Η μεγάλη μου κόρη λατρεύει να λύνει εξισώσεις, όταν έχει Ιστορία προτιμά να κάνει κάμψεις, γεγονός που έχω πάρει κατάκαρδα – εμένα ήταν το αγαπημένο μου μάθημα. Και τι έγινε, θα μου πείτε, καλύτερα το παιδί να έχει μαθηματικό μυαλό, να γράφει κώδικα, να πάει μπροστά, θα έπρεπε να χαίρομαι. Πράγματι χαίρομαι, πολύ, θα ήθελα όμως και να της δώσω να καταλάβει ότι η Ιστορία είναι όχι απλά γοητευτική (γοητευτικότατη!) – είναι κατά κάποιον τρόπο τα Πάντα. Γιατί περιλαμβάνει τα πάντα, μαζί και την Ιστορία των Μαθηματικών και της Φυσικής και της Χημείας. Είναι ό,τι είμαστε τώρα και ό,τι θα γίνουμε μετά, αφού μόνο γνωρίζοντας καλά το παρελθόν θα μπορέσουμε να σχεδιάσουμε το μέλλον. Αλλά ίσως αυτό είναι δύσκολο να το κατανοήσει τώρα. Προς το παρόν κάθομαι δίπλα της και κάνουμε λίστες, σύμφωνα με τις οδηγίες της δασκάλας: Γιατί η Επανάσταση ξεκίνησε στην Πελοπόννησο; Ποια ήταν τα αποτελέσματα της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου; Γιατί ήταν στρατηγικό λάθος η Μάχη στο Μανιάκι; Τι ψήφισαν οι Εθνοσυνελεύσεις; Τι προσπάθησε να πετύχει ο Καποδίστριας; Κατά μία ευτυχή για εμένα σύμπτωση, η ύλη της ΣΤ’ Δημοτικού που καλύπτουμε εμπίπτει στον φετινό εορτασμό για τα 200 χρόνια της ελληνικής ανεξαρτησίας και έτσι κάνω μια ωραιότατη επανάληψη σε ημερομηνίες, μάχες, τοπωνύμια. Συχνά στη διάρκεια της μελέτης μας συγκινούμαι (σπάει η φωνή μου όταν της διαβάζω τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους», η Εξοδος του Μεσολογγίου με συγκλονίζει). Σε άλλα σημεία προβληματίζομαι για τον τρόπο με τον οποίο το σχολείο εξακολουθεί να ανατρέφει ολόκληρες γενιές μόνο με ηρωισμούς και μύθους, αποφεύγοντας τα σημεία που δεν ταιριάζουν με το εθνικό αφήγημα (οι στιγμές της καλής συνύπαρξής μας με τους Τούρκους ο αφανισμός αμάχων του αντιπάλου κ.α.).
Μεγαλώνοντας διαπιστώνω πως τα χρειαζόμαστε όλα: από τη μία πλευρά, τους ηρωισμούς και την αυτοθυσία των προγόνων μας που μιλούν στην ψυχή μας, τις παρελάσεις και τις στολές Αμαλίας των αναμνήσεών μας, τα τραγούδια, την ποίηση, τον ρομαντισμό των Φιλλελήνων, το να δούμε τους Ελληνες μέσα από τα μάτια του Μπάιρον. Και από την άλλη, χρειάζεται να μάθουμε και για τις ήττες και για τις διχόνοιες και για τα τραγικά λάθη, ώστε να μην τα επαναλάβουμε και να ωριμάσουμε.
Αυτό το τεύχος τα έχει όλα. Εχει 15 βιβλία, από κόμικ μέχρι βιογραφίες, που φωτίζουν όλες τις πλευρές αυτής της «αδιανόητης» Επανάστασης που πέτυχε.
Εχει αποκλειστικές εικόνες από το φαντασμαγορικό θέαμα που ετοιμάζει η Εθνική Λυρική Σκηνή για να γιορτάσει την επέτειο της Επανάστασης του 1821, ανεβάζοντας τη «Δέσπω» του Καρρέρ και τους «Ελληνικούς Χορούς» του Σκαλκώτα. Η Αναστασία Καμβύση συνομίλησε με τους συντελεστές της σπονδυλωτής παράστασης που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, χορογραφία εμπνευσμένη από τον Εθνικό ύμνο και χορευτές του Ζαλόγγου που αψηφούν τη βαρύτητα.
Εχει μόδα που εμπνέεται από τους δύο αιώνες Ανεξαρτησίας, ξεκινώντας από το μεταξωτό μαντίλι «Ελευθερία» του οίκου Hermes που κοσμεί το εξώφυλλο Απριλίου, μια συνεργασία του ζωγράφου Ηλία Καφούρου με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του brand Πιερ-Αλεξί Ντιµά, γιατί «Η Ιστορία της Ελλάδας είναι παγκόσµια και, ως Ευρωπαίοι, το πεπρωµένο µας συνδέεται µε το πεπρωµένο της Ελλάδας». Εχει κοσμήματα που αναβιώνουν παραδοσιακές τεχνικές αργυροχρυσοχοΐας, όπως το εντυπωσιακό σκαλιστό βραχιόλι που σχεδίασε η Μαρέβα Γκραμπόφσκι Μητσοτάκη σε συνεργασία με τεχνίτες των Ιωαννίνων, το οποίο αποκαλύπτεται στις σελίδες του Marie Claire για πρώτη φορά.
Και έχει, αναπόφευκτα, ελπίδα ότι θα μπορέσουμε να βγούμε ξανά εκεί έξω με ασφάλεια, και να δείξουμε στα παιδιά την Ιστορία περιδιαβαίνοντας τα κάστρα, τα μονοπάτια, τα βουνά και τα νησιά όπου συνέβησαν όσα γράφουν τα βιβλία της μονότονης και καθόλου συναρπαστικής -ομολογουμένως- εποχής του Webex.
Το άρθρο δημοσιεύεται στο Marie Claire Απριλίου που κυκλοφορεί
Εικόνα: Η Υποδοχή του Λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι του Θεόδωρου Βρυζάκη, 1861 (Εθνική Πινακοθήκη)
