Mια ιστορία από τη Νέα Υόρκη
Ήταν η δεύτερη ημέρα που βρισκόμουν σε καραντίνα μόνη στο διαμέρισμα μου, όταν έλαβα ένα μήνυμα από τον Ethan, έναν τύπο που είχαμε βγει μερικά ραντεβού στο παρελθόν. Θυμάμαι πως κάναμε συναρπαστικό σεξ και είχαμε τρελή χημεία, λόγω της εργασίας και των ταξιδιών, πέρασε ένας μήνας χωρίς να τον δω.
Όλα πήγαιναν καλά με τη δουλειά μου, μέχρι που ο κορωνοϊός έπληξε τη Νέα Υόρκη. Ξαφνικά, οι άνθρωποι σταμάτησαν να χαιρετιούνται και το απολυμαντικό χεριών έγινε μόνιμο αντικείμενο στην τσάντα μου. Ο όρος “κοινωνική αποστασιοποίηση” εισήλθε στη δημόσια συνείδηση και η συγκάτοικος, μού είπε ότι θα μείνει με τους γονείς της. Έτσι έμεινα μόνη στο διαμέρισμα.
Στην αρχή αυτό ακούγεται ωραίο. Ως μοναχοπαίδι και τώρα ως ελεύθερη επαγγελματίας, μου αρέσει να περνάω τις μέρες μου μόνη. Όμως, μετά από λίγο καιρό, άρχισα να αισθάνομαι μοναξιά… και να λαχταρώ ένα “σύντροφο” για να μου κρατάει συντροφιά. Δηλαδή, κάποιον που δεν θα ήθελες να γνωρίσεις κάτω από κανονικές συνθήκες, αλλά που σου αρέσει αρκετά να μιλάς – όταν αισθάνεσαι μοναξιά λόγω καραντίνας – να αγκαλιάσεις κάποιον, να παρακολουθείς μαζί του το “Tiger King” στο Netflix , να πιεις ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και να περάσεις μαζί του χρόνο.
Αλλά πού θα το βρω; Σίγουρα ήταν πολύ αργά για να βρεθεί κάποιος ολοκαίνουργιος σύντροφος και τη λίστα με τους πρώην μου δεν ήθελα να την αγγίξω. Πλησίασα την κατάσταση με τον ίδιο τρόπο που κάνω όταν θέλω οτιδήποτε στη ζωή μου: το ανακοινώνω για να το ακούσει ο κόσμος. Είπα την ξαφνική μου επιθυμία για ένα “φίλο” στη νέα μου ημερήσια εκπομπή σε Instagram “Live Show Quarantinis” και ζήτησα από τους fans μου να μου στείλουν φωτογραφίες από τους #coronaboyfriends τους. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν η μόνη που αισθάνεται την ανάγκη να έχει κάποιον εταίρο με τον οποίο να αντιμετωπίσει αυτή την παγκόσμια θύελλα.
Μίλησα με την κλινική ψυχολόγο Helen Resnick, η οποία μού εξήγησε ότι το άγχος μου ήταν απολύτως φυσιολογικό και αναμενόμενο. Το άγχος της κατάστασης προκύπτει από τις 3 λέξεις : έλεγχος, συνδεσιμότητα και ικανότητα. Αυτά είναι τα θεμελιώδη στοιχεία της ψυχικής υγείας στον άνθρωπο και η καραντίνα επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό και τα τρία. Όλη η πανδημία “κουνάει” την αίσθηση του ελέγχου μας. Ενώ, δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό που συνήθως κάνουμε για να αισθανόμαστε ικανοποιημένοι, αποτελεσματικοί και οργανικοί στη ζωή μας: δεν μπορούμε να σχεδιάσουμε, να εστιάσουμε ή να διαχειριστούμε τα συναισθήματά μας.
Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι βρήκαμε δημιουργικούς τρόπους να βελτιώσουμε την ψυχολογία μας. Κάνουμε διαδικτυακά μαθήματα, μιλάμε με τους φίλους μας και δουλεύουμε από απόσταση, επιδιώκοντας την οικειότητα που χάσαμε στην προσωπική μας ζωή και στην περίπτωσή μου τη δυνατότητα ενός συντρόφου.
Δύο μέρες μετά την “κατακραυγή” μου, το σύμπαν με άκουσε και έλαβα ένα μήνυμα από τον Ethan. Μου ζήτησε να βγούμε για δείπνο, αλλά τα εστιατόρια έκλειναν λόγω της κατάστασης, γι ‘αυτό τον κάλεσα στο διαμέρισμά μου για ένα κρασί και μια ταινία. Μου άρεσε μάλιστα το γεγονός ότι τα γενέθλιά μου πλησίαζαν γρήγορα και ήμουν ανυπόμονη να τα περάσω μαζί του. Όταν κάναμε σεξ, βρήκα τον εαυτό μου να λέει δυνατά: “Πω πω, αισθάνομαι τόσο ωραία που αγγίζω κάποιον”. Την επόμενη μέρα ο Ethan επέστρεψε στο διαμέρισμά του και τότε ήμουν και πάλι μόνη.
Μου έστειλε μήνυμα για να αυτό – προσκαλεστεί σπίτι μου, λέγοντας: “Θα μπορούσαμε να “ξαναβγούμε” για δείπνο και να περάσουμε μαζί την καραντίνα”. Ακούστηκε πολύ ευχάριστο, αλλά μετά από την απαγόρευση της κυκλοφορίας στη Νέα Υόρκη θα αναγκαστούσε να μείνουμε μαζί. Μήπως αυτό σημαίνει ότι βγήκαμε μόνο 2 ραντεβού και μετά αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε; Θα πρέπει να μοιραστώ μαζί του το μπάνιο; Να χορεύω μπροστά του τους TikTok χορούς μου; Όταν όλα αυτά τελειώσουν, θα εξαφανιστεί η σχέση ή πρέπει να το κάνω αυτό και μετά; Ξαφνικά, αυτό έγινε πολύ σοβαρό και γρήγορο.
Καθώς πέρασαν οι μέρες, ο φόβος μου υποχώρησε και δεν μπορούσα να περιμένω να τον δω. Πέρασα τη μέρα, σκεφτόμενη τι μπορούμε να κάνουμε μαζί. Και τότε συνέβη το χειρότερο δυνατό πράγμα που μπορείς να φανταστείς: Το ακύρωσε γιατί άρχισε να αισθάνεται συμπτώματα που έμοιάζαν με αυτά της γρίπης. Ω Θεέ μου! Ξεκίνησα να κλαίω, όχι από φόβο για την υγεία μου, αλλά επειδή δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Ένιωσα τόσο απομονωμένη. Είχα συνδεθεί εκπληκτικά με κάποιον που είχα βγει μόνο 2 ραντεβού. Πού πήγε η έντονη ανεξαρτησία που υποστήριζα;
Και όμως… Το επόμενο πρωί, όταν κάποιος με ρώτησε αν ήθελα να βγω ένα τυφλό ραντεβού μαζί του στο Instagram Live, είπα ναι. Το ραντεβού ήταν φρικτό. Όταν εξέφρασα ότι δεν ήθελα να προχωρήσω άλλο μαζί του, ο τύπος φώναξε: “Είμαι γιατρός! Δεν θέλεις να είσαι με γιατρό; ” Έτσι κατάλαβα ότι ζούμε σε μια τρελή εποχή.
Παρά το γεγονός ότι τα επίπεδα πανικού βρίσκονται σε υψηλά επίπεδα, η Helen Fisher πιστεύει ότι αυτή είναι πραγματικά μια πολύ θετική στιγμή για να αρχίσεις να βγαίνεις ραντεβού. Αυτό συμβαίνει επειδή κατά τη διάρκεια μιας καταστροφής οι άνθρωποι εκτιμούν τι θέλουν και τι όχι. “Θα υπάρξουν πολλά περισσότερα διαζύγια και πολλοί περισσότεροι γάμοι”, προβλέπει. “Μια καταστροφή ξυπνά τους ανθρώπους και τους αναγκάζει να μετακινηθούν στο επόμενο στάδιο της ζωής τους.”
Επιπλέον, πιστεύει ακράδαντα ότι τα ραντεβού κατά τη διάρκεια της καραντίνας μπορούν να οδηγήσουν σε πραγματικά επιτυχημένες σχέσεις. Γιατί θα υπάρχει χρόνος να γνωριστούν. Ακόμη κι αν εργάζεσαι στο σπίτι, ο χρόνος που σου απομένει είναι άπλετος. Έτσι “είναι μια καλή στιγμή για να αγαπήσεις”, σημειώνει η Fisher.
Μπορεί να ακουστεί περίεργο, αλλά η αλήθεια είναι ότι η ζωή χωρίς επικοινωνία μού έδωσε την ευκαιρία να επικεντρωθώ στην προσωπική μου ζωή και “βγαίνοντας” με άλλους ανθρώπους μπορεί – ενώ δεν είμαστε σωματικά μαζί – αυτή η σπάνια εποχή να επιταχύνει την οικειότητα, επειδή αυτοί οι περιορισμοί μάς ώθησαν να επικοινωνούμε, να δημιουργούμε και να επανεκτιμούμε αυτό που είναι σημαντικό για εμάς.
