Η Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, δεν αφορά σε εντυπωσιακά τσιτάτα που πολύ πιθανόν να δεις μπροστά σου και να ξεπεράσεις. Πρέπει να σε νοιάζει. Σε αφορά. Στόχος της συγκεκριμένης ημέρας είναι η ευαισθητοποίηση όλων των ανθρώπων για αυτό το μείζον πρόβλημα που συναντάται, δυστυχώς, σε όλες τις περιοχές αυτού του κόσμου. Καθιερώθηκε επίσημα με απόφαση που έλαβε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 17 Δεκεμβρίου 1999, ωστόσο είχε οριστεί από το 1981 από γυναικείες οργανώσεις ως φόρος τιμής στην απάνθρωπη και φριχτή δολοφονία των 3 αδελφών Μιραμπάλ, πολιτικών ακτιβιστριών από την Δομινικανή Δημοκρατία, με διαταγή του δικτάτορα Τρουχίλο στις 25 Νοεμβρίου 1960.
Αυτή τη χρονιά έγινε κι ένα σημαντικό βήμα στη χώρα μας. Δημοσιεύτηκε η 1η Ετήσια Έκθεση για τη Βία κατά των Γυναικών στην Ελλάδα , με αφορμή αυτή την Παγκόσμια Ημέρα και είναι αφιερωμένη στη μνήμη της Ελένης Τοπαλούδη, που βιάστηκε και δολοφονήθηκε με απάνθρωπο τρόπο. Η Έκθεση χωρίζεται σε 3 μεγάλες ενότητες: το θεσμικό πλαίσιο, τη βία κατά των γυναικών και τις δράσεις της ΓΓΟΠΙΦ, καθώς και τις δράσεις αντιμετώπισης της βίας κατά των γυναικών κατά την περίοδο του 1ου lockdown, αφού όπως έγινε γνωστό εκείνη την περίοδο, δυστυχώς η ενδοοικογενειακή βία έγινε πιο έντονη. Μπορείς να διαβάσεις ολόκληρη την έκθεση εδώ.
Ωστόσο σε επικοινωνία που είχα με τη μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη, Κούλα Αρμουτίδου, δεν γνώριζε γι’ αυτή την έκθεση που είναι αφιερωμένη στη μνήμη του παιδιού της. Βρίσκει όμως πολύ σημαντικό όλα τα θύματα βίας να μιλάνε και να καταγγέλουν. Και όχι όταν είναι πολύ αργά. Η ίδια μοιράστηκε λίγες σκέψεις με το marieclaire.gr αυτή την τόσο σημαντική ημέρα κι έυχεται να μην υπάρξουν άλλες Ελένες.
“Εύχομαι τέτοιου είδους εκθέσεις με στοιχεία κατά της βίας των γυναικών, να δημοσιεύονταν εδώ και πολλά χρόνια. Η κακοποίηση των γυναικών είναι ένα καθημερινό φαινόμενο και κατάντησε μάστιγα. Εκατοντάδες γυναίκες βιώνουν καθημερινά τη σωματική, την ψυχολογική, τη σεξουαλική και τη λεκτική βία. Τις χτυπάνε, τις μελανιάζουν, καταλήγουν με εκδορές στα νοσοκομεία και πολλές φορές από φόβο δεν καταγγέλουν το γεγονός. Μόνο που οι μελανιές της ψυχής τους δεν θα σβήσουν ποτέ. Αναρωτιέμαι πολλές φορές, πώς είναι δυνατόν να ζουν πολλές γυναίκες μέσα σε τέτοιο βίαιο κλίμα με κακοποιητικούς συζύγους. Πώς είναι δυνατόν να μοιράζονται τη ζωή τους κάτω από την ίδια στέγη; Πολλές φορές όμως όταν πηγαίνουν να καταγγείλουν το γεγονός, βρίσκουν τις πόρτες κλειστές και βλέπουμε τις Αρχές να αναλαμβάνουν δράση όταν γίνεται κάποια γυναικοκτονία. Δεν χρειάζεται να φτάσουμε στα άκρα και να χάσει τη ζωή της μια γυναίκα με φρικτό τρόπο, ώστε να υπάρξει ευαισθητοποίηση.
Και το δικό μου παιδί είχε καταγγείλει βιασμό… Μακάρι τότε να μας είχαν ειδοποιήσει. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη. Τα θύματα ταλαιπωρούνται με αναβολές στα δικαστήρια και απρεπείς ερωτήσεις. Ζουν σε καθεστώς θλίψης, απογοήτευσης και διαρκούς έντασης. Κι όλα ξεκινάνε από την πατριαρχική κοινωνία που έχουμε. Υπάρχει ανισότητα των φύλων. Αν και κάνουμε πολύ μεγάλες προσπάθειες κι έχουμε κατακτήσει τα πάντα… Στα πανεπιστημία οι γυναίκες πρωτεύουν στις καλύτερες σχολές, στα δικαστήρια βλέπουμε αξιόλογες εισαγγελείς γυναίκες, στην ιατρική, γενικά τις βλέπουμε συνεχώς σε σπουδαίες θέσεις. Κι όμως πάντα είμαστε το δεύτερο και το κατώτερο φύλο. Το αρσενικό πάντα θα μας κουμαντάρει, θα μας εξουσιάζει, θα χρησιμοποιεί ακόμη και τον βιασμό για να μας υποτάσσει. Κι αν αντιστεκόμαστε το όχι, μεταφράζεται σε ναι και τότε χρησιμοποιούνται όλες οι μορφές βίας. Όπως έγινε με το δικό μου παιδί. Χρησιμοποίησαν όλες τις μορφές βίας και προσπέρασαν τις αντιστάσεις της. Αν ήταν ένας, η Ελένη θα είχε γλυτώσει. Αλλά όταν δύο άνανδροι σου δένουν χέρια και πόδια, σε χτυπάνε, κόβουν το αριστερό αυτί σου και σε σέρνουν στο σπίτι της ντροπής και της συμφοράς, τότε δεν υπάρχει σωτηρία. Είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά στον 21ο αιώνα; Εγώ έχω αφεθεί στη θεία δικαιοσύνη και όχι στη δικαιοσύνη των ανθρώπων. Σιχαίνομαι που γεννήθηκα και ζω σε αυτή την χώρα.
Θέλω να πω σε όλες και όλους που μπορεί να γνωρίζουν πράγματα και μιλούν όταν είναι αργά ή εκ των υστέρων μιας δολοφονίας, πως κροκοδείλια δάκρυα για τον χαμό μιας Ελένης δεν θέλω. Όποιος ξέρει πρέπει ν΄ανοίγει το στόμα του, να μιλά, να καταγγέλει και να ειδοποιεί. Ας ειδοποιούν έστω τις οικογένειες. Τι να το κάνω όταν πάνε και μιλάνε εκ των υστέρων; Κρύβονται πολλές αλήθειες. Μετά την δολοφονία της Ελένης με έχουν προσεγγίσει πολλές κοπέλες και μου έχουν εκμυστηρευτεί πολλά. Αλλά το θέμα είναι να υπάρχουν επίσημες καταγγελίες. Το ίδιο τόνιζε και η εισαγγελέας της έδρας στη δίκη των δολοφόνων της κόρης μου. Αυτών που τους παρακαλούσε η κόρη μου για ζωή κι εκείνοι την δολοφόνησαν τόσο βίαια.”
Θα προσθέσω και τη δική μου απλή σκέψη, γιατί πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να δώσει εξήγηση σε τέτοιου είδους ακραίες εγκληματικές συμπεριφορές και ειδεχθή εγκληματα: Να μιλάτε. Να μιλάμε. Αν τα κορίτσια που κατήγγειλαν για βιασμό ή παρενόχληση τους δυο δολοφόνους της Ελένης Τοπαλούδη, είχαν μιλήσει εγκαίρως ίσως εκείνη να ήταν τώρα στη ζωή. Αν η Αντζελίνα από την Κέρκυρα είχε επιμείνει στις αρχές για την ψυχολογική, λεκτική και σωματική βία που δεχόταν από τον πατέρα της, ίσως να ήταν τώρα ζωντανή. Αν το περιβάλλον και η ίδια άτυχη γυναίκα που έχασε τη ζωή της από το χέρι του συζύγου της στη Μάνη πριν από λίγες ημέρες, μιλούσαν για όσα συνέβαιναν όλα αυτά τα χρόνια στο σπίτι, ίσως να μη μετρούσαμε ακόμη μια γυναικοκτονία για το 2020.
