Για το mom shaming έχουν γραφτεί πολλά, όλα καταγγελτικά για την πολύ κακή αυτή συνήθεια να ντροπιάζουμε τις μαμάδες που δεν γεννάνε/θηλάζουν/ταϊζουν/ντύνουν/ανατρέφουν/ τα παιδιά τους όπως νομίζουν αυτές και όχι όπως θεωρεί ο κάθε άσχετος ότι πρέπει. Θα έλεγε κανείς ότι με τόσο πολιτισμό και ομόφωνη καταδίκη, το φαινόμενο θα είχε εξαφανιστεί, η κατανόηση – αν όχι η αλληλεγγύη- θα είχε αντικαταστήσει τα επικριτικά μας ένστικτα και θα βρίσκαμε άλλους λόγους να εκτονώνουμε το δικαστή μέσα μας. Αλλά όχι.
Το τρομακτικό θέαμα του μικρού κοριτσιού που παρασύρθηκε από τα ρεύματα στη θάλασσα πάνω στο φουσκωτό του και η διάσωσή του, προ ημερών, έκανε τους πάντες να ανατριχιάσουν – που είναι το φυσιολογικό μπροστά σε μια τόσο φοβερή κατάσταση, την οποία δεν εύχεται κανείς για κανέναν. Αυτό που δεν είναι και τόσο νορμάλ, είναι ότι περισσότερα από τα συγχαρητήρια για τη διάσωση, ήταν τα σχόλια εναντίον των γονιών του παιδιού. “Κατά τα άλλα, όλες θέλουν να γίνουν μανούλες”, “δε βλέπει ο Θεός πού δίνει παιδιά”, “εισαγγελέας δεν υπάρχει;” ήταν τα βασικά μοτίβα φαρμακόγλωσσας Διαφανίου πάνω στα οποία έπαιξαν οι αντιδράσεις από τους γνωστούς αναμάρτητους που δε χρειάζεται να γνωρίζουν τις λεπτομέρειες μιας ιστορίας για να μας χαρίσουν την καλοπροαίρετη ετυμηγορία τους.
Ασφαλώς και τα παιδιά σου πρέπει να τα προσέχεις και μέχρι μια ηλικία να μην τα αφήνεις από τα μάτια σου, όμως δυστυχώς ατυχήματα γίνονται – και πάντα θα γίνονται. Όποιος έχει μεγαλώσει παιδί γνωρίζει ότι ακόμα και ο πιο υστερικός βαθμός υπερπροστασίας δεν εγγυάται απόλυτη ασφάλεια για τον μικρό άνθρωπο. Ναι, υπάρχουν αμελείς γονείς που αξίζουν την πιο σκληρή κατσάδα, αλλά το συμπέρασμα ότι ένα παιδικό ατύχημα είναι πάντα αποτέλεσμα της ανικανότητας της μάνας του δεν πρέπει να είναι ευθεία γραμμή, πολύ απλά γιατί δεν ισχύει. Για το συγκεκριμένο περιστατικό, κανείς δεν ξέρει πώς ακριβώς έγινε, αλλά εντυπωσιακά πολλοί αντιδρούν λες και η μητέρα του παιδιού το ανέβασε στο φουσκωτό και το αμόλησε στα κύματα επειδή ήθελε να σκρολάρει στο instagram με την ησυχία της- κάτι που είναι βέβαιο ότι δεν συνέβη.
Η περιπέτεια της μικρής που είχε ευτυχώς αίσιο τέλος, μας υπενθύμισε κυρίως πόσο άγρυπνο πρέπει να είναι το βλέμμα μας πάνω από τα μικρά. Σε δεύτερο πλάνο, αποκάλυψε ότι κάποιοι νομίζουν ότι είναι πολύ καλοί στο να προσέχουν τα παιδιά τους – τόσο, που θεωρούν ότι δε χρειάζεται να κοιτάνε τη δουλειά τους.
