Η ειδησεογραφία των ημερών κυριαρχείται από ιστορίες κακοποίησης που έπρεπε να βγουν στο φως. Άλλοι πέφτουν από τα σύννεφα, άλλοι το περίμεναν χρόνια, κάποιοι υποψιάζονταν αλλά δεν είχαν φανταστεί αυτό που θα ακολουθούσε. Πολλοί μπερδεύουν τη σεξουαλική παρενόχληση με το βιασμό ή την εργασιακή κακοποίηση με το bullying της εξουσίας ή τις προσωπικές τους απογοητεύσεις, – τσουβάλιασμα που ευνοεί πολύ τα λαϊκά δικαστήρια, αλλά τα στόματα ανοίγουν, αυτό έχει σημασία. Και η διασημότητα δεν είναι πια πάσο για να κάνει κανείς ο,τι του καπνίσει.
Είναι πραγματικά αισιόδοξο ότι το Ελληνικό #metoo, το ξεκαθάρισμα παλιών και επαναλαμβανόμενων λογαριασμών έχει τόση ορμή και συμπαράσταση – το καλλιτεχνικό χάρισμα δεν είναι συγχωροχάρτι πλέον, και στα σχόλια κάτω από τις σχετικές ειδήσεις διαβάζει κανείς συχνά πώς η καριέρα του θύτη πρακτικά τελείωσε. Είναι όμως άξιο απορίας γιατί όταν πολύ σωστά βγαίνουμε από τα ρούχα μας σε περιπτώσεις όπως του απερίγραπτου παιδεραστή προπονητή που “ήθελε να παντρευτεί” την 12χρονη, δεν θυμώσαμε το ίδιο με τον Ντέιβιντ Μπόουι, που είναι γνωστό ότι έκανε σεξ με τη 14χρονη Λόρι Μάντοξ (μεταξύ άλλων ανηλίκων), την οποία αμέσως μετά “απήγαγε” ο Τζιμι Πέιτζ των Λεντ Ζέπελιν και κανενός η καριέρα δεν τελείωσε όπως έδειξε η ιστορία. Ο Ίγκι Ποπ το 1996 τραγουδούσε πώς κάποτε έκανε σεξ με μια 13χρονη γκρούπι και κανείς δεν τον στιγμάτισε ως παιδεραστή, ο Μπιλ Γουάιμαν των Rolling Stones ξεκίνησε στα 80’s να έχει ερωτική επαφή με την 13χρονη Μάντι Σμιθ και όλοι εξακολουθούν να χαίρουν μεγάλου σεβασμού (και όχι, δεν ήταν “άλλες εποχές”, τα 13χρονα παιδιά ήταν πάντα παιδιά, δεν έγιναν τα τελευταία είκοσι χρόνια).
Τα διπλά στάνταρντς δεν κάνουν καλό ούτε στα θύματα αυτών των υποθέσεων, ούτε στη δυναμική των επιχειρημάτων όσων σήμερα ζητούν δικαίωση, για ο,τι κι αν υπέστησαν. Η συζήτηση για το πώς κρίνονται ξεχωριστά ο καλλιτέχνης ως άνθρωπος από το έργο του είναι μεγάλη, αλλά είτε πρόκειται για συνθήκη που ισχύει για όλους, είτε όχι: α λα καρτ ηλικιακό όριο συναίνεσης δεν υπάρχει ανάλογα με το αν ο θύτης είναι του γούστου μας ή όχι. Το ταλέντο υπάρχει για να κάνει τον κόσμο ομορφότερο, όχι για να ξεπλένει αμαρτίες. Ειδικά αυτές που είναι πολύ βαρύτερες από εκείνες που σήμερα, και ορθώς, δεν συγχωρούμε με τίποτα.
