Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, με τρομερή συνέπεια και χωρίς εξαιρέσεις, αρχίζει στα media, σόσιαλ και μη, μια απίστευτη γκρίνια, εμπλουτισμένη με ειρωνεία αλλά και αγανάκτηση, με αφορμή τις τιμές στη Μύκονο. Η τελετή έναρξης του ετήσιου αυτού πρωταθλήματος μιζέριας συνήθως γίνεται με κάποια συναυλία του Αντώνη Ρέμου όπου το πρώτο τραπέζι κοστολογείται όσο το ΑΕΠ μιας μέσης αναπτυσσόμενης χώρας, γεγονός που κάνει τρίγκερ σε πάρα πολύ κόσμο που εν τω μεταξύ δεν θα πήγαινε ούτε στην Αθήνα να τον ακούσει, με 40 ευρώ είσοδο. Φέτος τη θέση του πήρε η Ελένη Φουρέιρα, στης οποίας το live το πρώτο τραπέζι κόστιζε 1000 ευρώ ανά άτομο και ο λαϊκισμός πήγε σύννεφο, διότι ως γνωστόν οι τιμές στα μπουζούκια διαμορφώνονται δημοκρατικά με διατίμηση από το υπουργείο ανάπτυξης.
Πάντα κάποιοι (πολλοί) απορούν και τάχα ξαφνιάζονται από τις τιμές στη Μύκονο, και που οι επιχειρηματίες εκεί δεν τους ρώτησαν πριν αποφασίσουν ότι τους ενδιαφέρει μόνο ο πολύ πλούσιος επισκέπτης. Φυσικά, εφ’ όσον υπάρχει ζήτηση για την προσφορά και το νησί βουλιάζει κάθε καλοκαίρι από τουρίστες που διαγκωνίζεται για το ποιος θα κάψει περισσότερο χρήμα, μπορούμε να συμπεράνουμε με ασφάλεια ότι δεν είναι δουλειά του επιχειρηματία να πολεμήσει τον καπιταλισμό που προφανώς έτσι λειτουργεί. Η γκρίνια όμως συνεχίζεται, λες και οι διακοπές στη Μύκονο είναι πανανθρώπινο δικαίωμα για όλα τα βαλάντια – ε, δεν είναι. Όπως δεν είναι το να έχεις Ρολς Ρόις, να μένεις σε έπαυλη στο Μαλιμπού, να διαθέτεις τριάντα άτομα οικιακό προσωπικό κ.ο.κ., αλλά με αυτά τα δεδομένα φαίνεται ότι έχουμε συμφιλιωθεί, με τις τιμές στη Μύκονο πάλι όχι και τόσο. Το γεγονός ότι τα media προβάλλουν το θέμα σαν να πρόκειται για το μεγαλύτερο άπιαστο όνειρο του μέσου Έλληνα να προσκυνήσει την ιερή ξαπλώστρα του Nammos, δεν βοηθάει μάλλον.
Ασφαλώς φαινόμενα σαν την ιστορία με τα καβουροπόδαρα, τις χρεώσεις – έκπληξη και τους μπράβους να εκφοβίζουν πελάτες στα εστιατόρια πρέπει να ερευνηθούν σε βάθος διότι άλλο πράγμα ο καπιταλισμός και άλλο η ληστεία. Όμως αν κάποιος αποφασίζει ότι θέλει να δώσει το βάρος του σε χρυσάφι για να δει τη Φουρέιρα στη Μύκονο, να φάει καλαμαράκια και να κάνει ηλιοθεραπεία δίπλα στην Κένταλ Τζένερ και τον σεϊχη του Κατάρ, είναι επιλογή και δικαίωμά του. Όποιος διαφωνεί, μπορεί πάντα να μην πάει στη Μύκονο. Αν παρόλα αυτά το κάνει, ας μην ανεβάσει μετά φωτογραφία της απόδειξης του καφέ των 5 ευρώ, δεν εκπλήσσεται κανείς.
Όμως αν κάποιος αποφασίζει ότι θέλει να δώσει το βάρος του σε χρυσάφι για να δει τη Φουρέιρα στη Μύκονο, να φάει καλαμαράκια και να κάνει ηλιοθεραπεία δίπλα στην Κένταλ Τζένερ και τον σεϊχη του Κατάρ, είναι επιλογή και δικαίωμά του. Όποιος διαφωνεί, μπορεί πάντα να μην πάει στη Μύκονο.
