Κάποτε οι γονείς χωρίζονταν σε λίγες κατηγορίες: υπερπροστατευτικοί, καταπιεστικοί, χαλαροί, σχεδόν νορμάλ, αδιάφοροι. Όλοι δικαιολογημένοι για μερικούς, όλοι ανυπόφοροι για άλλους, αλλά χωρίς τις άπειρες σημερινές ταμπέλες, από τις οποίες ίσως η πιο δαιμονοποιημένη είναι οι γονείς – ελικόπτερα. Έτσι λέγονται εκείνοι που ασχολούνται υπερβολικά με τις εμπειρίες και τα προβλήματα των παιδιών τους, κυρίως στα της εκπαίδευσης, διότι είναι σαν να βρίσκονται μονίμως πάνω από τα κεφάλια των τέκνων τους, εποπτεύοντας κάθε λεπτομέρεια της ζωής τους.
Η υπέρ- ανάμειξη των γονιών στη ζωή των παιδιών τους είναι σήμερα σχεδόν ταυτόσημη με το να είναι κάποιος κακός γονιός, που ανατρέφει νευρωτικούς ανθρώπους ανέτοιμους να αντιμετωπίσουν μόνοι τους οποιοδήποτε εμπόδιο της ενήλικης ζωής. Στην υπερβολή του, το φαινόμενο μπορεί να είναι έτσι όπως τα λένε οι ειδικοί και ας μη γελιόμαστε, οι χιλιάδες ενήλικες που δεν ξέρουν πώς λειτουργεί ένα πλυντήριο ρούχων ή καταρρέουν ακόμα και σε ανώδυνους χωρισμούς δεν γεννήθηκαν με κάποιο ελάττωμα στην καλωδίωση, απλά δεν προετοιμάστηκαν ποτέ για τις προκλήσεις της καθημερινότητας. Όμως στην μη υπερβολική εκδοχή του, το να είναι κανείς γονέας – ελικόπτερο, δεν είναι και το μεγαλύτερο έγκλημα εκεί έξω.
Κυρίως, επειδή στον οικονομικά απόλυτα άνισο κόσμο που ζούμε, δουλεύει. Όπως δείχνουν πρόσφατες έρευνες και δημοσιεύσεις https://www.nytimes.com/2019/02/07/opinion/helicopter-parents-economy.html, οι γονείς που ασχολούνται εντατικά με τα μαθήματα των παιδιών (όχι φυσικά γράφοντάς τους τις εκθέσεις) και τα τρέχουν σε εξωσχολικές δραστηριότητες, έχουν περισσότερες πιθανότητες να τα δουν επιτυχημένα. Διότι η διαφορά στις αμοιβές των εργαζομένων που έχουν σοβαρούς τίτλους σπουδών με εκείνους που όχι είναι μεγάλη σε όλες σχεδόν τις δυτικές χώρες, και οι γονείς – ελικόπτερα φροντίζουν να βάλουν τα τέκνα τους στο πανεπιστήμιο. Για τους ανθρώπους που θεωρούν ότι τα χρήματα είναι πιο χρήσιμα από τη θετική ενέργεια και το ουράνιο τόξο, αυτό είναι επιτυχία.
Σύμφωνοι, το να είσαι μαμά – ελικόπτερο δεν ακούγεται ωραίο και εν τω μεταξύ ούτε για τους γονείς είναι ευχάριστο να μην χαλαρώνουν ποτέ -παραδόξως, κανείς δεν θέλει μετά από φουλ οκτάωρο να επιστρέφει σπίτι του για να κάνει επανάληψη ιστορία και να μεταφέρει στο πόλο ένα πιτσιρίκι που γκρινιάζει. Δεν είναι όμως πυρηνική φυσική: Όσο η ανισότητα στις αμοιβές παραμένει μεγάλη, τόσο οι γονείς θα προσπαθούν να εφοδιάσουν τα παιδιά τους με το καλύτερο βιογραφικό. Σίγουρα, θα ήταν καλύτερα οι μεγάλοι να μην έχουν μαθήματα, αλλά μέχρι να αλλάξει ο κόσμος, η εναλλακτική μοιάζει απείρως χειρότερη.
