Κάθε ριάλιτι προσφέρει στους τηλεθεατές, παίκτες που αγαπούν να μισούν. Όσο περισσότερο, τόσο πιο πετυχημένο το πρόγραμμα στους πίνακες με τις μετρήσεις, οπότε δεν χρειάζεται πτυχίο πυρηνικής φυσικής για να καταλάβει κανείς το κίνητρο της κάθε παραγωγής στην επιλογή ανυπόφορων χαρακτήρων που μπαίνουν στην καθημερινότητά μας. Οι θεατές βγάζουμε το όποιο άσχετο άχτι μας, η τηλεθέαση πετάει, κι όλοι είναι ευχαριστημένοι.
Ή σχεδόν ευχαριστημένοι, καθώς μερικές φορές το στοιχείο της πρόκλησης ξεπερνά κατά πολύ το όριο της υπερβολής, ο κακός χαρακτήρας κάποιου παίκτη προβάλλεται υπέρ το δέον (αν δεχτούμε ότι υπάρχει κάποιο δέον) και ο τηλεθεατής απλά εξοργίζεται. Στη φετινή σοδειά αντιπαθητικών παικτών το Masterchef 4 όχι απλά δεν απογοητεύει, αλλά είναι το δώρο που δεν σταματά να δίνει. Και αυτό δεν θα ήταν τίποτα καινούριο, αν δεν επέλεγαν να μας βομβαρδίζουν με δηλώσεις της Μαρίας, μιας νεαρής διαγωνιζόμενης που σχεδόν κάθε φορά που ανοίγει το στόμα της είναι για να καταφερθεί εναντίον των άλλων, με μια αίσθηση ότι δικαιούται να κάνει κουμάντο σε όλους και χωρίς κανένας να τη βάζει ποτέ στη θέση της. Φυσικά δεν πρόκειται για πρόγραμμα που αναδεικνύει πρότυπα, αλλά δεδομένης της απήχησης και της μεγάλης τηλεθέασης, ίσως η προβολή του συγκεκριμένου χαρακτήρα γυναίκας να χρειαζόταν λίγη περισσότερη σκέψη.
Όσο κι αν “φταίει το μοντάζ”, το υλικό που καταλήγει στην οθόνη δείχνει μια γυναίκα κακομαθημένη, διαρκώς εριστική και στην τσίτα, με ψευδαίσθηση μεγαλείου. Επιμένει να λέει στην κάμερα τι θέλει και τι δεν θέλει να γίνει στο παιχνίδι σαν αυτό να έχει κάποια σημασία, συγχέει ανταγωνισμό με επιθετικότητα και τσαγανό με έλλειψη αγωγής και δηλώνει “πριγκίπισσα”, γεγονός αρκετά κωμικό όταν ταυτόχρονα δηλώνει ότι “θα σφάξει στο γόνατο” όποιον της κάνει “τον μάγκα”. Εν τω μεταξύ, υπέρ-προβάλεται και η σχέση της με έναν άλλο διαγωνιζόμενο, με τρόπο εξίσου αναχρονιστικό. Την αποκαλούν “Μπέλλαινα” (το επώνυμο του αμόρε της είναι Μπέλλος) και η ίδια τον απειλεί μονίμως με κάποιο είδος παντόφλας και στην πραγματικότητα τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αστεία ή έστω διασκεδαστικά. Είναι στερεότυπα μιας περασμένης εποχής που αν πρέπει να τα βλέπουμε το 2020, τουλάχιστον ας τα αντιμετωπίζουμε ως τέτοια.
Η παραγωγή του Masterchef μπορεί να μην το κάνει, ευτυχώς όμως οι τηλεθεατές έχουν άλλη άποψη. Τα άπειρα αρνητικά σχόλια στα social media δείχνουν πως ο κόσμος βρίσκει το όλο θέμα αφόρητο, γεγονός που αποδεικνύει ότι κάτι έχει επιτέλους αλλάξει. Γιατί ακόμα κι αν δεχτούμε ότι κάθε ριάλιτι είναι ενδεικτικό της κοινωνίας που απευθύνεται, ας θυμόμαστε ότι άλλο μικρογραφία, άλλο γελοιογραφία.
