Υπάρχουν μερικά κορίτσια, που δε φαντάστηκαν ποτέ τους εαυτούς τους μεγάλα. Δε φαντάστηκαν ποτέ τους εαυτούς τους με νυφικό, με παιδιά, με σύζυγο. Δεν περίμεναν ποτέ τον πρίγκιπα. Όχι γιατί δεν αγαπούν τα παιδιά, ή γιατί δεν τους αρέσουν οι άντρες, αλλά γιατί όλα αυτά θα τις αναγκάσουν να μεγαλώσουν. Και δε γίνεται.
Τα χρόνια περνάνε, βλέπουν τις φίλες και τους φίλους τους να κάνουν οικογένειες, να κάνουν παιδιά, να παίρνουν δάνεια, να σοβαρεύουν, να βαραίνουν, να μοιάζουν πια μεγάλοι…και τους κοιτούν με τα μεγάλα τους μάτια γουρλωμένα, σαν αποσβωλομένες… Δε μπορούν να γίνουν έτσι.
Τα κορίτσια Τινκερμπελ δεν κρύβουν την ηλικία τους. Είναι περήφανες και χαρούμενες όσο χρονών κι αν είναι. Μάλιστα όσο μεγαλώνουν ομορφαίνουν. Συναντούν τις παλιές τους συμμαθήτριες τυχαία, τις κοιτούν που είναι κουρασμένες, ατημέλητες και αγχωμένες να σέρνουν καρότσια γεμάτα πάνες και γάλατα στο σούπερ μάρκετ, και τις κοιτάνε πάλι με τα μεγάλα τους μάτια απορημένες, ρίχνοντας μια ματιά στο καρότσι και μια στο δικό τους καλαθάκι που έχει μέσα ταμπόν, σαμπάνια, προφυλακτικά, νερό…
Χαίρονται όμως για τις πρώην συμμαθήτριες με τα φορτωμένα καρότσια, κι ας μην καταλαβαίνουν αυτή την ευτυχία. Καταλαβαίνουν ότι η ευτυχία για τον καθένα είναι διαφορετική. Τα κορίτσια Τίνκερμπελ συμπαθούν τα μωρά. Όταν τα βλέπουν έξω, δεν ξέρουν να κάνουν τις μαμάδες, βλέπουν όμως πως τα μωρά χαμογελάνε μόνο σε κείνες, ίσως γιατί είναι πολύ αδέξιες, πολύ αστείες, πολύ αλλόκοτες…δεν ξέρουν γιατί, αλλά συμβαίνει.
Τα κορίτσια Τίνκερμπελ αγαπάνε μαγικά, με ενα δικό τους τρόπο. Αγαπάνε αγόρια ιδιαίτερα, που δεν έχουν τα χαρακτηριστικά που έχουν οι άντρες που ψάχνουν οι άλλες γυναίκες.Αγαπάνε άντρες που τις καταλαβαίνουν, τις αγαπούν όπως είναι και δε θέλουν τίποτα παραπάνω απο αυτό που μπορούν να τους προσφέρουν. Αγάπη και ελευθερία.
Συνήθως είναι ντυμένες διαφορετικά και φτερουγίζουν ανάμεσα στον κόσμο, πετάνε λίγη χρυσόσκονη, εξαφανίζονται και ξαναγυρίζουν. Δεν είναι προκλητικές, είναι όμως ξεχωριστές και ιδιαίτερες. Δεν λικνίζονται, περπατάνε όμως και τραβούν όλα τα βλέμματα.
Δεν πάνε σε μεγάλες πίστες να διασκεδάσουν, μπορεί να τρώνε παγωτό καθισμένες στο καπό του αυτοκινήτου, αλλά περνάνε καλύτερα.
Τα κορίτσια Τίνκερμπελ καμμιά φορά είναι κάπως στριμμένα. Ποτέ όμως κακά. Έχουν ιδιοτροπίες και ξεσπάσματα σαν μικρά παιδιά. Κρατάνε όμως λίγο, μονάχα μερικά λεπτά. Κανείς δεν ξέρει αν τα κορίτσια Τίνκερμπελ θα καταφέρουν ποτέ να μεγαλώσουν. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι.Θυμούνται πως όταν τις ρωτούσαν μικρές, τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν, δεν ήξεραν τι να απαντήσουν. Όχι γιατί δεν ήξεραν τι θέλουν να γίνουν, αλλά επειδή ήξεραν πως δεν ήθελαν να μεγαλώσουν.
Το μόνο σίγουρο είναι πως σκορπίζουν μαγεία όπου κι όπως μπορούν, και θυμίζουν σε όλους πως είναι πολύ ωραίο να μένεις για πάντα ανέμελος.
