Έπεσε χτες βράδυ το μάτι μου στη φράση «το άτυχο περιστατικό που συνέβη δεν δίνει το δικαίωμα σε κανένα να μιλάει άσχημα για το φιλήσυχο νησί μας». Άτυχο περιστατικό ο βιασμός και η δολοφονία μιας νέας γυναίκας; Για να μην αναφερθώ στον μετά το θάνατο διασυρμό της ίδιας γυναίκας (ποια ήταν, τι ζωή έκανε, ποιες ήταν οι συνήθειες και τα γούστα της), αφού όποιος άνδρας κάνει κέφι το σεξ είναι ένας υγιής ενήλικας, ενώ όποια γυναίκα κάνει κέφι το σεξ είναι -κατά γενική ομολογία- πουτάνα.
Φαρμακώθηκα, για να μάθω να κάθομαι να διαβάζω τις απόψεις αμόρφωτων σεξιστών και ρατσιστών για το δικαίωμα μιας γυναίκας να διαχειρίζεται τη σεξουαλικότητά της και το «δικαίωμα» ενός άνδρα στο βιασμό. Προκαλούν οι γυναίκες, κύριοι δικαστές, με τους κώλους και τα βυζιά και τα μίνι, διότι, ως γνωστόν, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό ενός άνδρα όταν βλέπει ωραία ακάλυπτη ή γυμνή σάρκα είναι να τη σακατέψει, σπάζοντάς την στο ξύλο, χαρακώνοντας και κόβοντας στα δυο αυτό το σώμα που του θολώνει το μυαλό!
Παραδόξως, δεν σκέφτηκα το κορίτσι, που πάει, σε ό,τι πιστεύει ο καθένας μας, στον παράδεισο, στο τίποτα, στα αστέρια. Αυτό έφυγε.
Δεν σκέφτηκα ούτε αυτά τα τέρατα που ελπίζω να περάσουν τη ζωή τους στη φυλακή. Δεν σκέφτηκα τους γονείς της κοπέλας -που να τολμήσω να φανταστώ τη θλίψη και την οργή τους;
Σκέφτηκα όμως τις μαμάδες αυτών των δύο τύπων. Πώς να νιώθουν άραγε, τι να σκέφτονται; Τι αισθάνεται ένας γονιός όταν το παιδί του κάνει κάτι τόσο φρικτό;
Η ανθρώπινη φύση είναι αυτή που είναι. Και άγρια και σαρκοβόρα και ευγενική και ικανή για σπουδαία κατορθώματα και «υψηλή τέχνη». Τι συμβαίνει στο μυαλό και στην ψυχή ενός ανθρώπου, δύσκολο να το καταλάβει κανείς. Να αλλάξει όμως την κουλτούρα του βιασμού θα έπρεπε να είναι, αν όχι εύκολο, εφικτό.
Ξεκινώντας από την οικογένεια και καταλήγοντας στο σχολείο.
Μετά είναι πολύ αργά για όλους, ειδικά για εκείνα τα κορίτσια που γελάνε εύκολα και φοράνε μίνι και «τα θέλουν». Αλήθεια, τι θέλουν; Να τις σπάσουν στο ξύλο, να τις βιάσουν και μετά να τις πετάξουν στα βράχια;
