Aπό τη Μία Κόλλια
Με τη νέα υπόθεση καταγγελίας για βιασμό και ξυλοδαρμό, η ελληνική κοινωνία (ξανά) βρίσκεται σε αναβρασμό. Πολλές φωνές, πολύ μελάνι, ψέματα και ανακρίβειες, σκευωρίες και συμπεράσματα, όλα τα «λογικώς» αναμενόμενα τοξικά των social media και του Twitter είναι πάνω στο τραπέζι. «Γιατί τώρα», «Α λόγω εκλογών», «Δεν είχε πει το όνομά του» κλπ. Όλα ασφαλώς αστεία και αβάσιμα, αφού κατέστη σαφές άμεσα ότι η καταγγελία είχε γίνει το 2020 και βεβαίως επωνύμως αφού οι αρχές για να προχωρήσουν σε οτιδήποτε πρέπει να έχουν όνομα. Και επίσης, ποιος σώφρων άνθρωπος πιστεύει πως συμφέρει μια γυναίκα που κατεβαίνει για πρώτη φορά στις εκλογές να εμπλακεί το όνομά της σε ένα σκάνδαλο και να τη βρίζει το μισό διαδίκτυο;
Το γεγονός ότι η Ελένη Χρονοπούλου είναι φίλη μου και την αγαπώ πολύ, δεν παίζει ρόλο σχετικά με την έκπληξη που μου προκαλούν διάφορα ούτε παίζει ρόλο σχετικά με το τεκμήριο αθωότητας του ηθοποιού – ανεξαρτήτως τού πώς αισθάνομαι ή τού τι πιστεύω προσωπικά. Αλλωστε, όλοι κάπως νιώθουμε και κάτι πιστεύουμε όταν ακούμε ιστορίες. Παίζει ρόλο όμως στο πόσο πολύ ασχολούμαι και πόσο προσεκτικά παρατηρώ τι συμβαίνει γύρω τριγύρω, πόσο αναλύω κάθε αντίδραση, πόσο διαβάζω πολλά από όσα γράφονται – κάτι που δεν συνηθίζω σε τέτοιου είδους υποθέσεις γιατί σιχαίνομαι τη λασπολογία εν γένει.
Βλέπω με αληθινή έκπληξη λοιπόν, την επιλεκτική διαχείριση του θέματος. Είναι σαφές πως αρκετοί πολιτικοποιούν την υπόθεση και άλλοι την αντιμετωπίζουν ταξικά. Ετσι έχουμε τους τιμητές του τότε να μην ανοίγουν το στόμα τους, να μην παίρνουν θέση, να επικαλούνται τη σιωπή τους ως σεβασμό απέναντι στη δικαιοσύνη. Πόσο ωραίο αυτό το τελευταίο: είναι όλοι εκείνοι που πριν δεν πίστευαν πως υπάρχει δικαιοσύνη, που δεν είχαν καμία ελπίδα για την έκβαση της εκάστοτε υπόθεσης διότι ήταν όλοι πληρωμένοι. Αγκαλιάζουν οι μωροί τους πρωταγωνιστές της υπόθεσης ως ανθρώπους δύο κομμάτων, όχι ως ανθρώπους μιας επώδυνης ιστορίας (και για τους δύο αν το θες κι έτσι – για να είμαι όσο πιο ακριβοδίκαιη μπορώ).
Και μετά είναι και το ταξικό μίσος: αυτή, η καλοστεκούμενη, που δουλεύει και ζει στις Βρυξέλλες, αυτή που το έχει λυμένο, αυτή που είναι δικηγόρος… τι θέλει τώρα; Και επίσης, αυτή που είναι λοιπόν τόσο έξυπνη και δυναμική, πώς επέτρεψε να της συμβεί κάτι τέτοιο; Oλες αυτές οι ερωτήσεις καταλήγουν σε αυθαίρετες εικασίες απλώς και μόνο για ταξικούς λόγους όπως προανάφερα. (άκουσα το πρωί ότι αναρωτιέται ο πρόεδρος του ΣΕΗ γιατί της πήρε 4 μήνες για την καταγγελία αφού είναι… δικηγόρος! Εχει δίκιο: το επάγγελμα είναι αυτό που ορίζει τον ψυχικό πόνο και τη δύναμη να αποφασίσεις αν είσαι διατεθειμένος να σύρεις εαυτόν σε μια τόσο επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία. Αχαρακτήριστος)
Ας φύγουμε, όμως, από τα συγκεκριμένα πρόσωπα και ας πάμε μια βόλτα στην πόλη μας.
Είσαι γνωστή, δημόσιο πρόσωπο και με κύρος: θα διαπομπευθείς – προκαλέσεις δεν προκαλέσεις -, θα υποστείς δολοφονία χαρακτήρα αλλά ταυτόχρονα μπορεί να «πείσεις» κιόλας ακριβώς λόγω αυτού του κύρους.
Είσαι άγνωστη, όχι δημόσιο πρόσωπο και χωρίς κάποιο ιδιαίτερο επαγγελματικό κύρος; Μπορεί να μην διαπομπευθείς αλλά δεν θα αφυπνίσεις και τα πλήθη δα αφού μάλλον η υπόθεσή σου μπορεί να μην γίνει καν γνωστή. Ή αν γίνει, μπορεί και να πουν ότι το κάνεις για να τα πάρεις ή για το τέταρτο τη δημοσιότητας.
Με δυο λόγια, δεν σώζεσαι με τίποτα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, λαβωμένη/ος θα βγεις από τέτοια ιστορία. Αλλά κάπως έτσι αλλάζει και η ίδια ιστορία. Μία Σοφία, η Σοφία Μπεκατώρου, άλλαξε την ιστορία στη χώρα μας και η κοινωνία μοιάζει σταδιακά να μετατοπίζεται. Ευτυχώς όλο και περισσότερες γυναίκες και άνδρες μιλούν. Επίσης, όλο και πιο συχνά ακούω άνδρες σε παρέες να αρθρώνουν τον λόγο τους υπέρ των γυναικών, να προσέχουν κάπως περισσότερο τι λένε. Και οι υπερβολές του metoo, αναπόφευκτες σε μεταβατική περίοδο κοινωνικών αλλαγών, κοπάζουν και έρχεται η πιο βάσιμη ουσιαστική θέση απέναντι στα πράγματα. Που αφορά αποκλειστικά και μόνο στο δικαίωμα όλων των ανθρώπων να θέλουν ή να μην θέλουν κάτι, να μπορούν να πουν «όχι», να τους σέβονται οι άλλοι – να τους σέβονται χωρίς να μετρούν το μήκος μιας φούστας ή το βάθος ενός ντεκολτέ. Και περαιτέρω να σέβονται κάθε τους επιλογή ή προτίμηση – γιατί κάπως έτσι ξεκινά το bullying και γιγαντώνεται σε κάθε μορφή: από τα σεξιστικά σχόλια για την εμφάνιση και μετά τα σχόλια για τις ενδεχόμενες σεξουαλικές προτιμήσεις που δεν είναι συμβατές με το παραδοσιακό μοντέλο και πάει λέγοντας.
Το ένα φέρνει τ’ άλλο. Αλυσίδα είναι τα δικαιώματα, αλυσιδωτή η κοινωνική εξέλιξη. Είμαι μάνα αγοριού (μικρού) και πολλές φορές αναρωτιέμαι αν έχεις περισσότερη αγωνία ως μάνα κοριτσιού ή ως μάνα αγοριού. Η ευθύνη για όλα είναι ευθύνη όλων. Για όσους μεγαλώνουμε, για όσα αποσιωπούμε όταν τα βλέπουμε γύρω μας, για όταν δεν αντιδράσαμε ενώ έπρεπε (μιλώ από προσωπική πείρα), για όσα δεν μας δίδαξαν κάτι και προσπεράσαμε, γιατί βιαζόμαστε. Βιαζόμαστε να συμπεράνουμε, να βάλουμε ταμπέλες, να πούμε την άποψή μας, να στιγματίσουμε, να βροντοφωνάξουμε. Γιατί όταν διαβάζω «ευνουχίζουμε τους άνδρες και σε λίγο δεν θα μας φλερτάρουν» (γυναίκες τα λένε αυτά), δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω.
