Η Μαρία Π. περιμένει το πρώτο της παιδί κι αυτή την περίοδο την φανταζόταν πολύ διαφορετική. Βρίσκεται πλέον στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης της και μοιράζεται τις σκέψεις της με το Marie Claire.
‘Έμαθα ότι είμαι έγκυος αρκετά επεισοδιακά, μετά από ένα ατύχημα που είχα το Σεπτέμβρη. Πέρασα ένα μήνα αμφιβολίας μέχρι να επιβεβαιώσω ότι όλα ήταν καλά με το μωράκι και μετά ήρθαν μεγάλες επαγγελματικές αλλαγές, που μου άλλαξαν την καθημερινότητα και την ψυχολογία (προς το καλύτερο!). Όλα έδειχναν πλέον να έχουν πάρει το δρομο τους, με μια πολύ καλή εγκυμοσύνη, χωρίς στην ουσία κανένα από τα συνηθισμένα η τα λιγότερα συνηθισμένα προβλήματα να την διαταράσσουν. Μέχρι λίγο πριν μπω στον όγδοο μήνα. Εκεί “σκάει” η είδηση της εξάπλωσης της νόσου και το άγχος αρχίζει να ριζώνει. Αρχικά να μην κολλήσω. Επιπλέον προφύλαξη και καθαριότητα σε βαθμό εμμονής. Οικειοθελής καραντίνα από τις αρχές του Μαρτίου και εργασία εξ αποστάσεως.
Οι επαφές με τρίτους ανύπαρκτες και η καθημερινότητα σύντομα αρχίζει να μοιαζει με τη μέρα της μαρμότας. Πολλά τηλέφωνα και mails, ώρες μπροστά στο P.C. σε τηλεδιασκεψεις να δημιουργούν εκνευρισμό και η διαδρομή καρέκλα-καναπές μονότονη. Δεν είναι η ψυχολογία που ήθελα να έχω σε αυτή τη φάση. Περίμενα αυτό το διάστημα για να ξεκουραστώ, να σκεφτώ και να δώσω βάση σε αυτό που μου συμβαίνει. Πώς θα είναι το Μάιο η κατάσταση; Θα γεννήσω μόνη μου; Θα γεννήσω στο νοσοκομείο που επέλεξα, με το γιατρό που επέλεξα; Όλα αυτά τριγυρνούν στο μυαλό μου, όμως είναι σχετικά διαχειρίσιμα. Η δύσκολη σκέψη είναι άλλη. Πώς θα είναι τα πράγματα γενικότερα; Πώς θα είναι «μετά». Πότε θα είναι το μετά. Υπάρχει μετά ή η κατάσταση αυτή ήρθε για να μείνει καιρό και να αλλάξει τη μέχρι τώρα γνωστή κανονικότητα; Τι γίνεται με τους ανθρώπους; Γιατί φέρονται τόσο ασυνάρτητα μέσα από τα social media; Γιατί εκθέτουν τα πάντα, γιατί είναι έτοιμοι να αλληλοφαγωθούν ή να κάνουν πλάκα με θέματα τόσο σοβαρά;
Το μωρό λοιπόν αυτό έρχεται σε ένα κλίμα αβεβαιότητας. Αρνητικής αβεβαιότητας και όχι αβεβαιότητας που πηγάζει από περιέργεια, ανάγκη για περιπέτεια ή φαντασία. Και αυτό κάπως με βαραίνει… η ευθύνη μου έχει πιο βαρια αίσθηση πλέον και μου επισκιάζει αυτή την τελευταία φάση της εγκυμοσύνης μου. Τη φανταζόμουν κάπως διαφορετικά. Ήθελα να κάνω ένα διάλειμμα από τη δουλειά, να συγκεντρωθώ σε αυτό που μου συμβαίνει, να προετοιμαστώ εγκεφαλικά και να δώσω βάση σε αυτή τη στιγμή-σταθμό στη ζωή μου και μας (με τον καλό μου), που θα είναι σταθμός τόσο για τον καθένα χωριστά όσο και για την κοινή μας πορεία. Οπότε εκεί είναι και το στοίχημα… πώς θα φέρω το μυαλό μου σε μια συνθήκη που αξίζει να περιτριγυρίζει τη δημιουργία μιας νέας ζωής, τον ερχομό ενος αγνού πλάσματος που ειναι ο καρπός ενός ερωτα και όχι το προιόν άγχους. Αυτό λοιπόν δουλεύω σε αυτή τη φάση, προσπαθώντας να μη χάσω τα στοιχεία που συνήθως με χαρακτηρίζουν και με τα οποία ήθελα να περιβάλλω το μωράκι μας. Αισιοδοξία, φαντασία και θετική σκέψη.”
