Οι επικριτικές μανούλες, το είδος που αρέσκεται να έχει (τη χειρότερη δυνατή) άποψη για τις άλλες μαμάδες, που έχουν το θράσος να μεγαλώνουν τα παιδιά τους όπως νομίζουν οι ίδιες, δεν είναι τίποτα καινούριο. Ως φαινόμενο, ο παράλογος ανταγωνισμός των μαμάδων για το ποια κάνει καλύτερη δουλειά (και ως εκ τούτου οι άλλες ασφαλώς και όχι) είναι παλιός όσο και η σκόνη, απλά τα τελευταία χρόνια, που όλοι έχουν άποψη για όλα και με τη βοήθεια κυρίως των social media τη λένε κιόλας, το mom shaming έχει γίνει σχεδόν αναμενόμενο. Ακολουθείς τη δική σου μέθοδο ανατροφής παιδιών; Περίμενε να σε βρίσουν άνθρωποι που δεν ξέρεις καν ότι υπάρχουν.
Θύμα της φρουράς των mom shamers, έπεσε την τελευταία εβδομάδα η Μέγκαν Μαρκλ, την οποία πολλοί αντιπαθούν για διάφορους, υπαρκτούς και μη λόγους, αλλά οι ικανότητές της ως μητέρα δεν είναι ακριβώς αιτία για προσωπικές επιθέσεις. Το σφάλμα της; Ότι άφησε τον τεσσάρων μηνών γιο της και πέταξε για δυο μέρες στις ΗΠΑ για να παρακολουθήσει τη φίλη της, Σερένα Ουίλιαμς στον τελικό του US Open.
Οι επικριτές της δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι αποχωρίστηκε έτσι άκαρδα το μωρό της για να δει ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να παρακολουθήσει στην τηλεόραση. Εν τω μεταξύ, τον άφησε με τον πατέρα του και πέντε χιλιάδες πριγκιπικές νταντάδες, δεν είναι ότι του άφησε στην κούνια λεφτά για ντελίβερι, λέγοντάς του “τα λέμε σε δυο μέρες”, αλλά για τις mom shamers αυτά δεν έχουν σημασία – οι καλές μωρομάνες απομακρύνονται από τα βρέφη τους μόνο με επέμβαση των ΜΑΤ.
Ήταν μια γεμάτη εβδομάδα για τις επικριτικές μανούλες, που άφησαν επίσης έξαλλα σχόλια κάτω από ένα άρθρο στη Guardian όπου μια όχι-και-τόσο-καλή μαμά δημοσιογράφος έγραψε ότι οι διακοπές με παιδιά δεν είναι ακριβώς διακοπές και ότι εν μέρει ανυπομονούσε να επιστρέψει στη δουλειά. “Να μην έκανες παιδιά”, ήταν η στάνταρ απάντηση από γυναίκες που φυσικά δεν ρωτήθηκαν ποτέ. Οι ομοιότητες των επικριτικών μαμάδων με τα πάσης φύσεως ιντερνετικά trolls είναι παραπάνω από προφανείς, αλλά βασικό σημείο ταύτισης είναι η άποψη πάνω σε ζητήματα που εφ’ όσον δεν τους ενοχλούν προσωπικά, δεν τους πέφτει απολύτως κανένας λόγος. Γι αυτό ο ιδανικός τρόπος αντιμετώπισης είναι ο ίδιος, όπως σε κάθε αυτόκλητο κριτή των πάντων που πετάει το μπαλάκι ελπίζοντας σε έναν περιποιημένο καβγά: καμία σημασία. Για εκείνους που αποζητούν τόσο απεγνωσμένα την προσοχή και την επιβεβαίωση ότι η άποψή τους έχει οικουμενική αξία, δεν υπάρχει καλύτερη τιμωρία.
