Ήμουν μόλις 6 χρονών όταν στο σχολείο η δασκάλα μας ρώτησε ποιο είναι το χωριό μας στο οποίο και θα περάσουμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Σταμάτησα και σκέφτηκα ότι δεν πάμε με τους γονείς μου σε κάποιο συγκεκριμένο χωριό κάθε καλοκαίρι. Θυμήθηκα ότι έχουμε πάει σε νησιά, σε παραθαλάσσια μέρη, μερικές φορές σε βουνά-που μου φαινόταν περίεργο γιατί εκεί περίμενα να πάμε το χειμώνα-, αλλά κάθε φορά σε ένα διαφορετικό μέρος. Στο “χωριό μου” ποτέ. Ποιο να είναι το χωριό μου άραγε το οποίο θα έπρεπε να έχω και δεν έχω;
Επέστρεψα στο σπίτι γεμάτη απορίες και χωρίς να έχω απαντήσει τίποτα στην ερώτηση της δασκάλας μου και ρώτησα τη μητέρα μου “Ποιο είναι το δικό μου χωριό και γιατί δεν πηγαίνω;” Εκείνη τότε μου απάντησε πως “Το δικό σου είναι το μεγαλύτερο χωριό της Ελλάδας, αφού σε αυτό το χωριό έρχονται όλοι όταν αφήνουν τα δικά τους και λέγεται Αθήνα”. Γούρλωσα τα μάτια μου γιατί δε μου είχε περάσει από το μυαλό αυτή η εξήγηση. Θεωρούσα ότι η Αθήνα είναι πόλη, όμως έτσι όπως τα έλεγε η μαμά μου έπρεπε να τα πω στο σχολείο, δε μπορεί, κάποιο δίκιο θα είχε.
Όταν μπήκα γεμάτη αυτοπεποίθηση στην τάξη και σηκώθηκα να πω ότι το δικό μου χωριό είναι η Αθήνα η δασκάλα μου απάντησε αυτό που φοβόμουν: “H Aθήνα Έλενα δεν είναι χωριό. Είναι πόλη και μάλιστα η πρωτεύουσα της Ελλάδας.” Δε θα την άφηνα να μου τη χαλάσει με τίποτα και της είπα με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος: ” Μπορεί κυρία, αλλά η πρωτεύουσα της Ελλάδας είναι μια πόλη γεμάτη χωριάτες που σε κάθε ευκαιρία την εγκαταλείπουν για να γυρίσουν στον τόπο τους”.
Μόλις είχα ξεστομίσει μια φράση η οποία σήκωνε συζητήσεις επί συζητήσεων και περιείχε μέσα αρκετή αλήθεια, λίγη προσβολή και πολύ θράσος. Η δασκάλα κάλεσε τη μητέρα μου στο σχολείο να της πει ότι πρέπει να λύσει το θέμα του χωριού μέσα μου γιατί είμαι μπερδεμένη και αυτό μάλλον με γεμίζει οργή. ‘Ετσι, οι γονείς μου σκέφτηκαν ότι έπρεπε να αποκτήσουμε ένα εξοχικό. Μόνο που τώρα που το σκέφτομαι, ακόμη και το εξοχικό που αποκτήσαμε κι αυτό ήταν μέσα στην Αττική. Δεν είχα ξεφύγει ούτε τότε από τη μοίρα μου.
Από παλιά, ο Αύγουστος στην Αθήνα είναι για λίγους. Και είμαι ένας από αυτούς. Συνήθως πηγαίνω διακοπές τους υπόλοιπους μήνες, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, τον Αύγουστο είμαι σχεδόν πάντα στην πόλη μου. Το φαινόμενο της Αθήνας το Δεκαπενταύγουστο είναι τόσο έντονο που έχει γίνει μέχρι και ταινία. Όταν είδα τον “Τσίου” ήθελα να του πω ότι δεν είναι μόνος του. Υπάρχω κι εγώ στην Αθήνα το Δεκαπενταύγουστο. Αν δεν έχετε δει τη συγκεκριμένη ταινία, τώρα είναι η κατάλληλη περίοδος.
Ας επιστρεψουμε όμως στην άδεια Αθήνα. Η πόλη είναι πανέμορφη έτσι άδεια, καθαρή, με μεγάλους δρόμους στους οποίους οδηγείς ευχάριστα, έχει μαγαζιά που μπορείς να διασκεδάσεις με τους λίγους που έχουν μείνει εδώ και μπορείς να ψωνίσεις χωρίς ουρές στα ταμεία.
Ακόμα και η τόσο μα τόσο ταλαιπωρημένη θάλασσα της “Αθηναϊκής Ριβιέρας” τον Αύγουστο παίρνει ένα μεγάλο ρεπό από τους λουόμενους οι οποίοι πάνε διακοπές. Και ηρεμεί, γαληνεύει και περιμένει εμάς τους εναπομείναντες να την επισκεφθούμε, να τη σεβαστούμε και να τη χαρούμε. Η άδεια Αυγουστιάτικη Αθήνα είναι ιδανική για βόλτες σε αξιοθέατα στα οποία τον υπόλοιπο χρόνο δε μπορείς να επισκεφθείς , το φεγγάρι στην Ακρόπολη νιώθεις μεγάλη τύχη όταν το βλέπεις, ενώ η νυχτερινή της αύρα σε κάνει να θέλεις να ερωτευτείς.
Η άδεια Αθήνα στην οποία τον Αύγουστο χρειάζεσαι μόλις δέκα λεπτά χωρίς κίνηση για να φτάσεις εκεί που τους υπόλοιπους έντεκα μήνες φορτίζεσαι με κίνηση, είναι μια πόλη την οποία θα προτιμούσες πραγματικά να τη ζεις έτσι όλο το χρόνο. Η αλήθεια είναι πως οι δομές της δεν αντέχουν τα τόσα εκατομμύρια που έχουν μαζευτεί και με το λιγότερο κόσμο η πόλη ανθίζει. Το καυσαέριο γίνεται μυρωδιά του νυχτολούλουδου στο βραδινό περίπατο, η κόρνα παύει να ηχεί στα αυτιά σου, η βόλτα στα καταστήματα γίνεται χωρίς συνωστισμό και και όταν βαδίζεις στο δρόμο παρατηρείς μνημεία και σημεία τα οποία αν και είχες περάσει από κει δεκάδες φορές δεν τα είχες προσέξει.
Το χωριό μου τον Αύγουστο έχει λίγο, αλλά φανατικό κοινό. Μπορούμε όμως να κάνουμε πικ νικ στην Πανεπιστημίου και skateboard στη Βασιλίσσης Σοφίας, να μπούμε σε τράπεζα και να εξυπηρετηθούμε χωρίς αναμονή, να χορέψουμε break dance στους διαδρόμους των εμπορικών κέντρων και να βρούμε να καθίσουμε σε παγκάκι στο Φάληρο με θέα τη θάλασσα. Με τους πολλούς το μεγάλο χωριό, ανανεώνει το ραντεβού του για το Σεπτέμβριο. Η Αθήνα, ξέρει να λιώνει όπως τραγουδάει η Δεσποινίς Τρίχρωμη.
