Για αρχή, μια παραδοχή: η επιβεβλημένη απομόνωση δεν είναι ευχάριστη για κανέναν. Ακόμα και οι πιο εσωστρεφείς, εκείνοι που είτε διανύουμε την περίοδο της καραντίνας του κορωνοϊού, είτε είναι 2004, έχουμε μόλις πάρει το Euro και έξω καίγεται το πελεκούδι, θα κάθονταν ευχαριστημένοι στο σπιτάκι τους, θέλουν να το κάνουν επειδή έτσι ορίζει η ελεύθερη βούλησή τους, το γούστο και το καπέλο τους, και όχι γιατί απαγορεύεται να κάνουν αλλιώς. Όχι τυχαία, η απομόνωση και η απαγόρευση εξόδου θεωρούνται παραδοσιακά τιμωρίες, από το Νηπιαγωγείο και τον Στρατό μέχρι τη φυλακή – για να καθίσεις να σκεφτείς τι έκανες, όταν αυτό που έκανες είναι κακό, διότι το καλό σπάνια ανταμείβεται με μέτρα περιορισμού. Σε κανέναν δεν αρέσει να χάνει αυτονόητες ελευθερίες, να του εξολοθρεύουν την κοινωνικότητα και να μην του επιτρέπονται βασικές χαρές της ζωής ή και στοιχειώδη δικαιώματα, όπως το να ανοίγει την πόρτα του και να φεύγει ό,τι ώρα θέλει, χωρίς εξοδόχαρτο και χωρίς να σέρνει απαραίτητα έναν εξαντλημένο σκύλο πίσω του. Όμως οι μέρες που ζούμε δεν είναι κανονικές και άσχετα με το αν κάποιος συμφωνεί ή όχι με την αποτελεσματικότητα του lockdown και αν τον πιάνει πανικός από τις οικονομικές του συνέπειες, παραμένουμε όλοι κλεισμένοι στο σπίτι μας μέχρι νεωτέρας.
Τα ταξίδια που δεν κάναμε, οι φίλοι που δεν είδαμε, οι αγκαλιές που δεν δώσαμε στους γονείς και τους αγαπημένους μας όλο αυτό τον καιρό είναι πράγματα που λείπουν σε όλους, αλλά λόγω των πολύ ειδικών περιστάσεων ίσως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και με όλες αυτές τις απώλειες παραμένουμε από τους τυχερούς αυτής της ιστορίας. Και για κάποιους από εμάς πραγματικά δεν είναι το τέλος του κόσμου, ούτε και η καταδίκη που περιγράφουν ορισμένοι απαιτώντας την ελευθερία τους εδώ και τώρα.
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που είναι πλέον ο βασικός τρόπος επικοινωνίας μας με τον έξω κόσμο, είναι πολλά τα πύρινα, καταγγελτικά, σχεδόν κωμικά, δραματικά κείμενα που γράφουν ορισμένοι για το πόσο αφόρητη τους είναι η κατάσταση. Τι η ζωή μας που περνάει και χάνεται, τι η ψυχή μας που πεθαίνει, τι τα λογικά μας που πάνε περίπατο, τι ότι ζούμε σε μια οργουελική δυστοπία, ο κλαυθμός και ο οδυρμός πάνε σύννεφο – επειδή πρέπει για λίγες εβδομάδες να μείνουμε σπίτι μας, όχι επειδή πρέπει να πάμε στον πόλεμο ή να προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε με τα χέρια μας έναν αστεροειδή που έρχεται να καταστρέψει τη Γη, σε περίπτωση που κάποιος μπερδευτεί από τον επικολυρισμό των αναρτήσεων.
Μέσα σε αυτό το κλίμα της επαναστατικότητας εναντίον της απομόνωσης, συνήθως από drama queens που το βασικό τους πρόβλημα είναι περισσότερο ένα πείσμα -σε αντίθεση με άτομα με πραγματικά θέματα ψυχικής υγείας που πιθανώς επιδεινώνονται, τα οποία σπανίως κάνουν τόσο ναρκισσιστικό σαματά- το να πεις ότι η καραντίνα δεν είναι το χειρότερο πλήγμα που έχει δεχτεί η ανθρωπότητα μοιάζει παραφωνία, σχεδόν πρόκληση. Ωστόσο για κάποιους ισχύει.
‘Εχοντας στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας πάντα ότι πρόκειται για μια συνθήκη που δεν πρόκειται να διαρκέσει εσαεί, υπάρχουν πράγματα που μπορεί κανείς να εκτιμήσει από αυτόν τον υποχρεωτικό χρόνο στο σπίτι και τις αλλαγές που έχουν έρθει στη ζωή μας, τις οποίες αν μας περιέγραφαν πριν από ενάμιση χρόνο θα νομίζαμε ότι μας μιλάνε για κάποιο φουτουριστικό θρίλερ στο Netflix. Ενα από αυτά είναι ότι, τουλάχιστον για λίγο, ξεφορτωθήκαμε νεόκοπα προβλήματα του πρώτου κόσμου, όπως το fomo, ο φόβος ότι βλέπεις στα social οι άλλοι να περνούν φανταστικά κι εσύ μένεις απέξω σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Σήμερα μένουμε όλοι στο σπίτι και κανείς δεν ένιωσε ποτέ αποκομμένος από τις χαρές αυτού του κόσμου επειδή δεν συμμετείχε σε ένα πάρτυ στο Zoom.
Για όσους εργάζονται από το σπίτι τους, το μεγάλο δώρο της καραντίνας -συγκεκριμένα της τηλεργασίας- είναι ότι δεν χρειάζεται πια να πετούν δύο ώρες από τη ζωή τους σε καθημερινή βάση κολλημένοι στην κίνηση, παθαίνοντας κρίσεις οργής είτε στο ιδιωτικό τους όχημα, είτε εφαπτόμενοι με αγνώστους στον εφιάλτη των συγκοινωνιών. Οποίος έχει υποφέρει από τη συγκεκριμένη ματαιότητα και έχει υπολογίσει τον χρόνο που πετά ανά μήνα/έτος/διάρκεια ζωής/αιωνιότητα στον δρόμο χύνοντας εσωτερικά δάκρυα απελπισίας εκτιμά τη δουλειά από το σπίτι, έστω και μόνο γι’ αυτό το δώρο.
Η δουλειά από το σπίτι είναι αναμφίβολα μια πρόκληση, για να το θέσουμε εξαιρετικά κομψά, για όσους έχουν στο σπίτι μικρά παιδιά που δεν αντιλαμβάνονται ότι κάποιος εργάζεται στον υπολογιστή, ως εκ τούτου δεν είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμος να τους κόψει το τοστ σε σχήμα μονόκερου. Όμως λόγω καραντίνας είναι πολλοί εκείνοι που εκτιμούν τον ξαφνικό έξτρα χρόνο με την οικογένειά τους, όπως κι αυτοί που χαίρονται επειδή μπορούν να ετοιμάσουν ένα αξιοπρεπές φαγητό τις καθημερινές και να το απολαύσουν στο τραπέζι και όχι πάνω από ένα πληκτρολόγιο. Επίσης ωραίο είναι ότι μπορείς να περάσεις το Σαββατοκύριακό σου στο σπίτι χωρίς να νιώθεις ότι πήγε χαμένο, και ότι αν θες μπορείς να κάνεις δημιουργικά πράγματα, όπως μακραμέ, χειροτεχνίες, γενική ή απλά να σαπίσεις στον καναπέ χωρίς να νιώθεις ότι το ρολόι σε κοιτάζει αποδοκιμαστικά.
Δεν είναι η πιο δημοφιλής άποψη, όμως υπάρχουν και οι άνθρωποι που απολαμβάνουν αυτό το διάλειμμα από την κανονικότητα, την καθημερινή πίεση, την αντίληψη ότι αν δεν κάνεις τίποτα και το πρόγραμμά σου δεν σε κυνηγά, είσαι ένοχος για το αμάρτημα της οκνηρίας και κάπου, κάπως, κάποτε θα το πληρώσεις. Είναι σίγουρα μια νέα εμπειρία για όλους που δεν πρόκειται να κρατήσει για πάντα και θα έρθει πάλι η στιγμή να φορέσουμε τα ωραία μας παπούτσια (ή, ας είμαστε ειλικρινείς, οποιαδήποτε παπούτσια). Μέχρι τότε, ας μη φέρνουμε την καταστροφή, ειδικά όταν καταφέρνει τόσο καλά να έρχεται μόνη της.
