότι υπάρχει μόνο μία. Τα πράγματα έγιναν περίπλοκα για τις γυναίκες, επειδή έχουν γίνει καλύτερα. Αλλά με την τρέχουσα κυβέρνηση πολλά δικαιώματα που ελπίζαμε ότι είχαμε κερδίσει, κινδυνεύουν. Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες είναι η ελευθερία της αναπαραγωγής. Μία άλλη είναι η ισότητα της αμοιβής.
N.G.: Ποια είναι η πιο σημαντική αλλαγή για τις γυναίκες που πρέπει να γίνει τα επόμενα 10 χρόνια;
Ρ.Γκ.: Πρέπει να βάλουμε την ελευθερία αναπαραγωγής στο νομοθετικό τραπέζι. Πρέπει να είναι αναφαίρετο το δικαίωμα των γυναικών να παίρνουν αποφάσεις σχετικά με το σώμα τους χωρίς παρεμβάσεις από αρσενικούς νομοθέτες.
N.G.: Είστε φεμινίστρια;
Ρ.Γκ.: Φυσικά. Ο φεμινισμός πρέπει να είναι αυτονόητος. Οι γυναίκες αξίζουν την ισότητα με τους άνδρες.
N.G.: Γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι φοβούνται να πουν ότι είναι φεμινιστές;
Ρ.Γκ.: Νομίζω πως αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχει ακόμα κάτι αρνητικό που συνδέεται με το φεμινισμό, λες και η λέξη είναι βρισιά. Πολλοί άνθρωποι υποθέτουν πως φεμινίστρια είναι μια θυμωμένη γυναίκα που μισεί τους άνδρες. Δηλαδή δεν καταλαβαίνουν τι είναι ο φεμινισμός κι έτσι προσπαθούν να αποστασιοποιηθούν από το κίνημα αντί να το αγκαλιάσουν.
N.G.: Ποιο νομίζετε πως είναι το μεγάλο σας πλεονέκτημα;
Ρ.Γκ.: Επικοινωνώ πολύπλοκες ιδέες και αναγνωρίζω ότι οι απόψεις με τις οποίες διαφωνώ εξακολουθούν να έχουν αξία.
N.G.: Ποια θεωρείτε σημαντική στιγμή στη ζωή σας;
Ρ.Γκ.: Οταν το Bad Feminist, η πρώτη μου συλλογή με δοκίμια, δημοσιεύτηκε και συνειδητοποίησα ότι ο τρόπος μου να βλέπω τον κόσμο έχει απήχηση και σε άλλους ανθρώπους.
N.G.: Μερικά από τα ζητήματα που θέτετε στο Bad Feminist είναι ανεξάντλητα. Ποια ήταν τα μεγαλύτερα εμπόδια που έπρεπε να ξεπεράσετε;
Ρ.Γκ.: Ο ρατσισμός, ο μισογυνισμός και ο φόβος του πάχους. Απλώς διαχειρίζομαι το γεγονός ότι ζω σε ένα σώμα που ο κόσμος προσπάθησε να περιορίσει και να στιγματίσει με διάφορους τρόπους στο πέρασμα των χρόνων. Το να ζεις και να εξελίσσεσαι είναι μια πρόκληση.
N.G.: Υπάρχει κάποιος άνθρωπος εν ζωή που να θαυμάζετε περισσότερο απ’ όλους;
Ρ.Γκ.: Θαυμάζω τη Μισέλ Ομπάμα. Εκτίμησα ιδιαίτερα το πώς χειρίστηκε τον τίτλο «πρώτη κυρία», όλα αυτά που μπόρεσε να δει από τον Λευκό Οίκο και τη χάρη με την οποία προσπαθεί να κάνει αλλαγές. Είναι πολύ εντυπωσιακή.
N.G.: Με ποια ιστορική μορφή ταυτίζεστε;
Ρ.Γκ.: Με τη Σίρλεϊ Τσίσολμ, την πρώτη Αφροαμερικανή που εκλέχθηκε και διετέλεσε πρόεδρος στο Κογκρέσο.
Η Άλεξ Mόργκαν παίζει μπάλα για όλες μας
Λίγο μετά τα 30, η Αλεξ Μόργκαν είναι η κεντρική επιθετικός στην ομάδα Orlando Pride της Φλόριντα και παίζει στο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Γυναικών των ΗΠΑ, αλλά και στην ποδοσφαιρική ομάδα της χώρας για την καταπολέμηση της διάκρισης λόγω φύλου στο ποδόσφαιρο. Οι ικανότητές της την έχουν στέψει χρυσή Ολυμπιονίκη και πρωταθλήτρια στο Παγκόσμιο Κύπελλο της FIFA το 2015. Ήταν επίσης Ποδοσφαιρίστρια της Χρονιάς της FIFA τέσσερις φορές (και το 2018).
National Geographic: Ποια θα λέγατε ότι είναι η δύναμή σας;
Άλεξ Μόργκαν: Η αυτοπεποίθησή μου.
N.G.: Θα μας πείτε μια σημαντική στιγμή στη ζωή σας;
Α.Μ.: Τον Μάρτιο του 2016 τέσσερις συμπαίκτριές μου από το Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Γυναικών των ΗΠΑ κι εγώ καταθέσαμε μια καταγγελία διάκρισης μισθών στην Επιτροπή Ισων Ευκαιριών στην Απασχόληση (EEOC) εναντίον του εργοδότη της ομάδας μας και καταγγείλαμε τις αμοιβές και τις συνθήκες εργασίας. Συνεχίσαμε στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ εναντίον της US Soccer, επιδιώκοντας τον εξάλειψη της θεσμοποιημένης διάκρισης λόγω φύλου, την οποία η γυναικεία ομάδα έχει υπομείνει για χρόνια. Η κατάθεσή μας περιγράφει τις πρακτικές και τις πολιτικές διακρίσεις σε βάρος των παικτριών, συμπεριλαμβανομένης της μειωμένης αμοιβής μας λόγω φύλου για ουσιαστικά την ίδια δουλειά. Ως επαγγελματίες αθλήτριες, έχουμε ευθύνη απέναντι στα μικρά κορίτσια σε όλο τον κόσμο που μας παρακολουθούν. N.G.: Είστε φεμινίστρια;
Α.Μ.: Ναι, απολύτως. Ως ποδοσφαιρίστρια βλέπω και ζω καθημερινά τις ανισότητες των φύλων στο άθλημά μας. Αγωνιζόμαστε για σεβασμό κάθε μέρα στο παιχνίδι του ποδοσφαίρου – κάθε μέρα! Με την καταγγελία που καταθέσαμε στην EEOC, οι συμπαίκτριές μου κι εγώ αγωνιζόμαστε για ισότιμη συμμετοχή και για ισότητα αμοιβών, κάτι που πρέπει να εφαρμοστεί σε πολλούς διαφορετικούς τομείς.
N.G.: Ποια είναι η πιο σημαντική αλλαγή που πρέπει να έρθει για τις γυναίκες στα επόμενα 10 χρόνια;
Α.Μ.: Η αύξηση του αριθμού των γυναικών σε ανώτερα αξιώματα και θέσεις εξουσίας, όπου μπορούν να εφαρμόσουν πολιτικές που θα οδηγήσουν σε σημαντικές αλλαγές σε βάθος χρόνου. Χρειαζόμαστε δίκαιες παροχές μητρότητας και πατρότητας για άτομα που θέλουν να έχουν οικογένεια.
N.G.: Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουν σήμερα οι γυναίκες;
A.M.: Να σταματήσουν να απολογούνται επειδή θέλουν να ακολουθήσουν τα όνειρά τους, όποια και αν είναι αυτά.
N.G.: Ποιο άτομο εν ζωή θαυμάζετε περισσότερο;
A.M.: Την πρωταθλήτρια του τένις Μπίλι Τζιν Κινγκ και την πρώην πρώτη κυρία Mισέλ Oμπάμα. Η Κινγκ αγωνίστηκε για την ισότητα των γυναικών στον αθλητισμό και ηγήθηκε της προσπάθειας που κατέληξε στο να απαγορευτεί η διάκριση λόγω φύλου στα σχολεία. Η Mισέλ Oμπάμα δεν φοβάται να μοιραστεί τη γνώμη της, ούτε να δείξει πόσο ευάλωτη είναι. Βadass! Προσπαθώ να παίρνω τολμηρές αποφάσεις όπως εκείνη.
N.G.: Τι σας χαρακτηρίζει;
Α.M.: Η ενσυναίσθηση. Μου αρέσει να βρίσκομαι σε μια ομάδα. Είμαι σε θέση να συνδεθώ με ανθρώπους σε βαθύτερο επίπεδο επειδή μου αρέσει να βάζω τον εαυτό μου στη θέση άλλων ανθρώπων.
N.G.: Τι θα συμβουλεύατε τις νέες γυναίκες;
Α.Μ.: Μην απογοητεύεστε. Μην αφήσετε τους άλλους να σας αποθαρρύνουν, αφήστε το πάθος σας να σας οδηγήσει και να σας κατευθύνει προς τα εμπρός.
Η Nάνσι Πελόζι, πρώτη πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων στις ΗΠΑ, φέρνει διαφάνεια στο πολιτικό σκοτάδι
Η πολιτική ήταν μονόδρομος για τη Νάνσι Πελόζι. Μεγάλωσε τη δεκαετία του ’50 στη Βαλτιμόρη, όπου ο πατέρας της ήταν δήμαρχος. Μοιράζει τη ζωή της ανάμεσα στον εθελοντισμό και στην πολιτική. Εξελέγη για πρώτη φορά στη Βουλή των Αντιπροσώπων με το Κόμμα των Δημοκρατικών το 1987. Είκοσι χρόνια μετά, ως μέλος της κυβέρνησης Ομπάμα, ηγήθηκε του αγώνα για τις μεταρρυθμίσεις στην Υγεία και την περίθαλψη. Εξελέγη πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων -η πρώτη γυναίκα σε αυτή τη θέση- το 2007. Ως πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, πρωτοστάτησε πρόσφατα στη διαδικασία της παραπομπής του Αμερικανού προέδρου Τραμπ για κατάχρηση αξιώματος για το δικό του πολιτικό όφελος.
National Geographic: Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουν σήμερα οι γυναίκες;
Nάνσι Πελόζι: Νομίζω πως είναι ζήτημα εμπιστοσύνης στον εαυτό τους. Ημουν μια πολύτεκνη μαμά με πέντε παιδιά και η ενασχόλησή μου με τον εθελοντισμό με έβαλε στο Κογκρέσο. Πάντα ήξερα τι ήθελα να κάνω. Και το λέω αυτό στις γυναίκες: «Να ξέρετε γιατί κάνετε κάτι». Σκεφτείτε στρατηγικά για το πώς θα κινηθείτε. Ετσι θα δημιουργήσετε καλύτερες σχέσεις και οι άνθρωποι θα σας ακολουθήσουν. Να έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας. Βρέθηκα από την κουζίνα στο Κογκρέσο και από το νοικοκυριό στη Βουλή όταν έμαθα ότι ένα στα πέντε παιδιά στην Αμερική ζει υπό συνθήκες φτώχειας, αυτό ήταν που με οδήγησε εκεί.
N.G.: Ποια είναι η πιο σημαντική αλλαγή για τις γυναίκες που πρέπει να συμβεί στα επόμενα 10 χρόνια;
N.Π.: Αν κυβερνούσα τον κόσμο, θα έλεγα -και νομίζω πως το National Geographic συμφωνεί- ότι η εκπαίδευση των γυναικών και των κοριτσιών σε όλο τον κόσμο είναι η πιο σημαντική αλλαγή που μπορούμε να κάνουμε. Είναι σημαντικό για τις ίδιες τις γυναίκες, για τις οικογένειές τους, για την οικονομία της χώρας τους και για τις κοινωνίες στις οποίες ζουν.
N.G.: Είστε φεμινίστρια;
N.Π.: Φυσικά. Εχω τέσσερις κόρες και έναν γιο. Ολοι είναι φεμινιστές. Και σχεδόν πριν από το φεμινιστικό κίνημα ήμουν εκεί έξω και κουβαλούσα πανό και πλακάτ, ενώ έσερνα καροτσάκια με μωρά. Αν ο φεμινισμός ορίζει ότι είναι σημαντικό για τις γυναίκες να αφήνουν το σημάδι τους στην κοινωνία, η οποία οφείλει να τους συμπεριφέρεται με σεβασμό, όλοι πρέπει να είναι φεμινιστές. Υπάρχει μια αντίσταση στον φεμινισμό και είναι ο καλύτερος λόγος για να υπερηφανευόμαστε.
N.G.: Γιατί νομίζετε ότι υπάρχει αντίσταση;
N.Π.: Υπάρχει φόβος για οτιδήποτε νέο, είτε πρόκειται για την ενδυνάμωση των γυναικών, είτε για νεοφερμένους στη χώρα. Αυτοί που φοβούνται το φεμινισμό είναι ανασφαλείς για τη δική τους κατάσταση και το μέλλον τους.
N.G.: Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας;
N.Π.: Δυνατή. Μερικές φορές οι άνθρωποι με λένε σκληρή, αλλά αυτό είναι λάθος. Νομίζω πως έχω δύναμη που ξεπήδησε από τους στόχους, τις γνώσεις και τη στρατηγική μου σκέψη, και αυτό μου δίνει μια αίσθηση ασφάλειας. Γι’ αυτό θεωρώ ότι κάποιοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσω λόγω αδυναμίας.
Η Τζασίντα Άρντερν είναι η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας και των μαμάδων του πλανήτη
Όπως κάνουν αμέτρητοι εργαζόμενοι γονείς κάθε μέρα, η Τζασίντα Άρντερν έβγαλε το μωρό της από το κάθισμα του αυτοκινήτου, εμπιστεύτηκε το παιδί της σε μια baby sitter και ρίχτηκε στη δουλειά. Και γιατί το συζητάμε; Επειδή η Άρντερν είναι η 40ή πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας, ο χώρος εργασίας της είναι το κτίριο του Κοινοβουλίου και η μητέρα της τη συναντά συχνά εκεί για να αναλάβει το μωρό της, τη Νιβ. Ούσα μόνο η δεύτερη ηγέτιδα κράτους στον κόσμο που έμεινε έγκυος ενώ είχε κάποιο αξίωμα, η Άρντερν βρέθηκε σε πρωτοσέλιδα πολλών εφημερίδων. Το 2008, στα 38 της χρόνια, η Άρντερν μπήκε στο Κοινοβούλιο της Νέας Ζηλανδίας, ανέλαβε την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος τον Αύγουστο του 2017 και σε λιγότερο από τρεις μήνες έγινε πρωθυπουργός με προοδευτική ατζέντα που βοηθάει περιθωριοποιημένους ανθρώπους. Τον Μάρτιο του 2019, αφού ένας σκοπευτής σκότωσε 50 ανθρώπους σε δύο τζαμιά στο Κράισττσερτς, ο κόσμος είδε τη δύναμη και την ενσυναίσθηση της Άρντερν, καθώς αφενός πίεσε για τον περιορισμό της οπλοκατοχής ενώ παράλληλα θρηνούσε μαζί με τη μουσουλμανική κοινότητα.
National Geographic: Ποια ήταν η πιο σημαντική στιγμή στη ζωή σας;
Τζασίντα Αρντερν: Δεν νομίζω ότι είχα μία μοναδική στιγμή. Πρέπει να ομολογήσω ότι ποτέ δεν περίμενα πως η ζωή μου θα εξελισσόταν έτσι, ότι θα γινόμουν η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας – και μάλιστα με νεογέννητο μωρό. Πήρα μια επιστολή από μια γυναίκα που έμεινε έγκυος την ίδια εποχή με μένα. Μου έγραφε ότι το αφεντικό της την αντιμετώπισε πολύ εγκάρδια και με ευελιξία όταν του ανακοίνωσε την εγκυμοσύνη της, κάτι που δεν πίστευε πως θα συνέβαινε αν δεν είχα ήδη ανακοινώσει τη δική μου. Αν το γεγονός ότι έχω ένα μωρό έχει κάνει έστω έναν εργοδότη να κοιτάξει διαφορετικά μια μητέρα στο χώρο εργασίας της, τότε έχω κάνει κάτι καλό.
N.G.: Εργάζεστε ενώ έχετε μωρό. Μας το παρουσίασαν σχεδόν επαναστατικό όταν στην πραγματικότητα είναι κάτι απολύτως φυσικό.
Τζ.A.: Ακριβώς. Γι’ αυτό και δεν ήθελα ποτέ να το υπερεκτιμήσω γιατί τόσο πολλές γυναίκες κάνουν τόσο πολλά πράγματα.
N.G.: Ποια είναι τα μεγαλύτερα εμπόδια που ξεπεράσατε;
Τζ.A.: Ο εαυτός μου. Είμαι αυτή που ασκεί τη χειρότερη κριτική στο άτομό μου. Νομίζω ότι πολλές γυναίκες είναι πολύ πιο σκληρές με τον εαυτό τους και τις ικανότητές τους. Και είμαι μία από αυτές.
N.G.: Ποια είναι η μεγαλύτερη δύναμή σας;
Τζ.A.: Η ενσυναίσθηση. Νομίζω πως είναι κρίμα που εδώ και πολύ καιρό τέτοια πλεονεκτήματα χαρακτηρίστηκαν ως αδυναμία – γιατί στην πολιτική είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεσαι. Πρέπει οι άνθρωποι να μπορούν να μπουν εύκολα στη θέση των άλλων. Ακούμε χιλιάδες ανθρώπους με διαφορετικό υπόβαθρο. Αν επικεντρωθούμε μόνο στις δικές μας εμπειρίες, θα εξυπηρετούμε ανεπαρκώς τις κοινότητές μας.
N.G.: Ποια είναι η πιο σημαντική αλλαγή για τις γυναίκες που πρέπει να έρθει τα επόμενα δέκα χρόνια;
Τζ.A.: Οικονομική ασφάλεια και την ελευθερία από τη βία. Η χρηματοοικονομική ασφάλεια είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να απελευθερώσουμε τις γυναίκες από βίαιες καταστάσεις, είτε στην κοινωνία, είτε στο οικογενειακό περιβάλλον. Σε παγκόσμιο επίπεδο, η χρηματοπιστωτική ασφάλεια συνδέει, επίσης, την ικανότητα των γυναικών και των κοριτσιών να έχουν πρόσβαση σε αξιοπρεπή εκπαίδευση, η οποία επηρεάζει τα πάντα.
N.G.: Είστε φεμινίστρια;
Τζ.A.: Ναι, απολύτως. Φεμινισμός σημαίνει ισότητα. Αν πιστεύετε στην ισότητα, πιστεύετε στο φεμινισμό.
N.G.: Ποια είναι η ηρωίδα ή ο ήρωάς σας;
Τζ.A.: Η μητέρα και ο πατέρας μου. Εμαθα όλες τις αξίες μου από αυτούς. Η μητέρα μου θυσίασε τη σταδιοδρομία της για να είναι μητέρα σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν ήταν σε θέση να κάνουν τις επιλογές που μπορούμε τώρα. Ο πατέρας μου ήταν αστυνομικός σε ποινικές υποθέσεις και μου δίδαξε πολλά για τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τους ανθρώπους.
N.G: Με ποιο ιστορικό πρόσωπο ταυτίζεστε;
Τζ.A.: Ο Ερνεστ Σάκλετον, ο μεγάλος εξερευνητής της Ανταρκτικής, είναι ένας από τους ήρωές μου. Θαυμάζω την επιμονή του και το γεγονός ότι απέδειξε τι σημαίνει ηγεσία εν μέσω τεραστίων αντιξοοτήτων.
N.G.: Ποια συμβουλή θα δίνατε στις νέες γυναίκες;
Τζ.A.: Βρείτε τι σας φέρνει χαρά και ακολουθήστε το. Αν δεν έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας, ακούστε εκείνους που έχουν μέχρι να βρείτε τη δική σας δύναμη.
N.G.: Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που θέλετε να διδάξετε την κόρη σας;
Τζ.A.: Να βοηθά τους άλλους. Εάν εκτιμούσαμε τις αξίες της ενσυναίσθησης και της καλοσύνης, θα αντιμετωπίζαμε όλες τις προκλήσεις διαφορετικά: τη φτώχεια, την ανισότητα, ακόμη και την κλιματική αλλαγή.
Η Aμάνι Μπαλούρ, πρωταγωνίστρια του «The Cave», δείχνει το δρόμο της χειραφέτησης στη Συρία ενώ σώζει ζωές.
Στα social media της Αμάνι Μπαλούρ, που πήρε το πτυχίο της Ιατρικής το 2012 από το Πανεπιστήμιο της Δαμασκού, θα δει κανείς τραυματισμένα παιδιά στο νοσοκομείο που η ίδια διοικεί στη Δυτική Γκούτα. Στο Twitter γράφει υπέρ της απελευθέρωσης της Συρίας ή τις σκέψεις της για την Αλ Γκούτα, το «σπίτι» που αναγκάστηκε να αφήσει πίσω. Η Μπαλούρ βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των εκκλήσεων για δράση -μιλώντας στα μέσα μαζικής ενημέρωσης για τις φρίκες που αντιμετωπίζει η χώρα της- και την ελπίδα για πραγματική αλλαγή. «Ακόμη και σε απελπιστικές στιγμές, κάποιοι, οι περισσότεροι από τη μουσουλμανική Συρία, δεν θέλουν να εξεταστούν από γυναίκα γιατρό», λέει η ίδια.
National Geographic: Ποια θα λέγατε ότι είναι η δύναμή σας;
Αμάνι Μπαλούρ: Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Αντιμετώπισα και ξεπέρασα πολλά δύσκολα πράγματα στον πόλεμο και στην πολιορκία στη Συρία – και στην κοινωνία όπου ζω, που ελέγχεται από τους άνδρες. Ήμουν η πρώτη γυναίκα που έφτασε σε ηγετική θέση στο κεντρικό νοσοκομείο, σε πολύ κρίσιμη στιγμή. Υποστηρίζω άλλες γυναίκες στο έργο τους, έτσι ώστε όλες να πετύχουμε, η καθεμία στον τομέα της.
N.G.: Από τα εμπόδια που έπρεπε να ξεπεράσετε, ποιο ήταν το πιο δύσκολο;
Α.Μπ.: Επί έξι χρόνια γίνονταν πολιορκίες και βομβιστικές επιθέσεις στην Ανατολική Γκούτα, αλλά ο τελευταίος μήνας στο νοσοκομείο ήταν ο δυσκολότερος. Εργαζόμασταν σαν οικογένεια σε πολύ δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες. Αγωνίστηκα για να έχω εμβόλια στο νοσοκομείο, για να κάνω το προσωπικό μου να αισθάνεται ασφαλές ενώ εργάζεται. Καταφέραμε να δημιουργήσουμε υπόγειες σήραγγες συνδέοντας το νοσοκομείο με άλλες εγκαταστάσεις, έτσι ώστε να μπορούμε να κινηθούμε κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών. Καταφέραμε ακόμη και να παρασκευάσουμε κάποια φάρμακα.
N.G.: Είστε φεμινίστρια;
Α.Μπ.: Υποστηρίζω και σέβομαι όλους τους φεμινιστές και τους ακτιβιστές. Διάλεξα να κάνω αυτή τη δουλειά γιατί στην κοινωνία όπου ζω οι άντρες έλεγχαν τα πάντα. Οσο ήμουν διευθύντρια του νοσοκομείου, δέχτηκα κριτική, αλλά δεν παραιτήθηκα. Συνέχισα να εργάζομαι διότι πίστευα πως αν κατόρθωνα ό,τι ήθελα, όλες οι γυναίκες στην κοινωνία μας θα ενθαρρύνονταν να κάνουν τη δουλειά που θέλουν.
N.G.: Ποια είναι η πιο σημαντική αλλαγή για τις γυναίκες που πρέπει να συμβεί στα επόμενα δέκα χρόνια;
Α.Μπ.: Εκατομμύρια γυναίκες ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες και στερούνται βασικά δικαιώματα. Ελπίζω ότι κάποια μέρα μια γυναίκα θα μπορεί να σπουδάσει ό,τι θέλει και να κάνει όποια δουλειά θέλει. Αυτό μπορεί να ξεκινήσει με μικρά projects που θα δίνουν στις γυναίκες δουλειά και την ευκαιρία να νιώσουν αυτόνομες.
N.G.: Ποιον/α θαυμάζετε περισσότερο;
Α.Μπ.: Τη Γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ. Είναι ένας ισχυρός άνθρωπος που οδήγησε τη Γερμανία στην επιτυχία. Δέχτηκε πολλούς πρόσφυγες από τη Συρία στη χώρα της και άνοιξε τα πανεπιστήμια για να εκπαιδευτούν.
N.G.: Με ποια ιστορική φιγούρα ταυτίζεστε;
Α.Μπ.: Θαυμάζω τη Μητέρα Τερέζα για τον τρόπο που υπηρέτησε τους φτωχούς ανθρώπους.
N.G.: Ποια συμβουλή θα δίνατε στις νέες γυναίκες σήμερα;
Α.Μπ.: Να εμπιστεύονται τον εαυτό τους και τις προσωπικές τους ικανότητες. Να μην εγκαταλείπουν τα δικαιώματα και τους στόχους τους υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Και να πιστέψουν ότι οι στόχοι τους θα επιτευχθούν μια μέρα.
N.G.: Πού νιώθετε πιο ήρεμα;
Α.Μπ.: Θα νιώθω ήρεμη στη χώρα μου μόνο όταν θα απαλλαγεί απ’ όλες τις μορφές καταπίεσης και γίνει ελεύθερη. Οταν ο λαός της Συρίας μπορεί και πάλι να ζήσει με αξιοπρέπεια, ειρηνικά.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο τεύχος Μαρτίου του Marie Claire
