Όπως γνωρίζει πολύ καλά όποιος μεγαλώνει έφηβο, υπάρχουν πολλοί τρόποι να ντροπιάσεις το παιδί σου μπροστά στους φίλους του. Είτε λέγοντας μια φράση που θεωρούν διάλεκτο των τυραννόσαυρων, είτε δείχνοντας υπερβολικά συναισθήματα, είτε αναπνέοντας πολύ ενοχλητικά. Οι μαμάδες μαθαίνουμε σιγά σιγά να μη φιλάμε τα παιδιά μας δημοσίως, να μιλάμε όσο το δυνατόν λιγότερο όταν τα μεταφέρουμε με τους φίλους τους με το αυτοκίνητο, και γενικώς να μετακινούμαστε με ταχύτητα -και διακριτικότητα- βρικόλακα στο χώρο που βρίσκονται με την παρέα τους, χωρίς αυτό να μας πληγώνει. Τα παιδιά μεγαλώνουν και διεκδικούν την ανεξαρτησία τους και στην εφηβεία αυτό σημαίνει ότι για την κοινωνική τους ζωή είσαι ένας ενοχλητικός κομπάρσος – δούλος, ιδανικά χωρίς ατάκες. Η συνθήκη αυτή ισχύει φυσικά και στο ψηφιακό σύμπαν, με τους εφήβους να χτίζουν με πάρα πολλή αγωνία το προφίλ τους προς τον έξω κόσμο μέσα από τα σόσιαλ, για να μπαίνει η μαμά τους στις δημοσιεύσεις τους και να τους στέλνει φιλάκια, σχόλια και αυτοκόλλητα με στρας που αναβοσβήνουν. Γι’ αυτό και τα παιδιά μας μπλοκάρουν.
Πολλές μαμάδες δέχονται το μπλοκάρισμα από το σπλάχνο τους περίπου σαν μαχαιριά στην καρδιά, την υπέρτατη απόρριψη που δύσκολα καταπίνεται, ασφαλώς σε συνδυασμό με τον τρόμο ότι για να μην θέλει να βλέπεις το παιδί σου τι κάνει, προφανώς έχει στρατολογηθεί στο Μεξικανικό καρτέλ ή έχει μπλέξει σε εμπόριο οργάνων ή κάτι εξίσου φρικτό και επικίνδυνο. Αν και η αγωνία για την ασφάλεια του παιδιού είναι κατανοητή και μέχρι μια ηλικία η επίβλεψη είναι απαραίτητη, όσο μεγαλώνει η εποπτεία εκ των πραγμάτων χαλαρώνει και τέλος πάντων σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί τριάντα likes μέσα σε δύο λεπτά ή αιτήματα φιλίας σε φίλους του από μια μανούλα που δεν ξέρει να κρατάει αποστάσεις στα σόσιαλ.
Ακριβώς επειδή ένας 17χρονος που η μαμά του τον αναφέρει στο facebook ως “ο άντρας της ζωής μου” και μια 16χρονη που η μαμά της ανεβάζει στο insta φωτογραφίες της που δεν έχουν περάσει από αυστηρό κόσκινο είναι δυο έφηβοι που θέλουν να ανοίξει η γη να τους καταπιεί, έρχεται το μπλοκάρισμα – ή απλώς επειδή θέλουν να έχουν λίγα προσωπικά πράγματα μακριά από το βλέμμα της μανούλας. Όσο για εκείνες που ισχυρίζονται ότι ουδέποτε έχουν μπλοκαριστεί από το τέκνο τους απλώς και μόνο επειδή “βλέπουν” το προφίλ του, να πούμε ότι υπάρχει και η επιλογή του ποιος βλέπει τι από τις δημοσιεύσεις τους, ρύθμιση που πάει σύννεφο, εκτός αν κάποιες κοιμούνται με το πλευρό ότι τα παιδιά έχουν instagram για να ανεβάζουν στόρις δυο φορές το χρόνο. Κάποιοι γονείς δέχονται την ανάγκη των παιδιών τους για ψηφιακή διακριτικότητα στωικά, άλλοι προσπαθούν να έχουν το νου τους και μερικοί απαιτούν πλήρη πρόσβαση, εννιά φορές στις δέκα μάταια. Το πραγματικά αστείο της υπόθεσης, είναι όταν η μπλοκαρισμένη μανούλα ρωτά γιατί δεν βρίσκει ένα προφίλ ή μια δημοσίευση, το παιδί δηλώνει πλήρη άγνοια, δεν έχει ιδέα πώς συνέβη αυτό και ‘δεν ξέρω, ούτε εγώ σε βλέπω’, θεωρώντας προφανώς ότι απευθύνεται σε άτομο με ψηφιακή κατάρτιση Βουσμάνου τροφοσυλλέκτη. Δεν πειράζει να κάνουμε ότι το πιστεύουμε. Είναι μάλλον πιο βολικό να φταίει η σατανική τεχνολογία, αντί να παραδεχτούμε ότι καταλαβαίνουμε, επειδή κι εμείς πριν από χρόνια χάναμε το λεωφορείο, σχολούσαμε νωρίτερα, κοιμόμασταν στην κολλητή μας και δεν ακούσαμε ποτέ, αλλά ποτέ, το τηλέφωνο.
