Πραγματικά δύσκολο ερώτημα να απαντηθεί. Από τη μία, το να εργάζεσαι είναι για τις περισσότερες από εμάς κάτι παραπάνω από ανάγκη επιβίωσης: Eίναι ανάγκη δημιουργίας. Και σε όσες από εμάς αρέσει η δουλειά μας, αισθανόμαστε κάπως ευλογημένες που ξυπνάμε κάθε πρωί και πάμε να κάνουμε κάτι που αγαπάμε. Τι γίνεται όμως όταν με τα χρήματα που κερδίζουμε θα πρέπει να συνεισφέρουμε στα έξοδα του σπιτιού, καθώς η νέα τάξη οικονομικών πραγμάτων δεν επιτρέπει τις περισσότερες φορές σε εκείνον να τα καλύπτει όλα μόνος του, κάτι που συνέβαινε συχνά παλαιότερα; Aρχικά φαντάζει εντελώς λογικό και δίκαιο, είναι όμως τελικά έτσι μέσα στον πολύπλοκο εγκέφαλο της γυναίκας όσο φεμινίστρια κι αν δηλώνει αυτή;
Θεωρώ ότι κάθε περίπτωση γυναίκας σχετικά με το πως εκείνη αισθάνεται για αυτή την όντως #fair μοιρασιά διαφέρει και έχει να κάνει και με τα βιώματά της. Αν ένα κορίτσι έχει μεγαλώσει σε ένα σπίτι που τόσο η μητέρα του όσο και το ίδιο έπρεπε να εργαστούν και να συνεισφέρουν στα έξοδα του “νοικοκυριού” προφανώς το βρίσκει πιο φυσιολογικό από ένα άλλο το οποίο δεν χρειάστηκε να κάνει κάτι παρόμοιο. Επίσης αν μια έφηβη αντιμετώπιζε προβλήματα επιβίωσης στο πατρικό της οπωσδήποτε θα αισθάνεται εντελώς διαφορετικά με τη διαδικασία του να προσφέρει κι εκείνη στον οικογενειακό προϋπολογισμό από μια η οποία δεν αντιμετώπισε κάτι παρόμοιο. Το ίδιο σημαντικός για κάθε κοπέλα είναι και ο ρόλος της μητέρας της σχετικά με αυτή τη διαδικασία, δηλαδή αν εκείνη εργαζόταν αποκλειστικά για βιοπορισμό ή και για προσωπική αυτοβελτίωση παράλληλα κάνοντας μια εργασία που αγαπούσε.
Προσωπικά μεγάλωσα σε ένα σπίτι που ο πατέρας μου δεν μου επέτρεψε ποτέ να δώσω εγώ χρήματα για το σπίτι και για κανένα λόγο. Ως κόρη λοιπόν, δε χρειάστηκε ποτέ να δώσω χρήματα στους γονείς μου, αντιθέτως ακόμη επιμένουν να παίρνω, ασχέτως αν δεν το δέχομαι. Η μητέρα μου με τα δικά της έσοδα όμως, έχοντας κοινό ταμείο με τον πατέρα μου διαχειριζόταν και ακόμη διαχειρίζεται τα οικονομικά της οικογένειας. Επομένως εκείνη θα μπορούσαμε να πούμε ότι εμπίπτει στην κατηγορία που μοιράζεται τα έξοδα με το σύντροφό της. Εγώ πάλι, το μόνο που έχω μάθει μέχρι τώρα από αυτό, είναι να κάνω πάντοτε την κίνηση να πληρώσω όταν βγαίνω με κάποιον και να το κάνω κιόλας, επειδή το θέλω. Δεν ξέρω όμως πρακτικά, αν θα μου άρεσε να πληρώνω με το μισθό μου το λογαριασμό της ΔΕΗ επειδή εκείνος που συζώ δεν τα βγάζει πέρα. Ξέρετε, ίσως γι αυτό να είμαι ακόμη ελεύθερη. Γιατί αισθάνομαι ότι προτιμώ να ζω μόνη, παρά να τσοντάρω ένα ποσό για εκείνον που δεν μπορεί να καλύψει τα έξοδα ενός σπιτιού. Και εννοώ μόνο του σπιτιού, όχι τα δικά μου. Για τα προσωπικά μου έξοδα είμαι απόλυτη: Θα τα καλύπτω μόνη μου.
Μπορεί η δική μου μητέρα να συνέβαλε στην πληρωμή των εξόδων του σπιτιού, αλλά το έκανε επειδή ήθελε και όχι επειδή υπήρχε ανάγκη. Ήταν δηλαδή μια προσωπική της επιλογή και ευχαρίστηση να διαχειρίζεται το κοινό ταμείο με τα χρήματα και των δυο διότι στο δικό της μυαλό αυτό σημαίνει οικογένεια. Αυτή λοιπόν είναι μια ειδοποιός διαφορά από μια άλλη γυναίκα η οποία συνεισφέρει από πρακτική ανάγκη και όχι από συναισθηματική. Ίσως η libido της μητέρας μου να μην διαταράχθηκε, επειδή αυτό που έκανε το έκανε οικειοθελώς και δεν προέκυπτε από ανάγκη. Επομένως, το πρότυπο ζευγαριού που έχω εγώ στο μυαλό μου είναι ενός άντρα-συζύγου-πατέρα ο οποίος μπορούσε να ανταπεξέλθει οικονομικά σε όλες τις υποχρεώσεις του και μιας γυναίκας-συζύγου-μητέρας η οποία συνέβαλε και αυτή στα οικονομικά επειδή αυτό την έκανε να νιώθει απλά καλύτερα.
Πιστεύω ότι είναι θέμα προγραμματισμού από την ίδια τη φύση η γυναίκα να αναζητά ένα αρσενικό το οποίο να είναι δυνατό και να μπορέσει να εξασφαλίσει στη γυναίκα και στα παιδιά του ασφάλεια με ότι αυτή συνεπάγεται, ακόμη και με τη μορφή της εξόφλησης λογαριασμών στις μέρες μας. Αν δεν ήταν έτσι, σε όλα τα ζώα της φύσης δε θα κυριαρχούσε το δυνατότερο αρσενικό αλλά το ασθενέστερο, αυτό όμως δε συμβαίνει. Πάντοτε τα θηλυκά αναζητούν εκείνο που έχει τις υψηλότερες προδιαγραφές για να παρέχει τα μέγιστα και τα βέλτιστα, ενώ τα αρσενικά ανταγωνίζονται και μεταξύ τους σχετικά με τον ποιο θα επικρατήσει. Πολλές και ενδιαφέρουσες επιστημονικά εμπεριστατωμένες πληροφορίες μπορείτε να διαβάσετε σχετικά για αυτό στο βιβλίο του Νικόλα Κασιμάτη “Σταμάτα να φέρεσαι σαν πίθηκος” από τις εκδόσεις Brainfood.
Συνοψίζοντας λοιπόν, το συμπέρασμα που μπορώ να βγάλω είναι ότι γενικά τα θηλυκά είναι προγραμματισμένα να επιλέγουν αρσενικά τα οποία μπορούν να γίνουν εξίσου δυνατοί σύζυγοι και πατέρες με ότι αυτό συνεπάγεται. Με την εξέλιξη των κοινωνιών σαφώς αυτό το σχήμα αλλάζει και παίρνει διαφορετικές μορφές ανάλογα με τις συνθήκες διότι το πιο δυνατό ένστικτο του ανθρώπου είναι η επιβίωση και αυτό υπερισχύει. Αν λοιπόν σε μια περίοδο το αρσενικό δε μπορεί να συνεισφέρει εξ ολοκλήρου, τότε ναι, τα ηνία θα πάρει και το θηλυκό και οι ρόλοι θα αλλάξουν. Και αν αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να επιτευχθεί η επιβίωση, κανείς δε θα ενοχληθεί από τις επιπτώσεις του στη libido. Στην Ελλάδα της κρίσης, που οι άνθρωποι είδαν τις ζωές τους λοιπόν να εξευτελίζονται, τις δουλειές τους να χάνονται και τις περιουσίες τους να εξαφανίζονται, ίσως να έχουμε λοιπόν μια τέτοια ακριβώς περίπτωση: Η libido να κάνει λίγο πίσω γιατί χωρίς ρεύμα είναι ρομαντικά μόνο από επιλογή.
