Η ανακοίνωση της υποψηφιότητας της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας χαιρετήθηκε από πολλούς ως τεράστιο βήμα ενάντια στις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών. Είναι όμως η επιλογή της αξιολογότατης νομικού για το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα ένδειξη κάποιας κοσμογονικής αλλαγής που θα ανατρέψει τα πατριαρχικά ήθη και τον ανδροκρατούμενο πολιτικό κόσμο γενικώς; Ας μην είμαστε και τόσο σίγουροι.
Δεν είναι ακριβώς μυστικό ότι οι αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι επιεικώς περιορισμένες. Μπορεί ο ρόλος να μην είναι διακοσμητικός, όπως πολλοί πιστεύουν, αλλά δεν είναι και καθοριστικός για την πολιτική ζωή. Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στο διάγγελμά του τόνισε τον συμβολικό χαρακτήρα του αξιώματος, λέγοντας πως “Στις αρχές της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, η Ελληνίδα παίρνει τη θέση που της αξίζει”. Η οποία θέση σύμφωνα πάντα με τον πρωθυπουργό και λόγω Καταστατικού Χάρτη “δεν επιφυλάσσει ουσιαστικές αρμοδιότητες”. Συμβολικά λοιπόν πρόκειται για μια υποψηφιότητα τεράστιας σημασίας, πρακτικά όμως όχι και τόσο, με ο, τι αυτό σημαίνει και για τις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών που μπορεί να μην επιθυμούν να περιορίζονται αιωνίως σε ρόλους βιτρίνας. Και δεν είναι ακριβώς θρίαμβος για την πολυπόθητη ισότητα ότι μια γυναίκα θα βρεθεί στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα, όταν αυτό βασικά περιλαμβάνει παρελάσεις, κάλαντα και γεύματα με υψηλούς καλεσμένους.
Παρόλα αυτά, μια γυναίκα στο ανώτατο αξίωμα είναι νίκη, γράφει ιστορία και αξίζει σεβασμό. Όπως δυστυχώς ήταν αναμενόμενο, εκτός από το σπουδαίο βιογραφικό της, όπως όλα δείχνουν, επόμενης Προέδρου της Δημοκρατίας ακούστηκαν και σχόλια “γυναικείου” χαρακτήρα, περί κομψότητας και θηλυκότητας. Ασφαλώς κανείς δεν διανοήθηκε ποτέ να αναφερθεί στην ανδροπρέπεια και το ωραίο ντύσιμο προηγούμενων Προέδρων ως σημαντικά προσόντα, αλλά ως γνωστόν μια γυναίκα οφείλει να είναι πάντα κομψή και θηλυκή κι ας είναι και πλανητάρχης. Σε περίπτωση που υπάρχουν αμφιβολίες για το αν πρέπει να πανηγυρίζουμε για την υποψηφιότητα αυτή, σαν να πρόκειται για την αρχή του τέλους των διακρίσεων σε βάρος των γυναικών, να πούμε απλώς ότι κάποιοι θεώρησαν σημαντικό να αναφέρουν ότι η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου έχει ευαισθησίες και αγαπάει τις γάτες.
