Η στήλη αυτής της εβδομάδας, ξεκινάει συμπληρώνοντας εκείνη της προηγούμενης, όπου παρέλειψα να προσθέσω την παραμυθένια acoustic version στο Call Me των Shy FX και Maverick Sabre, που υπό κανονικές συνθήκες ήταν εντελώς αγνώριστο. Είναι από τα τραγούδια που θες να ξέρεις ότι υπάρχει εκεί έξω ο άνθρωπος που θα στο αφιέρωνε όταν το άκουγε.
Σε άλλα νέα, και αφού ξεμπέρδεψα από τα χρωστούμενα, θα ήθελα να κάνω μία διευκρίνιση προς τους ξένους καλλιτέχνες, σε περίπτωση που μία στο εκατομμύριο μας διαβάσουν κάπου κάπως κάποτε. Φίλοι μου, δεν είστε υποχρεωμένοι να εμπνευστείτε από την περίοδο της καραντίνας και άρα ντε και σώνει να κυκλοφορήσετε κάποιο single για φιλανθρωπικό (ή και όχι) σκοπό. Πήξαμε στις μπαλάντες χωρίς νόημα, που τουλάχιστον ελπίζω οι περισσότερες να έχουν οικονομικό αντίκρυσμα για το λόγο που φτιάχτηκαν, διαφορετικά το μόνο που μπορούν να καταφέρουν είναι να ρίξουν παραπάνω την ψυχολογία μας από την επανάληψη και την πολλή βαρεμάρα. Σοβαρά, δε χρειάζεται. Δε θα σας κακοχαρακτηρίσουμε.
Το είπαν και στο καλούτσικο καινούργιο τους single A Hero’s Death άλλωστε, οι Fontaines D.C. “Life aint always empty”, repeat after me φάση ο στίχος. Ο Matt Bellamy των Muse μάλλον τους αγνόησε, κυκλοφόρησε το δεύτερο σόλο τραγούδι του, Tomorrow’s World και αλήθεια, μόνο αισιοδοξία δε μας μετέδωσε. Νύστα από την άλλη, σίγουρα.
Η δε Jessie Ware, έχει πάρει φόρα και βγάζει το ένα single πίσω από το άλλο, από τον πολυαναμενόμενο (για μένα τουλάχιστον) νέο της δίσκο, What’s Your Pleasure? που θα τον έχουμε στα χέρια μας από τις 18 Ιουνίου και μετά. Ως τώρα, έχω ακούσει πιο ενδιαφέροντα κομμάτια από το πιο πρόσφατο Save A Kiss. Ωστόσο, πολύ εύστοχος ο στίχος “High anticipation is an emotion or trap”.
Στο μεταξύ, τούτη η εβδομάδα ήταν γεμάτη περίεργες κυκλοφορίες, από καλλιτέχνες που είτε τους έχουμε μάθει αλλιώς, σε διαφορετικό στυλ και attitude είτε δεν τους είχαμε για τόσο φίλους με τον πειραματισμό. Μεταξύ άλλων οι: Yuna, La Roux (στο ντουέτο της, δείχνει να μη βαριέται όσο συνήθως), Cut Copy (υποτονικό για τα δεδομένα τους), The Fratellis (wtf!) και Gorillaz (πρωτότυπο, αλλά τους αδικεί) και Rhye (ανέβηκαν τα bpm ή μου φαίνεται;). Παρεμπιπτόντως, θέλω σίγουρα λίγο από το ζεν του Jason Mraz που όπως πάντα, έτσι και τώρα στο Wise Woman, όταν γράφει τραγούδια είναι σα να έχει ένα beach bar μόνιμα ενσωματωμένο στο κεφάλι του.
Πριν περάσω στα 7 τέλεια, θα ήθελα να ζητήσω μία χάρη από τα mainstream pop ραδιόφωνα που λειτουργούν αποκλειστικά με επαναλαμβανόμενες power playlists να ρίχνουν που και που στο πρόγραμμά τους κανένα εμπορικό hit γυμναστηρίου της προκοπής, όπως το φρέσκο Boomerang (Round & Round) από DJ S.K.T, Jem Cooke. Πιστεύω πως θα εκτιμηθεί από όλους. Όσο για τη Lianne La Havas που τη μελέτησα την προηγούμενη εβδομάδα, εμφανίστηκε με το νέο και γλυκύτατο, Paper Thin. Δε λέγαμε για κανένα τσουβάλι λεφτά καλύτερα…
Στα 7 τέλεια τώρα:
Moby – Too Much Change feat. Apollo Jane
Δεν είναι στα πολύ καλά του τελευταία, κάνοντας διάφορες χαζομάρες, όμως δε γίνεται να μην του αναγνωρίσω πως είχε καιρό, μάλλον από το Motherless Child, να μας παρουσιάσει τόσο δυνατό τραγούδι. Θυμίζει εποχές Play.
Rebecca Ferguson feat. Nile Rodgers – Nothing Left But Family
Δε στέκομαι τόσο στο τραγούδι, όσο στη συνεργασία των δύο καλλιτεχνών που εκτιμώ και μαζί και χώρια. Το Nothing Left But Family κουβαλάει αέρα oldies πάνω του και εντάξει, λέει επίσης μία μεγάλη αλήθεια. Κοίτα τι ωραία που εξελίχθηκε το κορίτσι του X-Factor για να την εμπιστεύεται ο Nile.
Arlo Parks – Black Dog
Τη μεθυστική φωνή της Arlo την είχα λατρέψει στο ντουέτο της με τον Easy Life, Sangria. Ούτε συνεννοημένοι να ήταν στο μεταξύ, γιατί και ο Easy Life μας τροφοδότησε αυτήν την εβδομάδα με δύο singles, προτίμησα το Peanut Butter. Οι δυο τους περνούν το vibe που κάποτε έφερνε στα αυτιά μας ο Craig David, αλλά και πολύ νωρίτερα οι Bee Gees θα τολμήσω να πω.
Σκέτη η Arlo πάντως, έχει και νέο δίσκο, με τον ίδιο (Black Dog) τίτλο.
I LIKE TRAINS – The Truth
H πρόζα τους θα έκανε υπερήφανους την Anne Clark και τον Johhny Marr, αυτό μόνο θα γράψω.
Βinki – Heybb!
Εκείνο που κάνει καλά ο Binki, και που ακόμη δεν το έχει εξαργυρώσει, είναι να βγάζει ανεμελιά στον ήχο του. Προφανώς και τη χρειαζόμαστε τώρα, περισσότερο από ποτέ.
Jacob Banks – Like You’ll Never See Me Again
Έχω βαρεθεί να ακούω μπαλάντες και δη από άτομα ανεξαρτήτως φύλου που ονειρεύονται να γίνουν νέες Lana Del Rey. Η παρακάτω, μου τράβηξε την προσοχή. Όπως και το βίντεο δηλαδή.
Sad Money-Kaskade-Sabrina Claudio – Come Away
To “ποτέ μη λες ποτέ” στα καλύτερά του. Ποιος να το πίστευε ότι θα μου άρεσε κομμάτι από Kaskade…!
Θυμήσου όλα όσα είπαμε την προηγούμενη εβδομάδα, εδώ.
