Το παρακάτω κείμενο, ανήκει στην Άννα Κουρουπού, μια trans πανέμορφη και πολύ εύστροφη γυναίκα η οποία είναι δημοσιευγμένη συγγραφέας με το βιβλίο ” Γιατί δεν έχω σαν το δικό σου μαμά;” και αρθρογραφεί επαγγελματικά. Η ιστορία της είναι μεγάλη και πέρασε για αρκετά χρόνια μέσα από το δρόμο της εργασίας στο σεξ.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Άννα είναι μια ακτιβίστρια και public figure η οποία κατέκτησε την γυναικεία της ταυτότητα μέσα από μεγάλους αγώνες και την πλήρωσε με πολύ δάκρυ, αίμα και σπέρμα. Προσωπικά την παραδέχομαι. Αυτή είναι μια συγκλονιστική μαρτυρία της η οποία δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο blog που διατηρoύσε στο protagon.gr.
“Έχει μεγάλη διαδρομή ο άνθρωπος .Ειδικά αν έχει διάθεση να περπατήσει. Αν χρειαστεί και να τρέξει , ακόμη καλύτερα.Βάλε και τα εκκατομύρια δρομάκια , όλο και κάπου θα βγεί.
Κάπως έτσι κι εγω πέρασα και απο άλλα μονοπάτια.Δεν μου αρέσει να γράφω και ειδικά να καταγγέλω,χωρίς να γνωρίζω τα στοιχειώδη. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, που θα αναφερθώ ,ομολογώ οτι ήταν ενα οξύμωρο μονοπάτι.Κάποια σωτηρία της ψυχής θα έψαχνα, απλά μου έμαθαν το λάθος δρόμο.Τουλάχιστον σε μένα.Με οδήγησε σε γκρεμό…
Μεγάλωσα σε μια τυπική Ελληνική οικογένεια.Μέχρι και κατηχητικό. Εαν περνούσα εκκλησία και δεν έκανα το σταυρό μου,ένοιωθα ενοχές.Εταξα τον εαυτό μου-δεν το πιστευω που τα γράφω-στην Τήνο.Ανέβηκα με τα γόνατα. Ναι εγω.
Μεγάλη Τρίτη σταματούσα να δουλεύω ,ήταν απαράβατος όρος, γιατί ήταν και ειναι για πολλούς ,αμαρτία να φας κρέας τη μεγάλη εβδομάδα.Ειδικά ωμό.
Οι “δόξες” πέρασαν ανεπιστρεπτί.
Ειμαι Αθήνα πλέον πριν δέκα χρόνια,περίπου . Πουλέν σε στούντιο-οίκο ανοχής- αλλά οχι αφεντικό πλέον. Μια καθαρή δοσοληψία.Μου δίνεις χώρο,ζέστη,κλπ , σου δίνω τα μισά. Ήταν πολλά τα λεφτά Άρη, για να σκεφτώ οτι δεν ήταν και τόσο δίκαιο τελικά,αλλά… άλλη ιστορία. Συν οτι έπραξα τα ίδια αργότερα.Ειναι να μην μπεις στο παιχνίδι.Θα παίξεις. Όλους τους ρόλους.
Τρεις μέρες δούλευα εκει. Η μια ηταν Παρασκευή. Η μια ήταν Μεγάλη Παρασκευή. Ζήτησα “απαλλαγή”. Φυσικά μου είπε οχι η πατρόνα-αφεντικό.
Δεν μπορούσα να πάω.Δεν κοιμήθηκα ολη νύχτα.Αλλά ήταν σκληρός διαπραγματευτής η κυρία. “Θα δουλέψεις, αλλιώς , σταματάς”.Τη μίσησα,τη σιχάθηκα.
Δούλεψα. Και όπως το περίμενα, απο άλλες κοπέλες που το έλεγαν, λαικό προσκύνημα.Πολύ δουλειά. Κάθε κορμί και καρφί.Πόσο ανόητη ήμουν. Με τιμωρούσε ένας θεός που δεν τον διάλεξα και απο την άλλη προσκυνούσα ενα θεό που με αποκύρηξε εν τη γενέσει μου, ερήμην μου.
Επίτηδες το έκανε.Ήξερε πολύ καλά την αδυναμία μου στο θέμα. Άνετα θα μπορούσε να βρεί κάποια άλλη κοπέλα.
Όταν ,πλέον, τα λέω σε κάποιους ανθρώπους αυτά,πολλοί απαντούν πως ειναι δοκιμασία απο το θεό ολα αυτά.Και ξαναρωτώ; Γιατί θα πρέπει να ειμαι ειδωλολάτρης σε ενα σύμβολο για να σωθεί η ψυχή μου; Ποιού “παιδί” ειμαι εγώ , αφου ειναι υπεύθυνος για τα πάντα;
Δεν θα πάρω απαντήσεις.Ή θα πάρω τις γνωστές που τις πατάω κάτω με το δωδεκάποντο.
Έζησα μια πλάνη και τιμωρήθηκα τόσο,απο τον ίδιο μου τον εαυτό.Ποιός θεός το θέλει αυτό; Όλοι οι…θεοί.Απαρχής ιστορίας του κόσμου αυτού. Αμάρτησα λέτε με τη σκέψη Μεγάλη Εβδομάδα; Εδω Μεγάλη Παρασκευή με “αγάπησαν” σαράντα άντρες.Κάθε άγγιγμα και έκαιγε χωρίς υπερβολή.Πέρασα εναν εφιάλτη. Τόση πλάνη σ εναν εγκέφαλο εύπλαστο ,δοκιμασμένο,φοβισμένο, ταραγμένο και πάντα ανήσυχο.
Κατανοώ αυτούς που πιστεύουν.Εμένα δεν συχγωρώ που έπεσα σε τέτοια παγίδα.”
- * Φωτογραφίες Μαρία Καραγιαννίδη
