Τόσα χρόνια, δεν ήθελα να γράψω. Δεν ήθελα επειδή δεν ήθελε. Σήμερα, είκοσι τρία χρόνια μετά,αν και πάλι δε νομίζω ότι εκείνος θέλει, αισθάνομαι την ανάγκη να το κάνω.
Ήμουν μόλις 15 χρονών, κι εκείνος 18. Ήθελα να αγοράσω μια μηχανή, ένα KMX συγκεκριμένα το οποίο ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα με σκότωνε. Δε φοβόμουν, ούτε έκανα πίσω. Θυμάμαι τους γονείς μου να κάνουν απέλπιδες προσπάθειες να με μεταπείσουν, μάταια. Τελικά 500 χιλιάδες σε δραχμές είχαν αφεθεί πάνω στο τραπέζι για την αγορά.
Ποιόν άλλον θα έπαιρνα μαζί μου για να μου πει τη γνώμη του; Toν καλύτερο. Μας θυμάμαι σε μια ανηφόρα στου Γκύζη, να «δοκιμάζει» τη μηχανή με όλες τις ταχύτητες αλλαγή σε σούζα. Καθόμουν πίσω του, τον κρατούσα σφιχτή αγκαλιά και δε φοβόμουν τίποτα. Όταν κατεβήκαμε, μου λέει: «Bαράει λίγο καμπάνα, αλλά μη σε νοιάζει, φτιάχνεται». Τον κοίταξα με τα μάτια μου γουρλωμένα και του είπα: «Mα πριν ανέβουμε ήταν μια χαρά». Μου απάντησε: » Δε με είχε αντιμετωπίσει».
Θα το αγόραζα. Το ραντεβού ήταν για την επόμενη μέρα στις 12 το πρωί. Εκείνο το βράδυ, έκανα βόλτες με το μηχανάκι που είχα ήδη τριγύρω. Εκείνος με είδε να περνάω, ανέβηκε στο RGV του, έβαλε δικάβαλο κι ένα φίλο μας και έτρεξε ξωπίσω μου. Δεν τον άκουσα, η εξάτμισή μου έκανε πολύ θόρυβο.
Καθώς έμπαινε σε μια στρογγυλή πλατεία, ο δρόμος είχε λάδια, έχασε τον έλεγχο της μηχανής και καρφώθηκε με το κεφάλι σε μια κολώνα. Ο συνοδηγός δεν έπαθε τίποτα. Εγώ δεν άκουσα το παραμικρό αν και βρισκόμουν μόλις πενήντα μέτρα μπροστά. Δεν τους είχα αντιληφθεί ότι έρχονταν πίσω μου.
Το επόμενο πρωί, μέτρησα τα χρήματα που μου είχαν αφήσει οι γονείς μου και ετοιμαζόμουν να πάω στο ραντεβού μας όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Με ενημέρωσαν ότι είναι στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση. Το ακουστικό μου έπεσε απο τα χέρια και πήγα να τον δω. Ήταν Ιούλιος του 1996. Από τότε, δεν ξαναπερπάτησε.
Από εκείνη την ημέρα είμαι δίπλα του, όσο μπορώ και όσο με αφήνει. Δεν ξέρω αν όλοι εμείς οι υπόλοιποι τολμάμε να διανοηθούμε για πόση αξιοπρέπεια μιλάμε οτι διαθέτει. Δεν ξέρω αν όλοι εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε να διανοηθούμε τι δύναμη ψυχής διαθέτει.Δεν ξέρω αν εμείς οι υπόλοιποι θα αντέχαμε έστω και μια ώρα να ζούμε όπως εκείνος και να μη χάνουμε το χιούμορ μας, το κουράγιο μας, το μυαλό μας. Εκείνος όμως μπορεί. Και δεν είναι ο μόνος. Είναι όλοι τους. Είμαστε πολύ αδύναμοι μπροστά τους. Όλοι μας.
